Οι συγγραφείς της σειράς Φωνές του Κόσμου είναι νέοι δημιουργοί που το έργο τους έχει ήδη τραβήξει την προσοχή.
Προέρχονται από πολλές χώρες, εκπροσωπούν κουλτούρες και ρεύματα διαφορετικά, αλλά όλοι συλλαμβάνουν την ανθρώπινη κατάσταση με εντυπωσιακή ενάργεια και η ματιά τους μας κάνει να δούμε τα πράγματα αλλιώς. Οι φωνές τους είναι οι φωνές του κόσμου μας σήμερα.
Λένε κάτι που μας αφορά και μέσα σε λίγες σελίδες το αποτυπώνουν με εξαιρετικό τρόπο.
Είναι συγγραφείς που αξίζει να γνωρίσουμε – και είναι σίγουρο πως θα ακούσουμε πολλές φορές στο μέλλον να μιλούν γι’αυτούς.
Ο συνταγματάρχης έχει ξεχάσει από ποια ακριβώς στιγμή και έπειτα έπαψε να κοιμάται. Ύστερα από ποιον νεκρό, ποια ανάκριση, ποια μάχη, ποιο κορμί, που έπαψε πια να είναι κορμί. Πιστεύει πως αυτό πρέπει να έγινε σταδιακά.
Τη συνειδητοποίησε πλήρως την τιμωρία του, αυτή την ισόβια ποινή στην οποία τον καταδίκασαν τα θύματά του, που αρνούνται να του δώσουν αμνηστία έστω και προσωρινά, έστω για λίγες ώρες μόνο. Πάντα πρέπει να θυμάται και να βλέπει μπροστά του αυτούς που σκότωσε, αυτούς που εξακολουθεί να σκοτώνει, διότι από τη στιγμή που κατέφτασε στο Άστυ συνεχίζει να εκτελεί το καθήκον του, τι άλλο μπορεί να κάνει, λέει μέσα του πως μονάχα αυτό ξέρει (σαν να ήταν γραφτό της μοίρας του) και κάθε πρωί λοιπόν συνεχίζει μετά την άγρυπνη νύχτα του, ντύνεται, βάζει τη στολή του, τον κόκκινο μπερέ του, παίρνει το σακίδιό του και βγαίνει στον γκρίζο κόσμο, όπου τον περιμένει η ορντινάντσα δίπλα στο τζιπ, του οποίου η μηχανή είναι ήδη αναμμένη, επειδή δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο κι επειδή έχει μπόλικη δουλειά μπροστά του.
Ο μεταφραστής του βιβλίου, Γιάννης Στρίγκος, αναφέρει πως πρόκειται για ένα αφήγημα μιας παράδοξης, σχεδόν μακάβριας ομορφιάς, που αποκαλύπτει πολλά για τη βαθύτερη αλήθεια του ανθρώπου. Η Emilienne Malfatto σκιαγραφεί με ιμπρεσιονιστικό, ενίοτε υπερρεαλιστικό ύφος, τη φρίκη και τη βαρβαρότητα του πολέμου μέσα από την ιστορία ενός συνταγματάρχη «ειδικού» στα βασανιστήρια, τον οποίο στοιχειώνουν τα θύματά του τις νύχτες στερώντας του τον ύπνο.
Σε μια ανώνυμη πόλη μιας ανώνυμης χώρας σε πόλεμο ένας συνταγματάρχης ειδικός στις ανακρίσεις κάνει καθημερινά, μεθοδικά την αδυσώπητη δουλειά του: βασανίζει ανθρώπους για να μιλήσουν. Το βράδυ όμως ο συνταγματάρχης δεν κοιμάται. Ένας στρατός από φαντάσματα, τα θύματά του, έχει καταλάβει τα όνειρά του.
Έξω βρέχει συνέχεια. Πόλη και άνθρωποι συγχωνεύονται σε ένα θολό τοπίο, λίγο σαν όνειρο – ή εφιάλτη.
Τρεις άντρες χαμένοι, τρεις σκιές, περιφέρονται μέσα στην ατέλειωτη σκοτεινιά.
Ο συνταγματάρχης, βασανισμένος βασανιστής.
Η ορντινάντσα του, που παρατηρεί σιωπηλά και από απόσταση.
Και, σε ένα μεγάλο άδειο μέγαρο, ένας στρατηγός που τρελαίνεται σιγά σιγά…
Ένα σκληρό και παράξενα όμορφο βιβλίο για τον πόλεμο, τους άντρες και την τρέλα. Για τις ερειπωμένες πόλεις και τις ρημαγμένες ψυχές του πολέμου – κάθε πολέμου.
Πρόκειται για ένα εξαιρετικό ανάγνωσμα, το οποίο έχει μπει σε πολλές λίστες για βραβεία και τα δικαιώματα για τη μετάφραση και την κυκλοφορία του βιβλίου έχουν ήδη πουληθεί σε 10 χώρες.
Η συγγραφέας, Emilienne Malfatto είναι και δημοσιογράφος και φωτογράφος και έχει καλύψει επανειλημμένα πολεμικές συγκρούσεις και το θέμα των προσφύγων. Σπούδασε στη Γαλλία και την Κολομβία και αποφοίτησε από τη σχολή δημοσιογραφίας Sciences Po Paris το 2013. Ξεκίνησε την καριέρα της σε μια ημερήσια κολομβιανή εφημερίδα και στη συνέχεια εργάστηκε στο AFP στη Γαλλία και στο περιφερειακό γραφείο της Μέσης Ανατολής.
Στις αρχές του 2015 το Ιράκ έγινε η βάση της. Καλύπτει θέματα που σχετίζονται με συγκρούσεις αλλά και σε ιστορίες με επίκεντρο τις κοινωνίες και το φύλο. Η ίδια μεταφέρει με μια διαφορετική αλλά συνάμα και οικεία προσέγγιση προσωπικές αλλά εξαιρετικά σημαντικές ιστορίες του κόσμου.
Μεταξύ άλλων, η δουλειά της έχει δημοσιευτεί στην Washington Post και στους New York Times ενώ έχει παρουσιαστεί σε εκθέσεις στη Γαλλία και στο εξωτερικό.
Τον Σεπτέμβριο του 2020, δημοσίευσε το πρώτο της μυθιστόρημα, Que sur toi lamente le Tigre. Με απλό και δυνατό ύφος, αφηγείται την τελευταία μέρα μιας νεαρής Ιρακινής που πρόκειται να σκοτωθεί από τον αδερφό της επειδή είναι έγκυος εκτός γάμου. Το μυθιστόρημα ξεχώρισε και τιμήθηκε με το βραβείο Goncourt. Τον Ιούνιο του 2021, δημοσίευσε ένα ερευνητικό δοκίμιο, Les serpents viendront pour toi: μια κολομβιανή ιστορία στην οποία επικεντρώνεται στις εξαφανίσεις κοινωνικών ηγετών στην Κολομβία ερευνώντας τη δολοφονία της Maritza, μητέρας έξι παιδιών που ζούσε σε μια ορεινή φάρμα. Για αυτό το έργο κέρδισε το βραβείο Albert Londres.
Αξίζει να δείτε ένα μέρος του έργου της στο Instagram και στην προσωπική της ιστοσελίδα.
1872, Αγγλία.
Ο Μάικλ είναι ανθρακωρύχος. Βγάζει το ψωμί του κατεβαίνοντας κάθε μέρα στα έγκατα της γης στη «Μαύρη Χώρα», την περιοχή των ανθρακωρυχείων στην κεντρική Αγγλία.
Αλλά αυτή δεν είναι ζωή γι’ ανθρώπους.
Ο Μάικλ κάνει τα αδύνατα δυνατά, δουλεύει διπλή βάρδια για να μπορέσει ο γιος του ο Λουκ να πάει σχολείο, να γλιτώσει από αυτή τη μοίρα.
Ώσπου μια μέρα, κάτω στις στοές, βρίσκει μια φλέβα χρυσού. Αν βγάλει το χρυσάφι από εκεί μέσα, θα σωθεί κι ο ίδιος και το παιδί του.
Αλλά ο Κέιν, με τον οποίο δουλεύουν πλάι πλάι στη στοά, έχει άλλα σχέδια…
Ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα για το απόγειο της Βιομηχανικής Επανάστασης και τις ζωές που θυσιάστηκαν για να συμβεί. Μια δυνατή, εντυπωσιακή φωνή που συμπεριλήφθηκε από τον Observer στους δέκα καλύτερους νέους συγγραφείς της Βρετανίας για το 2022.
Η ίδια η γη που δεν συγχωρεί είναι κεντρικός χαρακτήρας. Η γη δίνει και παίρνει. Από αυτόν τον απλό κανόνα εξηγείται όλη η μοίρα της ζωής. Δεν μπορείς να δώσεις χωρίς να πάρεις και η γη ήταν πάντα δίκαιη.
Το μυθιστόρημα είναι εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα και αφιερωμένο σε 22 άνδρες και αγόρια που πέθαναν στην καταστροφή του ανθρακωρυχείου στο Pelsall Hall κοντά στο Walsall το 1872. Ένας οβελίσκος από γρανίτη που έχει στηθεί στη μνήμη τους στέκεται ακόμα και σήμερα, αν και το Μερίδιο της γης είναι ένας εξίσου ισχυρός φόρος τιμής σε όλους εκείνους που μόχθησαν στα ανθρακωρυχεία της Βρετανίας ώστε μια άπληστη αυτοκρατορία να επεκταθεί, με κάθε κόστος.
«Ένα σκληρό και λιγόλογο ντεμπούτο… Δίνει φωνή στην εδώ και πολύ καιρό θαμμένη εμπειρία των ανθρακωρύχων όπως ο Μάικλ, που οι ζωές τους έγιναν το λίπασμα της προόδου». – The Observer
«Δεν διάβαζα ή έγραφα όταν ήμουν πιο μικρός. Ήθελα να γίνω όλα αυτά τα στερεοτυπικά: αστροναύτης, καλλιτέχνης, ποδοσφαιριστής», αναφέρει ο ίδιος σε συνέντευξή του.
Ο 26χρονος Ντάνιελ Γουάιλς μπορεί να μην οραματίστηκε ποτέ τον εαυτό του ως συγγραφέα, αλλά έχει λάβει λαμπρές κριτικές για το πρώτο του μυθιστόρημα, το Μερίδιο της γης. Μάλιστα, συμπεριλήφθηκε στη λίστα με τους 10 καλύτερους νέους συγγραφείς του 2022 από τον Observer.
Ο συγγραφέας είναι από το Γουόλσολ των δυτικών Μίντλαντς. Σπούδασε δημιουργική γραφή στο πανεπιστήμιο Ιστ Άνγκλια (UEA), όπου και έλαβε την υποτροφία του Ιδρύματος του Βραβείου Booker.
Το ταξίδι του συγγραφέα μέχρι τη δημοσίευση του πρώτου του μυθιστορήματος είναι μακρύ και ο ίδιος εξακολουθεί να επεξεργάζεται τα συναισθήματά του καθώς περιπλανιέται στα βιβλιοπωλεία.
«Είναι λίγο περίεργο», αναφέρει ο ίδιος προσθέτοντας πως έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που τελείωσε το μυθιστόρημα, το άφησε στην άκρη και καταπιάστηκε με κάτι άλλο. «Έτσι έχω ήδη νιώσει τη χαρά της δημοσίευσης και έχω περάσει σε άλλο στάδιο. Είναι περίεργο συναίσθημα», επισημαίνει και φαίνεται πως πρόκειται για μια φωνή που θα μας απασχολήσει πολύ τα επόμενα χρόνια.
Διαβάστε επίσης:
Εξαιρετικά !!