Θυμάστε την πρώτη φορά που κάνατε ποδήλατο χωρίς βοήθεια;
Ίσως να μην μπορείτε να ανακαλέσετε στη μνήμη σας την ακριβή μέρα και ώρα, όμως το πιο πιθανό είναι ότι θυμάστε το συναίσθημα. Το συναίσθημα ότι δίνατε ώθηση στον εαυτό σας με τις δικές σας δυνάμεις, ότι τελικά είχατε πάρει το κολάι, ότι τα πόδια σας κινούνταν αρμονικά με τα πετάλια, ότι κρατούσατε ισορροπία ενώ καταφέρνατε να το κατευθύνετε είναι μια καθοριστική στιγμή στην παιδική ηλικία. Μιλάμε γι’ αυτό, το αναπολούμε, το καταγράφουμε.
Γιατί το ποδήλατο να είναι ένα τόσο εμβληματικό γεγονός στη ζωή ενός παιδιού; Ένας λόγος είναι ότι όχι μόνο είναι κάτι δύσκολο, αλλά είναι και κάτι που ένα παιδί πρέπει να το καταφέρει μόνο του. Ενώ οι γονείς μπορούν να ενθαρρύνουν και να βοηθήσουν τα παιδιά τους να βρουν την ισορροπία τους, το να κάνει ποδήλατο είναι κάτι που κάθε παιδί πρέπει να καταφέρει μόνο του. Για πολλά παιδιά είναι πιθανόν μία από τις πρώτες φορές που είναι αρκετά μεγάλα για να θυμούνται ότι κατάφεραν να κατακτήσουν μια επιδεξιότητα, ότι έκαναν κάτι μόνα τους έπειτα από μια περίοδο αγώνα, απογοήτευσης, αποτυχίας, επιμονής και τέλος επιτυχίας.
Η ευτυχία, η περηφάνια και η χειραφέτηση που νιώθει ένα κορίτσι όταν καταφέρνει για πρώτη φορά να κάνει ποδήλατο μόνο του δεν μπορεί να επαναληφθεί ούτε να συγκριθεί με κάτι άλλο. Δεν μπορείτε να κατασκευάσετε αυτή την εμπειρία ή να την αγοράσετε σε μπουκαλάκι. Δεν μπορείτε να δώσετε σε κάποιον αυτή την αισιοδοξία για ζωή, την ικανοποίηση ότι έχει κατακτήσει μια επιδεξιότητα. Μόνο προσωπικά μπορεί κάποιος να τη βιώσει. Αυτή είναι η αίσθηση της ουσίας της ζωής, αυτές είναι οι στιγμές για τις οποίες ζούμε. Και δεν μπορούν να προκύψουν χωρίς να δώσουν οι γονείς στα παιδιά τους το δώρο της απογοήτευσης και της αποτυχίας.
Ναι, η απογοήτευση και η αποτυχία είναι δώρα, όμως είναι δώρα που εμείς οι γονείς βρίσκουμε ότι είναι δύσκολο να δώσουμε. Το να βλέπουμε το παιδί μας να βιώνει την απογοήτευση και την αποτυχία είναι επώδυνο. Φαίνεται να πηγαίνει ενάντια στα γονεϊκά μας ένστικτα και ασκείται πάρα πολύ κοινωνική πίεση στους γονείς για να δημιουργήσουν την «τέλεια» παιδική ηλικία για τις κόρες τους, ελαχιστοποιώντας τη σημασία της απογοήτευσης και της αποτυχίας.
Τον πρώτο καιρό όταν γίναμε γονείς υποθέσαμε ότι ήταν δουλειά μας να διευκολύνουμε τα κορίτσια μας με το να τα βάζουμε στα πίσω καθίσματα των ποδηλάτων μας.
Όμως τώρα ξέρουμε καλύτερα. Μία από τις πιο σημαντικές ευθύνες που έχουμε είναι να υποστηρίζουμε και να ενθαρρύνουμε τα κορίτσια μας να αναπτύξουν την ανεξαρτησία τους και την επιδεξιότητά τους ώστε να μπορούν να «κάνουν μόνες τους πετάλι» σε κάθε πτυχή της ζωής τους. Είναι το κλειδί για να χτίσουν την αυτοπεποίθησή τους.
Οι γονείς μπορεί να λένε, μέχρι τελικής πτώσης, στην κόρη τους πόσο καταπληκτική είναι, όμως αυτό δεν θα την κάνει να αγαπήσει τον εαυτό της. Το να αγαπήσει κάποιος τον εαυτό του είναι κάτι που πηγάζει εκ των έσω και μεγαλώνει στο γόνιμο χώμα της ικανότητας.
4 σημειώσεις που μας έχουν βοηθήσει:
- Δεν μπορείτε να δώσετε αυτοπεποίθηση στην κόρη σας με το να τη βομβαρδίζετε με κομπλιμέντα.
- Η αυτοεκτίμησή της πρέπει να πηγάζει από μέσα της. Είναι οι πράξεις της που θα την κάνουν να νιώθει ανεξάρτητη και ικανή, όχι τα λόγια σας. Ο δρόμος προς τη δεξιότητα είναι στρωμένος με απογοήτευση, λάθη και δυσφορία. Αντί να προσπαθήσετε να προστατεύσετε την κόρη σας από την αποτυχία, βοηθήστε τη να μάθει να αποτυγχάνει με χάρη.
- Ο έπαινος έχει τη δύναμη να εμψυχώσει την κόρη σας ή να τη συντρίψει. Για να αναπτύξετε την ικανότητα και την ανεξαρτησία της κόρης σας, σιγουρευτείτε ότι ο έπαινός σας είναι ειλικρινής. Εκείνη θα ξέρει αν της λέτε ψέματα. Επαινέστε την προσπάθειά της, την επιμονή και το κουράγιο της να κάνει πράγματα που της φαίνονται δύσκολα. Η γλυκόπικρη δουλειά μας ως γονέων είναι να γίνουμε, τελικά, περιττοί.
- Για να μεγαλώσετε μια ανεξάρτητη, ικανή κόρη που αγαπάει τον εαυτό της, κάντε για εκείνη μόνο όσα δεν μπορεί να κάνει μόνη της.
*Απόσπασμα από το βιβλίο «Μεγαλώνοντας κορίτσια που αγαπούν τον εαυτό τους»:
Υ.Γ.1. Διαβάστε επίσης: Τα παιδιά δεν έχουν ιδέα – και αυτό είναι η υπερδύναμή τους
Υ.Γ.2. 5 βιβλία που θα ήθελες να είχαν διαβάσει οι γονείς σου