Ως ενήλικες μπαίνουμε σε «κουτάκια», ακολουθούν νόρμες και κοινωνικά «πρέπει», προσπαθούμε να «κουμπώσουμε» με το σύνολο. Γιατί έτσι μας έμαθαν από μικρά.
Είσαι αγόρι και δεν γίνεται να μη σου αρέσει το ποδόσφαιρο, είσαι κορίτσι και δεν μπορείς να παίζεις με αυτοκίνητα. Δεν πρέπει να φοράς πολύ φανταχτερά ρούχα. Αμ το άλλο; «Το κόκκινο αγάπη μου, δεν ταιριάζει με το πράσινο, έλα να αλλάξουμε ρούχα». Δεν μπορείς να κάνεις έτσι ή αλλιώς τα μαλλιά σου, μη γελάς πολύ δυνατά, ενοχλείς, μιλάς ασταμάτητα, μείνε στο δωμάτιό σου και όταν σου περάσει ο θυμός μπορείς να βγεις.
Αυτές είναι προβληματικές και επικίνδυνες πρακτικές. Θέλουμε τα παιδιά μας να εκφράζονται, τα ενθαρρύνουμε να κάνουν τις επιλογές τους, να φορέσουν ό,τι θέλουν, να διακοσμήσουν το δωμάτιό τους, να επιλέξουν το βιβλίο που θέλουν, να κάνουν χορό, να τραγουδήσουν ή να ασχοληθούν με κάποιο μουσικό όργανο.
Δεν θέλουμε να τα πιέζουμε ώστε να «ταιριάζουν» με το σύνολο. Θέλουμε με αγάπη να τα αγκαλιάζουμε και να τα ενθαρρύνουμε να είναι ο εαυτός τους. Έτσι, θα εξελιχθούν στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους. Με αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση.
3 τρυφερές ιστορίες για τα παιδικά όνειρα, για την ελευθερία στην έκφρασή τους, για την επιλογή τους τη μια μέρα να είναι πεταλούδες και την άλλη μονόκεροι!
Είμαι μια πεταλούδα!
Ένα παιδί φοράει τα πολύχρωμα φτερά του, προσθέτει μια τελευταία πινελιά και βγαίνει στην εξοχή να πετάξει.
Η χαρά του όμως θα σβήσει όταν μια παρέα παιδιών τσαλακώσει τη στολή του. Η αγάπη και η ενθάρρυνση του πατέρα θα δώσει πίσω στο παιδί τα φτερά του και θα αγκαλιάσει το όνειρό του.
Μια συγκινητική ιστορία για την αποδοχή του εαυτού μας, την αγάπη και τη συμπερίληψη.
O Σκαντζόχοιρος και το Ποντίκι είναι φίλοι, φίλοι κολλητοί! Ούτε που τους νοιάζει τι κάνουν, αρκεί να το κάνουν παρέα.
Όταν μια μέρα, όμως, ο Σκαντζόχοιρος τρέχει να πει στον φίλο του πόσο τον αγαπάει, σκοντάφτει και άθελά του τσιμπάει τον φίλο του, αρχίζει να αναρωτιέται μήπως το Ποντίκι θα ήταν πιο χαρούμενο με έναν φίλο πιο χνουδωτό…
Μια τρυφερή ιστορία για τη διαφορετικότητα και την αποδοχή του εαυτού μας.
Η Ψιψίνα νιώθει τόσο τέλεια μονοκερίνα!
Στο χνουδωτό κεφάλι της έχει ένα κέρατο που δείχνει ψηλά, ψηλά, ψηλά στον ουρανό.
Όταν όμως ένας Μονόκερος εμφανίζεται κουνώντας την εκπληκτική ουρά του και χλιμιντρίζοντας δυνατά, εκείνη νιώθει τόσο μικρή όσο ένα χνούδι.
Ώσπου τελικά η Ψιψίνα καταλαβαίνει ότι τόσο καιρό ήταν μια… Ψιψινοκερίνα!
Διαβάστε επίσης: