Σκοπεύω να θίξω ένα θέμα που όλοι μας έχουμε σκεφτεί, αλλά ίσως να μην έχουμε συζητήσει ανοιχτά… Γενικά είναι στη φύση μας να έχουμε άποψη για τα πάντα και βέβαια είναι ωραίο να έχουμε κριτική σκέψη. Σημαίνει ότι αναλύουμε ιδέες, πληροφορίες και έργα, και μετά τα προτείνουμε σε φίλους ή ακόμα και αγνώστους στο Facebook.
Ποιος είναι αυτός όμως που μπορεί να κρίνει απόλυτα τι θα διαβάσω εγώ προσωπικά; Ποιος κρίνει τι «συστατικά» πρέπει να έχει ένα βιβλίο ώστε να διαβαστεί από το κοινό; Και αν κάτι για την κοινή γνώμη δεν είναι «ποιοτικό», δεν μπορώ να το διαβάσω; Ακόμα κι αν μου αρέσει; Πρέπει να απολογηθώ γιατί μου άρεσε; Εγώ θέλω να σχηματίσω τη δική μου άποψη και να μπορώ να διαβάσω το βιβλίο που διάλεξα χωρίς λογοκρισία, είτε το εξώφυλλό του είναι ροζ με λουλουδάκια, είτε μαύρο με λευκά γράμματα.
Πολλές μέρες μου αρέσουν τα «ανάλαφρα» βιβλία. Εννοώ εκείνα τα βιβλία που θα με κάνουν να ξεχαστώ από το τρέξιμο της ημέρας, που θα με κάνουν να ταξιδέψω, να μην προβληματιστώ –μα καθόλου όμως– και απλώς να περάσω καλά. Χωρίς κανείς μου πει «Έλα, μωρέ τι διαβάζεις εκεί τώρα;» Κι άλλες μέρες μου αρέσει να διαβάζω από κλασική λογοτεχνία μέχρι φιλοσοφία και κόμικς. Τότε νιώθω την ανάγκη που έχουμε όλοι να προβληματιστούμε, να διαβάσουμε ποιητές ή συγγραφείς που έχουν αφήσει εποχή, χωρίς να κινδυνεύω να κατηγορηθώ ότι το κάνω για να ανήκω σε ένα «κουλτουριάρικο» αναγνωστικό κοινό.
Και κάποια μέρα, αν θέλω να κάνω βουτιά στις αναμνήσεις, ε, δεν ενοχλώ κανέναν αν κατεβάσω από τη βιβλιοθήκη όλη τη σειρά με τους Πέντε Φίλους και τη διαβάσω μονορούφι. Ποιος θα μου πει λοιπόν τι πρέπει και τι δεν πρέπει να διαβάζω…;
Συμπέρασμα: Να διαβάζετε. Όποιο βιβλίο απλά μπορεί να σας τράβηξε την προσοχή με ένα ωραίο εξώφυλλο κι ένα καλογραμμένο οπισθόφυλλο. Ή επειδή η φίλη σας που εμπιστεύεστε σας το πρότεινε, χωρίς να σας το επιβάλλει ντε και καλά. Αν είστε τυχεροί και σας αρέσει το διάβασμα και έχετε και χρόνο, τότε να διαβάζετε ό,τι πέφτει στα χέρια σας! Και αν τελικά δεν σας αρέσει το βιβλίο που ξεκινήσατε, ε, δεν χρειάζεται να το διαβάσετε και μέχρι το τέλος. (Αυτό το θέμα θα το αναλύσουμε άλλη φορά). Γιατί στη λογοτεχνία δεν υπάρχουν πρέπει. Διαβάζουμε πρώτα απ’ όλα για εμάς.
-Άννα Κ.