«Πότε θα κάνετε κάνα παιδάκι με τον Γκράχαμ;»
«Δεν θέλετε παιδιά;»
«Μην το βάζετε κάτω, θα γίνει!»
Κάποτε ο Γκράχαμ με ρώτησε γιατί κάνω τόσο πολλή ώρα ντους. Δεν θυμάμαι τι δικαιολογία του είπα. Είμαι σίγουρη πως του απάντησα ότι το ντους με χαλαρώνει ή ότι το ζεστό νερό κάνει καλό στην επιδερμίδα μου. Όμως μένω τόσο πολλή ώρα στην ντουζιέρα, επειδή είναι η μοναδική στιγμή που αφήνω τον εαυτό μου να θρηνήσει.
Νιώθω αδύναμη που έχω την ανάγκη να θρηνώ ενώ δεν έχει πεθάνει κανείς. Είναι παράλογο που θρηνώ τόσο πολύ αυτούς που δεν υπήρξαν ποτέ.
Έχω κλείσει ήδη μισή ώρα μέσα στην ντουζιέρα τώρα. Το πρωί που ξύπνησα θεώρησα λανθασμένα πως θα ήταν μια μέρα ενός γρήγορου, ανώδυνου ντους. Όμως αυτό άλλαξε όταν είδα το αίμα. Κανονικά δεν θα έπρεπε να σοκαριστώ. Κάθε μήνα γίνεται. Κάθε μήνα από τα δώδεκά μου.
Είμαι κολλημένη όρθια στο τοίχωμα της ντουζιέρας και αφήνω το νερό να πέφτει στο πρόσωπό μου. Το νερό διαλύει τα δάκρυά μου, κάνοντάς με να νιώθω λιγότερο θλιβερή. Είναι ευκολότερο να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν κλαίω τόσο σπαρακτικά, όταν αυτό που κυλά από τα μάγουλά μου είναι νερό.
Τώρα κάνω το μακιγιάζ μου.
Συμβαίνει αυτό κάποιες φορές. Τη μια στιγμή είμαι στην ντουζιέρα και την επόμενη όχι. Χάνομαι μες στην οδύνη. Χάνομαι τόσο πολύ, ώστε, τη στιγμή που καταφέρνω να βγω από το σκοτάδι, βρίσκομαι σ’ένα μέρος πρωτόγνωρο. Το πρωτόγνωρο αυτό μέρος είμαι εγώ, γυμνή, μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου.
Περνώ το κραγιόν στο κάτω χείλι μου και μετά στο επάνω. Το αφήνω στον νιπτήρα και περιεργάζομαι το είδωλό μου. Τα μάτια μου είναι κόκκινα από το κλάμα, αλλά το μακιγιάζ μου παραμένει στη θέση του. Τα μαλλιά μου είναι τραβηγμένα πίσω, τα ρούχα μου διπλωμένα τακτικά πάνω στον πάγκο του νιπτήρα. Κοιτάζω το κορμί μου στον καθρέφτη, σκεπάζω τα στήθη μου με τα χέρια μου. Εξωτερικά δείχνω υγιής. Οι γοφοί μου είναι φαρδιοί, η κοιλιά μου επίπεδη, το στήθος μου μεσαίου μεγέθους και στητό. Όταν με κοιτάζουν οι άντρες, κάποιες φορές το βλέμμα τους κοντοστέκεται πάνω μου.
Αλλά μέσα μου δεν είμαι καθόλου ελκυστική. Εσωτερικά δεν είμαι θελκτική, σύμφωνα με τα πρότυπα της Μητέρας Φύσης, επειδή δεν διαθέτω ένα αναπαραγωγικό σύστημα που να λειτουργεί σωστά. Στο κάτω κάτω η αναπαραγωγή είναι ο λόγος που υπάρχουμε όλοι. Η αναπαραγωγή είναι απαραίτητη, προκειμένου να ολοκληρωθεί ο κύκλος της ζωής. Γεννιόμαστε, αναπαράγουμε, μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, πεθαίνουμε, τα παιδιά μας αναπαράγονται, μεγαλώνουν τα δικά τους παιδιά, πεθαίνουν κι εκείνα. Γενεές ολόκληρες γέννησης, ζωής και θανάτου. Ένας υπέροχος κύκλος, που υποτίθεται ότι δεν πρέπει να κόβεται.
Και παρ’όλα αυτά… εγώ είμαι η διακοπή του.
Γεννήθηκα. Και μέχρι να πεθάνω αυτό είναι το μόνο που είμαι ικανή να κάνω. Στέκομαι έξω από τον κύκλο της ζωής, παρακολουθώντας τον κόσμο να στριφογυρίζει, ενώ εγώ μένω στάσιμη.
Όταν μπαίνω στο αμάξι μου, στέλνω ένα μήνυμα στην Άβα, την αδελφή μου.
Ούτε αυτό τον μήνα.
Είναι η μοναδική με την οποία το συζητώ πλέον. Έχω πάψει από πέρυσι να μιλώ με τον Γκράχαμ για τον μηνιαίο κύκλο μου. Κάθε μήνα, εδώ και χρόνια που αρχίσαμε να προσπαθούμε να κάνουμε μωρό, ο Γκράχαμ με παρηγορούσε όταν ανακάλυπτα ότι δεν είχα μείνει έγκυος. Στην αρχή εκτιμούσα τη στήριξή του αυτή. Τη λαχταρούσα κιόλας. Αλλά μήνα με τον μήνα άρχισα σιγά σιγά να τρέμω να του πω πόσο διαλυμένη ένιωθα. Και ήξερα πως, αν εγώ είχα αρχίσει να φοβάμαι να τον υποχρεώνω να με παρηγορεί, τότε κατά πάσα πιθανότητα κι αυτός θα είχε ήδη κουραστεί από την απογοητευτική αυτή μονοτονία. Κι έτσι, στις αρχές του περασμένου χρόνου αποφάσισα ότι θα αναφέρω ξανά αυτό το θέμα μονάχα στην περίπτωση που το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό.
Μέχρι στιγμής είναι κάθε φορά το ίδιο.
Ο μοναδικός λόγος που με κρατά και δεν τα παρατώ εντελώς είναι ο Γκράχαμ. Κατά βάθος ξέρω πως, αν παραιτηθώ από το όνειρο της απόκτησης ενός παιδιού, θα πρέπει να αφήσω ελεύθερο τον Γκράχαμ. Δεν θέλω να του στερήσω τη δυνατότητα να γίνει πατέρας.
Εγώ είμαι που έχω το πρόβλημα γονιμότητας. Όχι εκείνος. Θα πρέπει να τιμωρηθεί κι εκείνος για τη δική μου υπογονιμότητα; Ο ίδιος λέει ότι για εκείνον είμαι σημαντικότερη από τα παιδιά, όμως ξέρω ότι το λέει επειδή δεν θέλει να με πληγώσει. Και επειδή ελπίζει ακόμη. Αλλά σε δέκα ή είκοσι χρόνια θα με μισήσει. Άνθρωπος είναι.
Νιώθω εγωίστρια όταν κάνω τέτοιες σκέψεις. Νιώθω εγωίστρια κάθε φορά που κάνω σεξ με τον Γκράχαμ, επειδή ξέρω ότι αρπάζομαι από μια ελπίδα που δεν υπάρχει και τον σέρνω κι εκείνον σ’έναν γάμο που στο τέλος θα γίνει αφάνταστα κουραστικός για έναν από τους δυο μας.
Γι’αυτό και περνώ καθημερινά τόσες ώρες στο διαδίκτυο, ψάχνοντας κάτι που ίσως να μου δώσει μια απάντηση. Οτιδήποτε. Έχω γραφτεί σε ομάδες αυτοβοήθειας, διαβάζω όλα τα φόρουμ, τις ιστορίες όπου η σύλληψη έγινε «σαν από θαύμα», έχω γίνει μέλος σε ομάδες περί υιοθεσίας. Έχω γραφτεί ακόμα και σε αρκετές ομάδες γονέων στην περίπτωση που αποκτήσω κάποια στιγμή παιδί, ώστε να ξέρω τι μου γίνεται.
Το μοναδικό πράγμα στο οποίο δεν συμμετέχω στο διαδίκτυο είναι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πέρυσι διέγραψα όλους τους λογαριασμούς μου. Δεν άντεχα τα αναίσθητα άτομα στο χρονολόγιό μου. Η Πρωταπριλιά ήταν το χειρότερο απ’όλα. Έχω χάσει το μέτρημα πόσοι φίλοι μου θεωρούν αστείο να ανακοινώνουν μια ψεύτικη εγκυμοσύνη.
Δεν νιώθουν την παραμικρή συμπόνια για άτομα που βρίσκονται στη δική μου θέση. Αν ήξεραν πόσες γυναίκες ονειρεύονται για χρόνια ολόκληρα ένα θετικό αποτέλεσμα, δεν θα διανοούνταν ποτέ να κάνουν πλακίτσα μ’αυτό το θέμα!
Για να μην πω πόσοι φίλοι μου γκρινιάζουν στο χρονολόγιο τους για τα παιδιά τους. «Η Έβι έκλαιγε όλη νύχτα! Αχ, πότε θα έρθει η νύχτα που θα κοιμηθεί σερί ως το πρωί;» ή «Δεν βλέπω την ώρα να ξεκινήσουν τα σχολεία! Αυτά τα παιδιά κοντεύουν να με τρελάνουν!».
Αχ και να “ξεραν αυτές οι μανάδες!
Αν ήμουν εγώ μάνα, δεν θα θεωρούσα δεδομένο ούτε ένα δευτερόλεπτο από τη ζωή του παιδιού μου. Θα ήμουν ευγνώμων για κάθε δευτερόλεπτο που θα γκρίνιαζαν, θα έκλαιγαν, θα αρρώσταιναν ή θα μου αντιμιλούσαν. Θα λάτρευα κάθε δευτερόλεπτο το καλοκαίρι, που θα τα είχα όλη μέρα στο σπίτι, και θα μου έλειπαν κάθε στιγμή όταν θα πήγαιναν στο σχολείο.
Γι” αυτό διέγραψα τους λογαριασμούς μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Γιατί με κάθε ανάρτηση που έβλεπα γινόμουν ολοένα και περισσότερο πικρόχολη. Ξέρω ότι αυτές οι μανάδες αγαπούν τα παιδιά τους. Ξέρω ότι δεν τα θεωρούν δεδομένα. Όμως δεν καταλαβαίνουν πώς είναι να μην μπορείς να βιώσεις όλα αυτά που εκείνες τις ζορίζουν. Οπότε, αντί να απεχθάνομαι κάθε άτομο με το οποίο είμαστε φίλοι διαδικτυακά, αποφάσισα να διαγράψω τους λογαριασμούς μου με την ελπίδα ότι έτσι θα έβρισκα μια στάλα γαλήνη. Όμως δεν τη βρήκα.
Ακόμα και χωρίς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν περνά μέρα που να μη μου θυμίζει κάτι ότι ίσως δεν γίνω ποτέ μου μάνα. Κάθε φορά που βλέπω ένα παιδί. Κάθε φορά που βλέπω μια έγκυο. Κάθε φορά που τυχαίνει να συναντήσω ανθρώπους σαν την Έλινορ. Σχεδόν κάθε ταινία που βλέπω, κάθε βιβλίο που διαβάζω, κάθε τραγούδι που ακούω.
Και τον τελευταίο καιρό… κάθε φορά που μ’αγγίζει ο άντρας μου.
*Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο Ατελώς Υπέροχοι:
Διαβάστε επίσης: