Έζησα μέχρι τώρα με πολυτέλεια σε σχέση με τον χρόνο. Τον ξόδεψα αβέρτα, απλόχερα, σαν να μου ανήκαν δισεκατομμύρια αιώνες.
«Χρόνος, το πολυτιμότερο αγαθό στη ζωή μας», έτσι μου ’λεγες, μπαμπά.
Αλλά δεν τον ξόδεψα αδίκως… Δεν υπάρχει χαμένος χρόνος και ο έρωτας δεν είναι σκέτος χαραμοφάης.
Έχει πολλά να δώσει.
Δεν ήθελα όμως να πετάξω ούτε ένα ακόμα δευτερόλεπτο και ξεκίνησα να γράφω πάνω στην ώρα του σπαταλημένου χρόνου, όπου ακινητοποιείσαι περιμένοντας ένα ακόμα τηλεφώνημα από τον γκόμενο.
Είναι μεγάλη η ηδονή να τουμπάρεις τον χαμένο χρόνο σε κερδισμένο. Μπορούμε κάθε στιγμή να γυρίσουμε ένα χαμένο παιχνίδι υπέρ μας.
Γιατί ο έρωτας έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός παιχνιδιού, που όσοι τον ξέρουν καλά, τον παίζουν σαν την πόκα. Με κρυμμένα φύλλα…
Ήτανε τρεις το μεσημέρι μιας Κυριακής, όταν ζωντάνεψε το κοιμισμένο θηρίο της ανυπομονησίας, της ακυβερνησίας, με φόντο ένα παλιό αίσθημα εγκατάλειψης.
Περίμενα να χτυπήσει το τηλέφωνο να τον ακούσω.
Πώς γίνεται πάλι να νιώθω ναυαγός και αυτός να παίρνει διαστάσεις σωστικής λέμβου; Ποια παλιά, βαθιά πληγή ξαναμάτωσε;
Απέδωσα πολλές ευθύνες γι’ αυτόν τον παλιό πόνο σε γονείς, δασκάλους, τα ’βαλα πάλι με την κοινωνία που μας τάισε με ερωτικά σενάρια, γιατί ο έρωτας πουλάει πάντα στην πεινασμένη αγορά της ψυχής μας.
Όρμησα σε ένα κόκκινο τετράδιο να γράφω για να τουμπάρω την κατάντια που έβγαινε απ’ τη μνήμη σε δημιουργία και όλη αυτή τη σύγχυση να την κάνω κάτι θεραπευτικό, να πάρω το απολεσθέν υλικό που πετάχτηκε στον χρόνο και να το δώσω πίσω στον εαυτό μου και σε όποιον μπορεί να χρειαστεί τέτοιες πληροφορίες.
Γιατί δεν υπάρχει χαμένος χρόνος. Τόσο χρειάζεται να μάθει κανείς. Αν μάθει… Όσο πάρει…
Τα ’βαλα κάτω, τι πέρασα, τι έμαθα, να βοηθήσω κι άλλους απολωλότες που φόρτωσαν πάνω στον έρωτα τόσα όνειρα, που περιπλανιούνται αδέσποτοι στα νιάτα τους, θέλοντας συγχρόνως να ξεσκεπάσω και ένα γέλιο, γιατί παντού υπάρχει ένα κρυμμένο αστείο. Ένα αστείο που μπορεί να μας γλυκάνει όλους τους κατσούφηδες της γης.
Και άρχισα να γράφω σαν αφιονισμένη. Ξαφνικά ήθελα πτυχίο που θα έδινα στον εαυτό μου, αν τότε καθόμουν να διαβάσω αντί να ζήσω μέσα στην επικίνδυνη νύχτα, έχοντας για πυξίδα έναν έρωτα στην ομίχλη και μια αγάπη που κόπηκε στη μέση.
*Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο ο Έρωτας είναι παιχνίδι μωρό μου της Δήμητρας Παπαδοπούλου
Η ηρωίδα της Δήμητρας Παπαδοπούλου είναι μια από τις συνηθισμένες περιπτώσεις που έλαβε την πάγια εντολή να σπουδάσει, να γίνει ένα αξιοπρόσεχτο μέλος της αγέλης και, αν είναι δυνατόν, ο αρχηγός της. Όλα τα άλλα μοιάζανε μόνο με χάσιμο χρόνου. Κι έτσι βρέθηκε φοιτήτρια στα Εξάρχεια, στα μπαρ, στις καταλήψεις και στη γεμάτη ελπίδες εποχή για επανάσταση, να σπαταλάει τη μοναδική περιουσία του ανθρώπου: τον χρόνο. Μην ξέροντας προς τα πού να πορευτεί, κατευθύνθηκε προς έναν έρωτα, που τον λέγανε Βασίλη.
Εκεί πάνω κούμπωσε όλες τις ελπίδες για τα δύσκολα ερωτήματα της ύπαρξης.
Όμως, σε μια ιδιαίτερη στροφή του χρόνου επαναστάτησε, από μέσα προς τα έξω, και όχι ανάποδα όπως πρόσταζε η ξεσηκωμένη γενιά της, και άρχισε να ξηλώνει τον παλιό της εαυτό, που στριμώχτηκε στις προσδοκίες των άλλων. Κι ύστερα μεγάλωσε… Ίσως και να ωρίμασε, και σιγουρεύτηκε πως στη ζωή δεν υπάρχει χαμένος χρόνος. Όσο πάρει στον καθένα για να καταλάβει…
Γιατί λοιπόν να το διαβάσεις; Γιατί θα περάσεις καλά, θα ταυτιστείς, θα απενεχοποιήσεις όλες τις λάθος αποφάσεις σου και θα σκεφτείς. Θα νιώσεις ότι δεν αξίζει να χάνεις τον χρόνο σου, τη μόνη σου αληθινή περιουσία που δεν αναπληρώνεται, δεν αγοράζεται, δεν αντικαθιστάται, σε λάθος καταστάσεις και σε λάθος ανθρώπους. Μερικές φορές αρκεί απλά να «το πάρεις αλλιώς».
Διαβάστε επίσης: