Category: Ψυχολογία – Προσωπική Ανάπτυξη

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που νιώθεις στεναχώρια, απελπισία, θυμό στη σχέση.

Δίνουμε μια συνεχή μάχη: Μεταξύ του Εγωιστικού Εαυτού και του Ηρωικού Εαυτού μας.

«Θα μπορούσε λοιπόν να πει κάποιος πως είσαι ένας μοναχικός λύκος. Πώς νιώθεις γι’ αυτό που μόλις σου είπα; Το δέχεσαι;»

Μήπως νιώθεις συχνά πως δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με τους άλλους; Έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί τα πηγαίνεις καλά μόνο με ορισμένους ανθρώπους και με άλλους εκπέμπετε σε διαφορετικά μήκη κύματος;

Στις σχέσεις δεν έχεις έλεγχο ποτέ!

Kάθε αλλαγή είναι δύσκολη στην αρχή, χαοτική στην πορεία και εξαιρετική στο τέλος.

Αν πείτε σε κάποιον να διαβάσει το βιβλίο που άλλαξε τη ζωή σας, συχνά θα σας απαντήσει με δύο λέξεις που στο μυαλό μου θυμίζουν άσχημη βρισιά.

Όσο κι αν προσπαθούμε να πετύχουμε καλύτερες σχέσεις με τους άλλους και με τον εαυτό μας, δεν υπάρχει σχέση χωρίς προκλήσεις και διαφωνίες.

Υπάρχουν κάποιοι σωστοί και κάποιοι λάθος λόγοι για να είσαι σε σχέση.

Επιβίωση εναντίον ευημερίας.

Στη διάρκεια της ζωής μας περνάμε από διάφορες φάσεις εξέλιξης και σε αυτές τις περιόδους υπάρχουν πολλαπλές μεταβάσεις, οι οποίες συχνά χαρακτηρίζονται ως «κρίσεις».

Η ανάγκη να νιώθουμε συνδεδεμένοι είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ύπαρξης.

Πριν από αρκετά χρόνια, ο φίλος μου ο Τζον Γκρίφιν μου έστειλε ένα μέιλ όπου με ρωτούσε πώς έπρεπε να γυμνάζεται: Έπρεπε να κάνει περισσότερη αεροβική ή περισσότερα βάρη; Ποια ήταν η γνώμη μου;

Να σας συστήσουμε έναν Σκαντζόχοιρο που όλο ήθελε αλλά φοβόταν, μια κότα που ονειρευόταν να πετάξει, ένα Μεγάλο Πάντα που κάνει παρέα και ταξιδεύει με έναν μικρό δράκο και ασφαλώς τον Γλάρο Ιωνάθαν Λίβινγκστον.

Λοιπόν, αυτή είναι μια ερώτηση που ίσως έχετε κάνει στον εαυτό σας. Αλλά είναι μια λάθος ερώτηση.

Το πού μεγαλώνετε, με ποιους μεγαλώνετε και όλα όσα βιώνετε στην οικογενειακή σας ζωή έχουν επιπτώσεις στο ποιοι θα γίνετε, οι οποίες διαρκούν όλη σας τη ζωή.

Ο όρος «σύνδρομο του απατεώνα», ή αλλιώς φαινόμενο του απατεώνα, επινοήθηκε από τις ψυχολόγους Πολίν Κλανς και Σούζαν Ίμες το 1978, που διέκριναν ένα συγκεκριμένο μοτίβο σε άτομα με πολύ υψηλές προσωπικές προσδοκίες, αλλά και σε όσους τα έβαζαν με τον εαυτό τους όταν δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν σ’ αυτές.

Κάποιες φορές τίποτα δεν πετυχαίνει. Απολύτως τίποτα. Δεν έχει σημασία τι κάνετε· ό,τι αγγίζετε γίνεται χίλια κομμάτια. Όλα πάνε στραβά. Άσχετα από το πόσο σκληρά προσπαθείτε. Και πάλι πάνε στραβά.

Ούτε είκοσι χρόνια πριν, γνωρίζαμε ελάχιστα πράγματα για τον λόγο που κοιμόμαστε, τι συμβαίνει ενώ κοιμόμαστε και για τη σημασία που έχει ο ύπνος τόσο για την βραχυπρόθεσμη απόδοση όσο και για την μακροπρόθεσμη υγεία.