Πώς μιλάς στα παιδιά για την απώλεια; Για το θάνατο και δη ενός αγαπημένου μέλους της οικογένειας; Πώς τους μιλάς για τον εκφοβισμό και όλες τις επιπτώσεις του στην ψυχική υγεία; Πώς εξηγείς στα παιδιά έναν αποχωρισμό που είναι αναγκαίο να επέλθει;
Θέματα που και εσύ ως ενήλικας διαρκώς επεξεργάζεσαι και δουλεύεις με τον εαυτό σου, πώς μπορείς να τα μεταφέρεις στα παιδιά;
Ένας τρόπος είναι οι ιστορίες. Μέσα από τις ιστορίες μπορείς να μιλήσεις στα παιδιά για τα πιο περίπλοκα, ευαίσθητα θέματα και να γίνει η πιο ουσιαστική συζήτηση.
Παρακάτω θα βρεις τρία τέτοια βιβλία, της σειράς Σε καταλαβαίνω από τη Τζένη Κουτσοδημητροπούλου.
Η Χόλι γεμίζει το κόκκινο σακίδιο
Πίσω από επτά παγόβουνα και επτά απέραντες πεδιάδες από χιόνι, μακριά στον Νότιο Πόλο ζούσε η Χόλι. Μαζί με τη μαμά, τoν μπαμπά και άλλους εκατόν ογδόντα τρεις πιγκουίνους.
Η Χόλι αγαπούσε τα πρωινά, αγαπούσε και τα μεσημέρια.
Ακόμα και τα βράδια ήταν πολύ όμορφα…
Ώσπου μια παγωμένη μέρα, ο μπαμπάς είπε:
«Πρέπει να φύγω, Χόλι. Θα είσαι, όμως, πάντα κοντά μου».
«Αφού θα είμαι εδώ, πώς θα είμαι και με τον μπαμπά μου;» αναρωτήθηκε το πιγκουινάκι και, δίχως να χάσει χρόνο, έβαλε ό,τι πολύτιμο είχε σε ένα κόκκινο σακίδιο.
Ο ήλιος ήταν ψηλά, όταν όλοι μαζεύτηκαν εκεί που το χιόνι συναντά τον ωκεανό. Με μια ζεστή αγκαλιά ο μπαμπάς χαιρέτησε έναν έναν. Την πιο σφιχτή, την έδωσε στη Χόλι. «Αυτό είναι για σένα», του είπε και του έδωσε το κόκκινο σακίδιο.
Τι επέλεξε τελικά να βάλει σε αυτό;
Μια τρυφερή ιστορία για τον αποχωρισμό και την αγάπη που ξεπερνάει σύνορα και θάλασσες και φτάνει στα πέρατα του κόσμου.
Ο Μπερτ αγαπάει το δροσερό χορτάρι, τις βόλτες και το ηλιοβασίλεμα. Αγαπάει τους φίλους του και το κρυφτό. Εκείνη τη μέρα ο Μπερτ δεν βγήκε από τον στάβλο. Δεν μιλούσε με κανένα γιατί συνέβη κάτι τρομερό… Έχασε τη φωνή του! Είχε χωθεί μέσα στο χορτάρι;
Μήπως είχε βουτήξει μέσα στις λάσπες; Όλοι του οι φίλοι του υπόσχονται να τον βοηθήσουν προκειμένου να τη βρει.
Για να τους βοηθήσει, τους εξιστορεί πότε έχασε τη φωνή του: Έπαιζε κρυφτό με τις κότες, όταν γκάριξε δυνατά για να διαμαρτυρηθεί και οι κότες ξεκίνησαν να τον κοροϊδεύουν για τη φωνή του και να γελάνε μαζί του. Και από τότε έχασε τη φωνή του, αλλά ήταν και ο μόνος που θα μπορούσε να τη βρει ξανά. Έχοντας πάντα στο πλάι του, τους φίλους του για να τον ενθαρρύνουν.
Μια παιχνιδιάρικη ιστορία για τον εκφοβισμό, την αυτοεκτίμηση και τη δύναμη της φιλίας.
Κάθε Σαββατοκύριακο ο Νόλαν έμενε στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς. Κάποιες φορές έκαναν ποδήλατο στο δάσος και άλλες ψάρευαν στο ποτάμι. Σαν βράδιαζε, κάθονταν και οι τρεις σε ένα ξέφωτο του δάσους και μετρούσαν τα αστέρια. Περνούσαν υπέροχα!
Αυτό το Σαββατοκύριακο, όμως, κάτι άλλαξε. Ο παππούς έλειπε… Είχε φύγει για ένα μακρινό ταξίδι.
«Ο παππούς τώρα θα βλέπει τα αστέρια;» ρώτησε ο Νόλαν κοιτάζοντας ψηλά.
«Ο ουρανός ανήκει σε όλους!» είπε η γιαγιά.
«Και εμείς θα καταφέρουμε να τα μετρήσουμε χωρίς τον παππού;»
«Θα προσπαθήσουμε…»
Εκείνο το βράδυ, η γιαγιά και ο Νόλαν μέτρησαν όλα τα αστέρια, ή σχεδόν όλα, ώσπου αποκοιμήθηκαν.
Mια συγκινητική ιστορία για την απώλεια, που μας δείχνει πως, ακόμα και όταν οι αγαπημένοι μας δεν είναι κοντά, βλέπουμε τον ίδιο ουρανό.
*Εδώ θα βρείτε όλα τα βιβλία της σειράς Σε καταλαβαίνω.
Διαβάστε επίσης: