Όσο κι αν προσπαθούμε να πετύχουμε καλύτερες σχέσεις με τους άλλους και με τον εαυτό μας, δεν υπάρχει σχέση χωρίς προκλήσεις και διαφωνίες.
Το να μαθαίνουμε να βγάζουμε άκρη σε αυτές τις δύσκολες στιγμές δεν σημαίνει πως θα πάψουμε να διαφωνούμε με τους ανθρώπους γύρω μας. Η πραγματικότητα είναι πως θα υπάρχουν συγκρούσεις σε κάθε σχέση, εφόσον όλοι βιώνουμε τα πράγματα διαφορετικά. Όσο κι αν μοιάζουν δύο άνθρωποι, καθένας έχει τη μοναδική ιστορία του και τη δική του προσέγγιση στα πράγματα. Όλοι έχουμε την ατομική μας εμπειρία από μια ίδια κατάσταση, κι απλώς και μόνο επειδή είναι διαφορετικές, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην πως η οπτική γωνία κάποιου είναι λιγότερο ή περισσότερο βάσιμη από κάποιου άλλου.
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν τρόποι να διαχειριστούμε αυτές τις καταστάσεις συγκρούσεων και παρεξηγήσεων με τους συντρόφους, τους φίλους, τους συγγενείς και τους συναδέλφους, ώστε να γίνουν λιγότερο βασανιστικές. Όταν κατανοούμε πώς διαφωνούμε ή προσαρμοζόμαστε, κι όταν αντιλαμβανόμαστε από πού προέρχεται η συναισθηματική φόρτιση στη διάρκεια μιας διαμάχης, μπορούμε ο καθένας να βάλουμε τα δυνατά μας για να γίνουμε περισσότερο συμπονετικοί και δεκτικοί, κι εντέλει να πάρουμε σταθερότερες αποφάσεις.
Διαφορετικοί άνθρωποι διαφωνούν με διαφορετικούς τρόπους και για διαφορετικά πράγματα, αλλά έχω παρατηρήσει πως υπάρχουν ορισμένα γενικά μοτίβα.
Πάμε να δούμε ένα από αυτά.
Γεγονότα εναντίον συναισθημάτων
Οι διαφωνίες συνήθως έχουν να κάνουν περισσότερο με συναισθήματα, παρά με γεγονότα. Αυτό βρίσκεται στο κέντρο της επιχειρηματολογίας μας και για πολλούς είναι μεγάλη η μετακίνηση που πρέπει να γίνει για το πώς βλέπουν τον εαυτό τους και τους άλλους. Η λογική στις σκέψεις μας είναι πολύ λιγότερη από όσο θα θέλαμε να πιστεύουμε, κι η λογική σπανίως λύνει διαφωνίες. Είναι πολύ πιο εύκολο να φτάσουμε σε μια λύση όταν υπάρχει αμοιβαία κατανόηση συναισθημάτων. Φυσικά, ορισμένες φορές, τα γεγονότα προηγούνται των συναισθημάτων, αλλά αν τα συναισθήματα περνούν απαρατήρητα, είναι λιγότερο πιθανό να τύχουν σεβασμού τα γεγονότα. Αυτό σημαίνει πως, αντί να προσπαθούμε να «κερδίσουμε» χρησιμοποιώντας τη λογική, ας προσπαθήσουμε να αφουγκραστούμε τα συναισθήματα, των άλλων και τα δικά μας, μιας κι αυτός είναι ο δρόμος για να ξεκολλήσουμε.
Όταν εστιάζουμε στη λογική παρά στα συναισθήματα, συμμετέχουμε σε ένα παιχνίδι που μου αρέσει να το ονομάζω «τένις γεγονότων». Δύο άνθρωποι που διαφωνούν εκτοξεύουν ο ένας στον άλλο επιχειρήματα και γεγονότα πάνω από το δίχτυ, προσπαθώντας να χτυπήσουν τον αντίπαλό τους. Στόχος είναι το σκοράρισμα κι όχι η εύρεση μιας εφικτής λύσης.
Ας πάρουμε για παράδειγμα μια συνηθισμένη διαφωνία που προκύπτει όταν ο ένας αργεί περισσότερο από τον άλλο να ετοιμαστεί για μια έξοδο. Να τι συμβαίνει όταν η διαδικασία γίνεται τένις γεγονότων:
- ΠΑΙΚΤΗΣ 1 (που εκτελεί το σερβίς): Κάνεις χίλια χρόνια να ετοιμαστείς. Αν δεν αρχίσεις να ετοιμάζεσαι τώρα, θα αργήσουμε να φτάσουμε στους γονείς μου.
15-0
- ΠΑΙΚΤΗΣ 2 (που δέχεται το χτύπημα): Δεν είναι αλήθεια αυτό. Μου παίρνει μισή ώρα να ετοιμαστώ. Αν βάλεις κι ένα εικοσάλεπτο οδήγησης, θα είμαστε στην ώρα μας.
15 όλα
- ΠΑΙΚΤΗΣ 1: Την περασμένη εβδομάδα, που πήγαμε στο εστιατόριο με τους φίλους μου, έκανες σαράντα πέντε λεπτά να ετοιμαστείς.
30-15
- ΠΑΙΚΤΗΣ 2: Την περασμένη εβδομάδα έπρεπε να λουστώ. Αυτή τη φορά δεν χρειάζεται.
30 όλα
- ΠΑΙΚΤΗΣ 1: Αν φύγουμε τελευταία στιγμή όμως, μπορεί να βρούμε κίνηση και να αργήσουμε. Όπως αργήσαμε την τελευταία φορά που πήγαμε.
40-30
- ΠΑΙΚΤΗΣ 2: Το τσέκαρα και δεν έχει κίνηση σήμερα.
Ισοπαλία
Και ούτω καθεξής. Εντέλει, ο ένας θα ξεμείνει από επιχειρήματα και θα θεωρήσει πως «έχασε». Παρότι η διαφωνία τους έχει λυθεί επιφανειακά, εκείνοι μπορεί να συνεχίσουν να νιώθουν ενοχλημένοι και πικραμένοι. Κι αν ο «νικητής» νιώθει ωραία, θα είναι σε βάρος του συντρόφου του.
Αν βάλουμε κατά μέρος τη λογική κι εστιάσουμε στα συναισθήματα, η ίδια συνομιλία θα μπορούσε να εξελιχθεί ως εξής:
- ΕΚΕΙΝΟΣ: Αγχώνομαι όταν φεύγουμε από το σπίτι την τελευταία στιγμή για να πάμε στους γονείς μου. Ξέρω πως ο πατέρας μου εκνευρίζεται όταν οι καλεσμένοι του αργούν, και χαλάει το κέφι του.
- ΕΚΕΙΝΗ: Αχ, συγγνώμη, αγάπη μου. Δεν θέλω να αγχώνεσαι και καταλαβαίνω πως δεν είναι ωραίο να αργούμε στους γονείς σου. Θέλω να τελειώσω αυτή τη δουλειά, για να μπορέσω να απολαύσω την παρέα τους αργότερα.
- ΕΚΕΙΝΟΣ: Ναι, πράγματι έχεις πολλά στο μυαλό σου. Τι θα έλεγες αν σου σιδέρωνα το φόρεμα, για να το βρεις έτοιμο όταν τελειώσεις και να μπορέσεις να ετοιμαστείς πιο γρήγορα;
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Είναι μάταιο να προσπαθούμε να «κερδίσουμε» τις διαφωνίες με γεγονότα και λογική. Είναι κάτι που ωθεί και τους δύο σε ένα επιζήμιο παιχνίδι σωστού και λάθους. Αντί για κρίσεις και θριάμβους, προσπαθήστε να αποκτήσετε μεγαλύτερη κατανόηση κι ενσυναίσθηση.
Το να διακρίνουμε τις διαφορές και να τις παρακάμπτουμε είναι ζήτημα κατανόησης και συμβιβασμού, όχι νίκης. Πιστεύω πως οι ζωές μας θα ήταν καλύτερες, αν, αντί να καταδικάζουμε τους άλλους, παραμέναμε δεκτικοί και περίεργοι. Για καλύτερο αποτέλεσμα, στοχεύστε σε κατανόηση κι ενσυναίσθηση, αντί σε επίκριση και νίκη. Είναι προτιμότερο να σκεφτόμαστε τις διαφορές όχι τόσο ως «εγώ έχω δίκιο κι εκείνοι άδικο», όχι ως νίκη και ήττα, αλλά ως ευκαιρία να κατανοήσουμε την οπτική γωνία του άλλου και να κάνουμε γνωστή τη δική μας. Παραμερίστε το δίκιο και το άδικο, μην επιδιώκετε να κατηγορήσετε και/ή να εκμαιεύσετε μια απολογία. Προσπαθήστε, αντίθετα, να κατανοήσετε. Το δίκιο είναι υπερτιμημένο.
*Απόσπασμα από Το βιβλίο που θέλεις να διαβάσουν όσοι αγαπάς, της Philippa Perry, συγγραφέας του διεθνούς best seller, Το βιβλίο που θα ήθελες να είχαν διαβάσει οι γονείς σου.
Το βιβλίο που θα ήθελες να είχαν διαβάσει οι γονείς σου
Διαβάστε επίσης: