Η σεξουαλική ελευθεριότητα και οι πολύπλοκες ερωτικές συμπεριφορές των Ρωμαίων προκαλούσαν την αποστροφή των χριστιανών και έτσι, από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, η εγκράτεια και η αποχή έγιναν οι απόλυτες αξίες.
Όπως κήρυτταν οι Πατέρες της Εκκλησίας, μια ασκητική ζωή υποσχόταν την αθανασία της ψυχής, ενώ οι ηδονές της σάρκας, που ήταν από τη φύση τους ανατρεπτικές, ρυπαρές και εξευτελιστικές, υπόσχονταν μονάχα την τιμωρία στο «πυρ το εξώτερον»! Και όσο περνούσαν οι αιώνες, η στάση της Εκκλησίας απέναντι στο σεξ γινόταν όλο και πιο εμμονική, ενώ παράλληλα φούντωνε και ο μισογυνισμός της. Για πολλούς θεολόγους, η γυναίκα ήταν εκ φύσεως αμαρτωλή, παραδομένη στις ανάγκες του σώματος, ενώ αντιμετωπιζόταν ως πλάσμα ψυχολογικά ασταθές και νοητικά κατώτερο.
Για του λόγου το αληθές, το 585, στο Μακόν της Βουργουνδίας, συγκεντρώθηκαν 63 επίσκοποι και αντιπρόσωποι της Δυτικής Εκκλησίας, και, ανάμεσα σε άλλα, αναρωτήθηκαν αν οι γυναίκες ήταν έμψυχα όντα και αν έπρεπε να αποκαλούνται άνθρωποι! Δίχως να καταλήξουν κάπου, αποφάσισαν πως οι νεκροί άντρες δεν έπρεπε να ενταφιάζονται πλάι σε γυναικεία πτώματα που δεν είχαν αποσυντεθεί, αφού ένας Σατανάς ήξερε τι ακολασίες μπορούσαν να συμβούν κάτω από το χώμα!
Διαβολοδουλειά, κατά το εντυπωσιακό ποσοστό του 99,9%, ήταν και ο γάμος, όπως υποστήριζε ο Άγιος Βερνάρδος. Όμως, η Εκκλησία δεν μπορούσε να αγνοήσει την εντολή που είχε δώσει ο Θεός στους πρωτόπλαστους, να αυξάνονται και να πληθύνονται. Έτσι, ο γάμος ήταν ευλογημένος, όμως τα ζευγάρια έπρεπε να περιορίζονται στα απαραίτητα και να μην αναζητούν τις εξτρά απολαύσεις.
Ο Φραγκίσκος της Ασίζης, εμπνευσμένος από την ερωτική ζωή του ελέφαντα, προέτρεπε τα αντρόγυνα να μιμούνται το σοφό παχύδερμο που ζευγάρωνε για ένα πενθήμερο κάθε χρόνο, και γύριζε στην αγέλη του μονάχα εφόσον πλενόταν σχολαστικά στο ποτάμι!
Βέβαια, και οι μεσαιωνικοί άνθρωποι δεν είχαν περισσότερες μέρες από τον ελέφαντα στη διάθεσή τους. Θεωρητικά, η συνουσία απαγορευόταν την Κυριακή, που ήταν η ημέρα του Κυρίου, τη Δευτέρα, που ήταν η ημέρα των νεκρών, την Πέμπτη και την Παρασκευή, που συνελήφθη και θανατώθηκε ο Χριστός, και το Σάββατο, που ήταν αφιερωμένο στην Παρθένο. Και, φυσικά, ούτε λόγος για την περίοδο της Σαρακοστής, του Πάσχα, της Πεντηκοστής και των Χριστουγέννων!
Στην πράξη, ωστόσο, οι άνθρωποι του Μεσαίωνα δεν ήταν ούτε τόσο εγκρατείς ούτε ανέραστοι. Αντιθέτως, τα εγχειρίδια για πετυχημένους γάμους, που κυκλοφορούσαν ευρέως, αποδεικνύουν πως ενδιαφέρονταν πολύ για τις σεξουαλικές τους επιδόσεις. Στα κείμενα αυτά, λοιπόν, θα διάβαζε κανείς «αλάνθαστες» συνταγές, που πρότειναν στον κύριο να καταναλώνει πιπέρι, κανέλα, προβατίνα και κόκκινο κρασί, αν ήθελε να ικανοποιεί την κυρά του, ενώ, αν αντιμετώπιζε προβλήματα δυσλειτουργίας, έπρεπε να πίνει ζεστό κρασί, με λίγο αίμα τράγου και δυο πρέζες κρεμμυδάλευρου!
Όμως, καλά όλα αυτά, αλλά τι γινόταν με το σεξ εκτός του γάμου; Για την Εκκλησία, οι προγαμιαίες σχέσεις, η μοιχεία και η πολυγαμία ήταν διά ροπάλου απαγορευμένες, με ελάχιστες εξαιρέσεις για εκλεκτές προσωπικότητες.
Ο αυτοκράτορας Καρλομάγνος, φερ’ ειπείν, είχε δέκα συζύγους και παλλακίδες, από τις οποίες απέκτησε δεκαοκτώ παιδιά! Και, μάλιστα, επέτρεπε στις κόρες του να έχουν σχέσεις και παιδιά, δίχως να είναι παντρεμένες, όχι γιατί πίστευε στο δικαίωμα της γυναικείας χειραφέτησης, αλλά γιατί δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να διεκδικούν τον θρόνο του τα νόμιμα τέκνα των γαμπρών του! Τι να κάνουμε; Αυτοκρατορική οικογένεια ήταν αυτή, ό,τι ήθελε έκανε…
Δυστυχώς, ό,τι ήθελαν έκαναν, δίχως να λογοδοτούν, και οι άντρες που κατείχαν τίτλους ευγενείας. Κατά τον Μεσαίωνα, το φαινόμενο του βιασμού των γυναικών στην ύπαιθρο και στους πύργους είχε λάβει διαστάσεις μάστιγας. Πολέμαρχοι εισέβαλαν τακτικά σε αντίπαλα φέουδα, βιάζοντας την τοπική αρχόντισσα, όσο ο σύζυγός της έλειπε σε κάποιο πόλεμο ή στις σταυροφορίες, ενώ δεν έλειπαν και οι βιασμοί των δουλοπάροικων γυναικών από τους αφέντες τους.
Εντούτοις, οι πρακτικές της σιδερένιας «ζώνης αγνότητας», που δήθεν προστάτευε την τιμή των κυράδων και των συζύγων τους, ή της πρώτης νύχτας του γάμου, που ήθελε τον φεουδάρχη να διακορεύει τις νεόνυμφες κοπέλες, πριν τις παραδώσει στον γαμπρό, δείχνουν να μην ευσταθούν ή τουλάχιστον δεν υπήρξαν γενικευμένες και θεσμοθετημένες. Οι ιστορίες αυτές, όπως θα δούμε παρακάτω, επινοήθηκαν κατά την περίοδο της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού, με σκοπό να χλευάσουν συγκεκριμένες κοινότητες και κοινωνικές τάξεις ή να καταδείξουν την αθλιότητα της αριστοκρατίας.
Ωστόσο, παραμένει γεγονός πως ο Μεσαίωνας υπήρξε μια εποχή βίας και ανορθόδοξων πρακτικών, με θύματα κυρίως τις γυναίκες. Σε έναν τέτοιο κόσμο ασχήμιας ήταν λογικό, λοιπόν, οι άνθρωποι ν’ αναζητούν όμορφες ιστορίες, που εξιδανίκευαν τον έρωτα. Έτσι, τα στιχάκια των τροβαδούρων και οι μυθιστορίες θα μετέτρεπαν τους άξεστους πολέμαρχους σε ρομαντικούς ιππότες και τις κοντόσωμες, πλαδαρές και ταλαίπωρες κυράδες σε αιθέριες δεσποσύνες, όμοιες με την Παρθένο Μαρία, που αψηφούσαν τους γάμους συμφερόντων και ερωτεύονταν πλατωνικά, ενώ, ενίοτε, ενέδιδαν στο πάθος τους πολύ σαρκικά!
*Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο του The Trivialist Από τον βασιλιά Θάνατο στον βασιλιά Ήλιο
Διαβάστε επίσης: