Υπάρχουν ορισμένα βιβλία που μας ταξιδεύουν σε καλοκαίρια και παραλίες, σε έρωτες καλοκαιρινούς, σε υποσχέσεις που δώσαμε, σε μέρη που αγαπήσαμε, σε ιστορίες που θυμόμαστε και αναπολούμε και θα εξιστορούμε ανά τα χρόνια.
Αγαπάμε τις ρομαντικές ιστορίες και δη τα rom-coms και πάντα αναζητούμε την επόμενη που θα διαβάσουμε. Και υπάρχουν και συγγραφείς που έχουν διακριθεί για αυτές και εμείς εμπιστευόμαστε με τα μάτια κλειστά. Μια από αυτές είναι η Emily Henry.
Ποια είναι η Emily Henry;
Η Emily Henry γράφει νεανικές ιστορίες για την οικογένεια, τη φιλία και τον έρωτα. Τα βιβλία της έχουν βρεθεί στην κορυφή της λίστας με τα best sellers των New York Times.
Έχει σπουδάσει δημιουργική γραφή στο Hope College. Ζει και γράφει στο Σινσινάτι. Πότε θεώρησε τον εαυτό της συγγραφέα; Ίσως όταν πούλησε το πρώτο της αντίτυπο αλλά και πιο πριν, όταν προσπαθούσε και η ίδια να αντιμετωπίσει τον εαυτό της ως συγγραφέα, αφιερώνοντας ώρες στο γράψιμο, κάνοντάς το προτεραιότητά της ακόμη κι όταν δεν είχε απολαβές από αυτό. Σήμερα το γράψιμο εξακολουθεί να καταλαμβάνει μεγάλο μέρος της ζωής της, όμως πλέον η Henry προσπαθεί να βρει τις ισορροπίες της, ώστε να αφιερώνει επίσης χρόνο στους ανθρώπους που αγαπά.
Πριν γίνει συγγραφέας υπήρξε φανατική αναγνώστρια και εξακολουθεί να είναι. Απολαμβάνει τις ρομαντικές ιστορίες και υποστηρίζει το είδος με κάθε τρόπο σε μια προσπάθεια να εξαλειφθεί το «στίγμα» που το ακολουθεί.
Μόλις καταπιάστηκε με το Άνθρωποι που διαβάζουν στην παραλία, ξεκίνησε να διαβάζει και περισσότερα ρομαντικά μυθιστορήματα, κάνοντας παράλληλα μια έρευνα για να βρει τη θέση της σε αυτή την κατηγορία της λογοτεχνίας. Άλλωστε η ομπρέλα του ρομαντικού μυθιστορήματος είναι αρκετά μεγάλη για να ικανοποιεί όλα τα γούστα.
Πλέον οι άνθρωποι κατανοούν καλύτερα πως η στάση της κοινωνίας απέναντι στο ρομαντικό μυθιστόρημα στο παρελθόν είχε τις ρίζες της στον μισογυνισμό και δεν αφορούσε τη λογοτεχνική ποιότητα του είδους. Έτσι, όλο και περισσότεροι αναγνώστες –ως επί το πλείστον γυναίκες, αλλά όχι μόνο– αισθάνονται πιο άνετα διαβάζοντας ρομαντικές ιστορίες, συζητούν για αυτές και τις ενδιαφέρει ολοένα και λιγότερο η γνώμη των άλλων.
«Τα συναισθήματα κάνουν τους ανθρώπους νευρικούς. Νομίζω ότι τους κάνει να νιώθουν άβολα να σκέφτονται την αγάπη με κάθε σοβαρότητα». Ο ρομαντισμός έχει να κάνει και με το να μάθεις πώς να είσαι ευάλωτος με ένα άλλο άτομο. Στα βιβλία της η Emily Henry αμφισβητεί πολλές ιδέες. Δεν υπάρχει ρομαντισμός χωρίς σοβαρότητα, ειλικρίνεια και αισιοδοξία.
«Η αγάπη και ο σεβασμός στην πραγματικότητα πάνε χέρι-χέρι», λέει η Henry, «και δεν είμαι σίγουρη ότι αυτό το εμπεδώσαμε μεγαλώνοντας καθώς υπήρχαν και αυτές οι φωνές που έλεγαν ότι “οι γυναίκες χρειάζονται αγάπη και οι άντρες σεβασμό”.
Εκείνη συνεχίζει τη ρουτίνα της. Κάθε πρωί ξυπνάει, φτιάχνει τον καφέ της, παίζει για λίγο ένα παιχνίδι με λέξεις και ξεκινάει αμέσως το γράψιμο. Για το κάθε προσχέδιο ενός βιβλίου, γράφει περίπου 2.000 λέξεις κάθε μέρα μέχρι να ολοκληρωθεί. Το αφήνει στην άκρη για αρκετές μέρες και επιστρέφει σε αυτό για να φτιάξει μια λίστα με όλες τις αλλαγές που θέλει να κάνει.
Μέχρι να φτάσει μια ιστορία στα χέρια μας έχει περάσει από πολλές αναγνώσεις, διορθώσεις, βελτιώσεις.
Ο κόσμος της Emily Henry
Κάθε βιβλίο της είναι και ένα ταξίδι. Κάθε βιβλίο της, ένας ύμνος στο καλοκαίρι, τον έρωτα, τα βιβλία, τους αναγνώστες και τους συγγραφείς. Συστατικά όπως ο ρομαντισμός, το στοιχείο enemies-to-lovers, τα μικρά, όμορφα μέρη μπλέκονται περίτεχνα μετατρέποντας αυτά τα βιβλία γίνονται το δικό μας ασφαλές καταφύγιο.
Πολύ περισσότερο, η Emily Henry γράφει ιστορίες «ενηλικίωσης», ιστορίες δηλαδή, που εστιάζουν σε μια από εκείνες τις στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου που όλα φαίνονται τόσο μεγάλα και σημαντικά στο μυαλό του. Εκείνη τη στιγμή που αλλάζει μέσα του. Αλλάζει το ποιος είναι και μαζί με αυτό αλλάζει και η αντίληψή του σχετικά με το πώς λειτουργεί ο κόσμος και με το ποια είναι η δική του θέση μέσα σε αυτόν. Είναι η στιγμή που μεταμορφώνεται.
Όταν είσαι παιδί σκέφτεσαι: Μόλις γίνω ενήλικας, όλα θα βγάλουν νόημα ή θα είμαι αυτός που είμαι και δεν θα αλλάξω για το υπόλοιπο της ζωής μου. Αλλά πραγματικά αυτό απέχει από την πραγματικότητα. Αλλάζεις διαρκώς, μεγαλώνεις, συνειδητοποιείς και ανακαλύπτεις καινούργια πράγματα για τον εαυτό σου και αυτό είναι υπέροχο.
Στα βιβλία της Emily Henry μια νεαρή γυναίκα συγγραφέας που βιώνει μια περίοδο κρίσης στη ζωή της προσπαθεί να βρει τον δρόμο της και να ανταποκριθεί στο δικό της κάλεσμα αλλά και στην αληθινή αγάπη.
«Πολύ πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι κάθε φορά που κυκλοφορώ ένα βιβλίο, έχω τον ίδιο φόβο εκ των προτέρων: πώς θα εκλάβουν την πρωταγωνίστριά μου». Ανησυχούσε για την Πόπι, την Νόρα, την Τζένιουαρι. «Υπήρξε μια στιγμή που αυτός ο φόβος έκανε τον κύκλο του και τότε συνειδητοποίησα: Φοβάμαι πως με βλέπουν οι άνθρωποι. Γιατί νιώθω ότι σε αυτούς τους χαρακτήρες βάζω και ένα μικρό μέρος του εαυτού μου. Αν δεν τους αρέσει αυτό, αν το απορρίψουν, τότε θα το πάρω πολύ προσωπικά. Αλλά πάντα υπάρχουν γυναίκες που σχετίζονται με αυτές. Ή μάλλον πάντα υπάρχουν αναγνώστες – ανεξαρτήτως φύλου – που σχετίζονται με αυτούς τους χαρακτήρες».
Στο Άνθρωποι που διαβάζουν στην παραλία οι συγγραφείς αποφασίζουν να μείνουν σε γειτονικά σπίτι σε μια λίμνη στο Μίσιγκαν αναζητώντας να βρουν έμπνευση και ξεκινώντας μεταξύ τους ένα περίεργο… παιχνίδι ανταλλαγής ιδεών και μυθιστορημάτων. Στο Άνθρωποι που συναντάμε στις διακοπές η ταξιδιωτική συγγραφέας Πόπι περνά μέρος κάθε καλοκαιριού της κάνοντας ένα ταξίδι με τον καλύτερό της φίλο από το κολέγιο τον Άλεξ και οι δυο τους προσπαθούν να κρυφτούν από το αναπόφευκτο. Στο Άνθρωποι που αγαπούν τα βιβλία οι ήρεμες καλοκαιρινές διακοπές που είχε σχεδιάσει η λογοτεχνική πράκτορας Νόρα Στίβενς ανατρέπονται όταν εμφανίζεται μπροστά της ο εκδότης Τσάρλι Λάστρα σε ένα ταξίδι σε μια μικρή πόλη της Βόρειας Καρολίνας. Έχουν μόνο ένα κοινό: αγαπούν τα βιβλία, αλλά ακόμα και σε αυτό συχνά διαφωνούν.
Βιβλία. Ταξίδια. Καλοκαίρια. Έρωτες: Αυτά είναι τα βασικά συστατικά στα μυθιστορήματα της Emily Henry.
Όπως αναφέρει η ίδια σε συνέντευξή της «ένα βιβλίο είναι ήδη φτιαγμένο για να είναι ένα είδος διακοπών — ακόμα κι αν δεν είναι ένα βιβλίο απόδρασης, ακόμα κι αν είναι ένα πολύ βαρύ λογοτεχνικό μυθιστόρημα, εξακολουθεί να είναι αυτό το ταξίδι διαμορφωμένο για τον αναγνώστη με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Και νομίζω ότι με τα βιβλία που επικεντρώνονται στα ταξίδια απλώς αυτή η αίσθηση ενισχύεται ακόμη περισσότερο».
Και σε κάθε βιβλίο-ταξίδι, όπως λέει η Henry, υπάρχει αυτό το αίσθημα πιθανότητας που δεν έχουμε απαραίτητα στην καθημερινή μας ζωή, επειδή θα είμαστε γύρω από νέους ανθρώπους, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με νέες συνθήκες και περιστάσεις, και δεν ξέρουμε τι μπορεί να συμβεί και ποιον μπορεί να συναντήσουμε.
Και στα μυθιστορήματά της τα ταξίδια λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο που λειτουργούν για εμάς στην πραγματική ζωή: έρχονται για να ταρακουνήσουν τα νερά.
Γιατί μέσα σε αυτά συναντάμε τον εαυτό μας, ακριβώς όπως συμβαίνει με τους ήρωες των βιβλίων της. Κάθε χαρακτήρας μεταμορφώνεται όταν βρίσκεται σε ένα νέο περιβάλλον. Οι ήρωες της Henry ανακαλύπτουν πράγματα που δεν γνώριζαν για τον εαυτό τους, καλούνται να πάρουν ρίσκα και εντέλει βλέπουν τη ζωή τους με νέα μάτια.
Εμείς, πάλι, λαχταράμε να μας παρασύρουν σε νέες εμπειρίες και η Emily Henry μας το εγγυάται.
Άνθρωποι που συναντάμε στις διακοπές
Άνθρωποι που αγαπούν τα βιβλία
Άνθρωποι που διαβάζουν στην παραλία
Διαβάστε επίσης: