Οι πιο πολλοί γλάροι το μόνο που μπαίνουν στον κόπο να μάθουν είναι οι βασικές αρχές της πτήσης – δηλαδή πώς να πετούν για να φτάσουν από την ακροθαλασσιά στην τροφή τους και πάλι πίσω.
Γι’ αυτούς δεν έχει σημασία το πέταγμα, αλλά το φαγητό. Όμως, για τούτον εδώ τον γλάρο, μετρούσε πολύ περισσότερο η χαρά τού να πετάει. Πάνω από καθετί άλλο, ο Ιωνάθαν Λίβινγκστον ο Γλάρος λάτρευε το πέταγμα.
Σύντομα ανακάλυψε πως αυτός ο τρόπος σκέψης δεν ήταν ό,τι καλύτερο για να γίνει αγαπητός στα άλλα πουλιά. Ακόμα και οι ίδιοι οι γονείς του είχαν αρχίσει να ανησυχούν βλέποντας τον Ιωνάθαν να πειραματίζεται μέρες ολόκληρες, μονάχος, πραγματοποιώντας εκατοντάδες πτήσεις σε χαμηλά ύψη.
Δεν ήξερε το γιατί, λόγου χάρη, αλλά, όταν πετούσε πάνω από το νερό σε ύψος μικρότερο από το μισό άνοιγμα των φτερών του, μπορούσε κι έμενε πιο πολύ στον αέρα και μάλιστα με λιγότερη προσπάθεια. Οι πτήσεις του δεν κατέληγαν στο συνηθισμένο πλατσούρισμα των ποδιών στη θάλασσα, αλλά σ’ ένα μακρύ, επίπεδο αφρισμένο αυλάκι, έτσι όπως άγγιζε την επιφάνεια με τα πόδια σφιχτά κολλημένα στο σώμα του. Όταν άρχισε να προσγειώνεται με τα πόδια του να γλιστρούν πάνω στην παραλία και μετά να μετράει με βήματα το μάκρος της ολίσθησής του στην άμμο, τότε ήταν που οι γονείς του τρόμαξαν πολύ.
«Γιατί, Ίωνα, γιατί;» τον ρώτησε μια φορά η μητέρα του. «Γιατί δεν μπορείς, Ιωνάθαν, να είσαι κι εσύ σαν όλα τ’ άλλα γλαροπούλια; Γιατί δεν αφήνεις τα χαμηλά πετάγματα για τους πελεκάνους και τα αλμπατρός; Γιατί δεν τρως; Φτερό και κόκαλο είσαι, γιόκα μου!»
«Δεν με νοιάζει αν είμαι φτερό και κόκαλο, μάνα. Το μόνο που θέλω είναι να μάθω τι μπορώ και τι δεν μπορώ να κάνω στον αέρα – αυτό και τίποτε άλλο. Το μόνο που θέλω είναι να μάθω».
Έτσι ξεκινάει η ιστορία του Γλάρου Ιωνάθαν Λίβινγκστον. Ενός γλάρου που έμελλε να γίνει σύμβολο και που τον συνοδεύει μια λέξη, Πέτα.
Το πρότυπο των περιπετειών του Ιωνάθαν αποτελεί το προσχέδιο κάθε πετυχημένης ζωής. Πιστεύω ότι ο δρόμος όσων τολμούν να ζουν ευτυχισμένοι είναι ο δικός του δρόμος: το να βρούμε, δηλαδή, αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε περισσότερο από καθετί άλλο στη ζωή μας και να τραβήξουμε προς τα εκεί με θάρρος, επιμονή και ακλόνητη αποφασιστικότητα.
Σαν αντάλλαγμα γι’αυτή την προσπάθεια, το προσχέδιο μας υπόσχεται ότι θα μας περιφρονήσουν, θα μας χλευάσουν και θα μας εξοστρακίσουν από τον κύκλο τους φίλοι και συγγενείς μας. Αν επιμείνουμε, όμως, αν αντέξουμε τη μοναξιά μας και μείνουμε αφοσιωμένοι σ’αυτό που με τόση αγάπη αποφασίσαμε να κάνουμε, τότε θα ανακαλύψουμε ότι έχουμε καινούριους φίλους, καινούριους συγγενείς, οι οποίοι ήδη συμμερίζονται τις αξίες και τα ιδανικά που έχουμε επιλέξει, κι ότι μαζί τους θα πετάξουμε πολύ πιο μακριά και πιο ψηλά απ’όσο μπορούμε ποτέ να ονειρευτούμε.
Πέτα για μένα, σημαίνει αφέσου, δείξε εμπιστοσύνη στη δύναμη του αόρατου. Σημαίνει πως πρέπει ν’αφήσουμε τον ουρανό να μας υψώσει κοντά του, να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τις προκλήσεις και τις δοκιμασίες της αγάπης και της γνώσης μας. Κι όταν φτάσουμε επιτέλους στον προορισμό μας, ακούω τον Ιωνάθαν να ψιθυρίζει πως θα ανακαλύψουμε ότι βρισκόμασταν εκεί συνέχεια.
Επί αιώνες, οι ιδέες αυτές έβρισκαν καταφύγιο σε καρδιές, καθρεφτίζονταν σε όνειρα κι ελπίδες, σε κείμενα, στη μουσική, σε πίνακες ζωγραφικής και ζωές που εκατομμύρια άνθρωποι έχουν διαλέξει να ζήσουν.
Από πού ήρθε ο Ιωνάθαν; Ακόμα δεν ξέρω.
Ο ίδιος ίσως μας έλεγε πως υπήρχε πάντοτε, το ίδιο όπως εσείς κι εγώ.
Ότι για την ώρα προτιμάει να εκφράζεται σαν ένας μυθιστορηματικός γλάρος, ενώ εμείς κάνουμε το ίδιο πράγμα σαν τρισδιάστατα ανθρώπινα όντα στην επιφάνεια ενός μικρούτσικου πλανήτη, σ’ένα κοινό ηλιακό σύστημα, στην άκρη ενός σύμπαντος χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Εκείνο που έχει σημασία, θα μας έλεγε ίσως ο Ιωνάθαν, δεν είναι η μορφή που παίρνουμε, αλλά με πόση ομορφιά και αγάπη θα αποφασίσουμε να τη στολίσουμε.
Διαβάστε επίσης:
Πολύ ωραίο βιβλίο να διαβάζεται στα σχολεία και τα ξενόγλωσσα φροντιστήρια!