Από παιδί μέχρι και σήμερα, αυτή τη μέρα σκέφτεσαι τη μητέρα σου ή όποια άλλη γυναίκα είχε αυτόν τον καθοριστικό ρόλο στη ζωή σου, ακόμα κι αν δεν βρίσκεται πια στη ζωή.
Σκέφτεσαι τη σημασία της λέξης και πόσες φορές μπορεί να της έχεις μιλήσει απότομα άθελά σου. Και τότε στέλνεις, πραγματικά ή νοερά, ένα «Χρόνια πολλά, μαμά!».
Και αν πλέον είσαι γονιός, είτε βιολογικά είτε όχι, και σου έχει δοθεί η ευκαιρία να μεγαλώνεις έναν άνθρωπο, σκέφτεσαι όλα αυτά που πριν δεν είχες καταλάβει και της είχες καταλογίσει. Τώρα βλέπεις τα πράγματα πιο καθαρά. Χρόνια πολλά, λοιπόν, σε όλες τις γυναίκες που στάθηκαν τυχερές και έχουν αυτόν τον ρόλο στις ζωές τους, με όποιον τρόπο κι αν τους δόθηκε.
Γράφει η Ελεονώρα Μελέτη:
Πολλές φορές το να είσαι απλώς μητέρα είναι υπεραρκετό.
Ειδικά όταν αυτός ο ρόλος είναι και ο ρόλος που χρειάζεται περισσότερη συμπαράσταση, στήριξη, κατανόηση και βοήθεια από όλους.
Είδα στα μάτια σου πολλές φορές εμένα, και ήρθα μπροστά σε όλα εκείνα τα οποία είχα ανάγκη και δεν πήρα, σε όλα όσα ήθελα να ακούσω και δεν ειπώθηκαν, σε όλα όσα ένιωσα και θα ήθελα να είχα αποφύγει. Μεγάλωσα με μια μαμά που εκτίμησα πολύ με την πάροδο των χρόνων. Η γιαγιά Μαρία με έφερε στη ζωή όταν ακόμα ήταν είκοσι χρονών… Δεν είχα καταφέρει να μπω στη θέση της μέχρι που γέννησα εσένα.
Πριν γίνω μητέρα, μου ήταν εύκολο να θυμώσω με τη μητέρα μου, να την κατηγορήσω για τυχόν ελλείψεις μου και να την καταδικάσω για ατυχή γεγονότα. Μου ήταν εύκολο να τη στήνω στον τοίχο και να τη βαφτίζω υπεύθυνη για όλα όσα πλέον είχα εγώ την ευθύνη να διαχειριστώ. Η πρώτη φορά που λίγο «μαζεύτηκα» ήταν όταν έγινα η ίδια είκοσι χρονών.
Μια ηλικία που θυμάμαι νοσταλγικά, γιατί την έζησα υπέροχα. Απολάμβανα τη φοιτητική ζωή, τις εξόδους με φίλους, τις εκδρομές και τα ξενύχτια μέχρι πρωίας στα μπουζούκια, και μόνο όταν προσπάθησα να οραματιστώ τη ζωή της μητέρας μου στην ηλικία των είκοσι, ένιωσα άβολα για πολλές από τις επιθέσεις που έκανα σ’ εκείνη στο παρελθόν. Τουλάχιστον, παρατηρώντας τη ζωή της από τις περιγραφές της και συγκρίνοντάς τη με τη δική μου, βρήκα ως κοινό παρονομαστή σίγουρα τα ξενύχτια. Αν και εκείνη δεν τα βίωνε σε κάποιο νυχτερινό μαγαζί πίνοντας και χορεύοντας, αλλά κλεισμένη σε ένα διαμέρισμα, νταντεύοντας και ξεσκατώνοντας εμένα και τον αδελφό μου. Για σπουδές, φίλους και παρέες ούτε λόγος, γιατί τα παιδιά της ήταν η πρώτη της προτεραιότητα. Μια γυναίκα που στην κυριολεξία στερήθηκε εμπειρίες, και όχι μόνο, για να μας μεγαλώσει.
Πολλές φορές από τότε που ήρθες στη ζωή την πήρα τηλέφωνο και ζήτησα τη βοήθειά της, άπειρες φορές την κάλεσα μέσα στη νύχτα για να εκφράσω τις αδυναμίες μου, και σίγουρα ποτέ δεν ξανατόλμησα να της ζητήσω τον λόγο για το παραμικρό, γιατί η δική μου μητρότητα προς εσένα με έκανε να εκτιμήσω, να σεβαστώ και να αγαπήσω ακόμα περισσότερο τη μητρότητα της μητέρας μου προς εμένα και να καταλάβω πως όσα λάθη και τυχόν παραλείψεις έγιναν, δεν είχαν πρόθεση, δεν είχαν σκοπό. Ήταν αυτό που ένα κορίτσι είκοσι ετών μπορούσε να κάνει μέσα στο χάος της εσωτερικής σύγκρουσης που στοιχηματίζω ότι θα βίωνε ανάμεσα στη ζωή που ζούσε και τη ζωή που θα ήθελε να ζει.
Η μητρότητα είναι ιερή. Όχι για τους λόγους που τόσα χρόνια μας έλεγαν πως η μητρότητα είναι ιερή. Αλλά γιατί μπορεί και οδηγεί τις γυναίκες σε ενδότερα επίπεδα ύπαρξης και αναζήτησης, γιατί δίνει το έναυσμα για αναθεώρηση, ανασύνταξη και επαναπροσδιορισμό. Ανοίγει την πόρτα στα πιο υπόγεια και σκοτεινά δωμάτια της ψυχής και του μυαλού, αλλά αποκαλύπτει και όλα εκείνα τα υποσυνείδητα σενάρια που τρέχουν παράλληλα με την πλοκή της συνειδητής ζωής μας. Ταυτόχρονα όμως η μητρότητα είναι και πανέμορφη. Έχει το μυστήριο μιας μαγείας, το ξόρκι της οποίας γνωρίζουν μόνο η φύση και η ζωή.
Έχει τη δυνατότητα να περάσει στο τελευταίο κύτταρο της ύπαρξής σου το απόλυτο των πιο υπέροχων και συγκλονιστικότερων συναισθημάτων που μπορεί να βιώσει ποτέ του άνθρωπος. Η μητρότητα είναι ευθύνη. Μια ευθύνη προς τον εαυτό, προς το παιδί, προς όλους τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν. Είναι ευθύνη προς όλη την κοινωνία, καθώς το παιδί που το μεγαλώνει μια μητέρα αργότερα θα γίνει ένας ελεύθερος άνθρωπος έτοιμος να συνδράμει και να συμβάλει με την παρουσία και το έργο του σε ένα ολόκληρο σύνολο. Η μητρότητα όμως πάνω απ’ όλα είναι κάτι που δεν μπορεί να βιωθεί με τον ίδιο τρόπο, τα ίδια συναισθήματα, τις ίδιες συνθήκες και τις ίδιες προσδοκίες από όλες τις γυναίκες. Γιατί οι γυναίκες μεταξύ μας δεν είμαστε ίδιες. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος στον τρόπο με τον οποίο μια γυναίκα βιώνει τη μητρότητα. Υπάρχει μόνο το καλύτερο που μπορεί να κάνει η καθεμία για τον εαυτό της και το παιδί της. Αλλά ακόμα και αυτό το «καλύτερο» δεν θα είναι ποτέ αντικειμενικό, όπως τίποτα στη ζωή.
Γιατί τελικά, αγάπη μου, αν ποτέ και εσύ αποφασίσεις να γίνεις μητέρα κάποια στιγμή στη ζωή σου, θα δεις και από μόνη σου πως η μητρότητα και ο τρόπος που τη βιώνει μια γυναίκα είναι υπόθεση καθαρά προσωπική.
*Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο Γυναίκα ψάχνει…
Το νέο της βιβλίο κυκλοφορεί στις 22/5:
Το όνειρό μου ήταν πάντα ένα μοβ ποδήλατο
