Γράφει η συγγραφέας Πασχαλία Τραυλού
Θα ξεκινήσω από μια φράση του Κάφκα: Ένα βιβλίο πρέπει να είναι το τσεκούρι για την παγωμένη θάλασσα μέσα μας.
Και τα τάπερ της Αλίκης και το σκισμένο τούλι της Έλενας Ακρίτα απηχούν αυτή την αρχή τόσο με την θεματική τους όσο και με την γλωσσική και λογοτεχνική τους εκφορά αποδεικνύοντας πόσο συνυφασμένη είναι η χρήση του λόγου με το άγγιγμα ψυχής που επιδιώκει η λογοτεχνία. Γιατί είναι σαφές πως για την συγγραφέα η λογοτεχνία είναι ένα τσεκούρι που χτυπάει στο ψαχνό και συνάμα ο παλμογράφος που καταγράφει τη δική της φόρτιση κάθε φορά που βρίσκεται αντιμέτωπη με στερεότυπα, προκαταλήψεις, βία, καταπίεση και εν γένει με κάθε κοινωνική παθογένεια που τη συγκλονίζει και αυταπόδεικτα κινεί το νήμα της έμπνευσής της.
Έχοντας το εντελώς προσωπικό της ύφος, ένα ύφος μες στο οποίο συναιρεί όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα, χρησιμοποιεί ένα λόγο καθημερινό, άλλοτε τραχύ και άμεσο όπως ταιριάζει σε ήρωες αυθεντικούς και άλλοτε αραχνοϋφαντο όπως παράγεται επίσης αβίαστα από μια σκέψη έμπειρη, σφυρηλατημένη απ’ τη δημοσιογραφική της δράση και την πολιτική της συνείδηση.
Η γλώσσα της είναι ένας ζωντανός οργανισμός με το σφρίγος, τη δυναμική και την ένταση του προφορικού λόγου. Τόσο η δομή του βιβλίου με την κατανομή της υπόθεσης σε σκηνές όσο και η χρήση του διαλόγου επιτρέπουν στον αναγνώστη να διακρίνει τη θεατρική στόφα και γνώση της δημιουργού. Οι λέξεις της σφύζουν από ζωή, σπαρταράνε, ελίσσονται, πληγώνουν, γρονθοκοπούν, δυναμιτίζουν, ψιθυρίζουν ή κραυγάζουν ανάλογα με την περίσταση, ειπωμένες από ήρωες σαφώς αναγνωρίσιμους.
Οι πρωταγωνιστές της Ακρίτα κινούνται ανάμεσά μας και είναι δικοί μας άνθρωποι ανεξάρτητα αν λέγονται Μάρω, Νένα, Ιοκάστη, Μιράντα ή Σολφέζ.
Τα συγγραφικά της κιάλια έχουν ευρύ ορίζοντα και παρακολουθούν όχι μόνο όσα φαίνονται μα και όσα διαδραματίζονται βαθύτερα, στις ψυχικές κατακόμβες των πλασμάτων της, εκεί που κρύβονται οι μύχιες σκέψεις τους και οι αλήθειες. Όπλο της ανεπανάληπτο το χιούμορ με το οποίο αποφεύγει μια καταχρηστική διαχείριση της ευσυγκινησίας για ένα εύκολο λογοτεχνικό αποτέλεσμα. Ένα χιούμορ στιβαρό, πηγαίο και συχνά σαρκαστικό που απαλύνει την τραγικότητα των γεγονότων και κάνει τις ιστορίες της αλησμόνητες και ανθρώπινες.
Ο αναγνώστης ταυτίζεται, γελάει, υποφέρει, εκδικείται, καθαίρεται και η Έλενα από την πλευρά της εκφράζεται και τοποθετείται. Γιατί το σκισμένο τούλι είναι ένα βιβλίο κοινωνικό, φεμινιστικό και θα τολμήσω να πω πολιτικό, όπως κάθε βιβλίο που αναδεικνύει ηθικές ή κοινωνικές στρεβλώσεις.
Άφησα σκόπιμα για το τέλος τη θεματολογία του έργου. Άξονες του βιβλίου η βία κατά των γυναικών και η προκατειλημμένη στάση της κοινής γνώμης απέναντι στα θύματα βιασμού, ο έρωτας ο ατόφιος, ο σαρκικός και ψυχικός στην ηλικία που στερεοτυπικά θεωρείται ότι οι άνθρωποι παύουν να τον διεκδικούν, η μοιχεία ως ανάγκη διεξόδου από την παθογένεια ενός γάμου, η ομοφυλοφιλία και δη των γυναικών ως ισότιμη επιλογή και δικαίωμα στην ευτυχία και τη συντροφικότητα. Πάνω σε αυτούς τους διαχρονικούς προβληματισμούς η Ακρίτα οικοδομεί τη λογοτεχνία της με απόλυτη συνέπεια ανάμεσα στην ανθρώπινη, τη δημοσιογραφική και τη λογοτεχνική της υπόσταση, αφού χρόνια ολόκληρα καταθέτει τα διαπιστευτήριά της ως σκεπτόμενο και ενεργό κοινωνικά άτομο.
Γιατί μέσα από την ευφυή λογοτεχνία της κάθε αναγνώστης δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει πως η Έλενα συμπάσχει και συμπορεύεται με τους ήρωές της που δεν είναι άλλοι απ’ τους ανθρώπους γύρω της. Αυτούς υπερασπίζεται και αυτούς διαλέγει για πρωταγωνιστές των βιβλίων της επειδή απλώς και μόνο τους αγαπά.
Υ.Γ. Ανακαλύψτε όλα τα βιβλία της Έλενας Ακρίτα!