«Ένα πράγμα έχουμε κοινό. Και οι δυο μας είμαστε τόσο απελπισμένες, ώστε να πάρουμε αυτό το ρίσκο. Να γυρίσουμε την πλάτη σε αυτό το πράγμα που ο κόσμος απαιτεί από εμάς να είμαστε».
Υπάρχουν γυναίκες μόνες και τρομοκρατημένες. Γυναίκες που έρχονται αντιμέτωπες με οδυνηρές και βασανιστικές αποφάσεις. Γυναίκες που πρέπει να αλλάζουν τη ζωή τους για πάντα. Κι αυτό μόνο εύκολο δεν είναι.
«Γιατί δεν έφευγε από το σπίτι;», «γιατί δεν εξαφανιζόταν;», είναι μερικές από τις συνήθειες ερωτήσεις που ακούς σε συζητήσεις φίλων ή σε διάφορα ρεπορτάζ σε υποθέσεις γυναικών που έχουν υποστεί ενδοοικογενειακή βία. Γιατί μόνο εύκολο δεν είναι.
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ, αν μπορεί ένας άνθρωπος να εξαφανιστεί για ένα μεγάλο διάστημα από τη ζωή και με ποιους τρόπους μπορεί να το καταφέρει αυτό. Τι είδους πράγματα θα χρειαζόταν. Πώς θα τα κατάφερνε να τα συγκεντρώσει. Πού μπορεί να πήγαινε και τι θα έκανε όταν θα έφτανε εκεί. Τι θα αναγκαζόταν να αφήσει πίσω του.
Και για να γίνει αυτό, απαιτείται εσωτερική δύναμη. Τεράστια εσωτερική δύναμη ώστε να αγωνιστεί μια γυναίκα, να πολεμήσει για τη ζωή της αλλά και για να έχει χώρο για τον εαυτό της.
Αυτή το ζήτημα εκτυλίσσεται στο ψυχολογικό θρίλερ «Τελευταία πτήση» με πρωταγωνίστριες δύο δυναμικές ηρωίδες έτοιμες να αλλάξουν τη ζωή τους. Είναι βαθιά τρομοκρατημένες αλλά έχουν πάρει την απόφασή τους. Είναι οι δυνατές γυναίκες του σήμερα. Η Κλερ είναι μαχητική, εξετάζει μια κατάσταση και βρίσκει τρόπο να την κάνει να λειτουργήσει προς όφελός της. Η Εύα παρά τα ελαττώματά της είναι αξιαγάπητη. Με μια αναδρομή στο παρελθόν της, ενώνονται τα κομμάτια του παζλ και ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται στο πώς κατέληξε εκεί που κατέληξε.
Η Τελευταία Πτήση είναι κάτι περισσότερο από ένα θρίλερ με απίστευτες ανατροπές. Αναδεικνύει όλα τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας. Το γεγονός ότι η αλήθεια μιας γυναίκας υπόκειται σε μεγαλύτερο εξονυχιστικό έλεγχο συγκριτικά με εκείνη ενός άντρα. Ότι το τεκμήριο της αθωότητας πολλές φορές λειτουργεί αντίστροφα. Η αλλαγή –όχι μονάχα για τις γυναίκες αλλά για όλες τις περιθωριοποιημένες ομάδες– προχωρά με αργούς ρυθμούς. Υπερβολικά αργούς.
Ένα άλλο ζήτημα που υπάρχει στην ιστορία είναι το κίνημα #MeToo. Εξακολουθεί να είναι τρομερά δύσκολο για τις γυναίκες να μιλήσουν. Το προσωπικό και επαγγελματικό τίμημα εξακολουθούν να είναι υψηλά. Το πρόβλημα δεν έχει λυθεί, ακόμη κι αν του έχουμε δώσει όνομα.
Σημαντικό κομμάτι της ιστορίας είναι και η γυναικεία φιλία. Μπορούμε όλοι να φέρουμε στο μυαλό μας κάποια που εμφανίστηκε ακριβώς τη στιγμή που την είχαμε ανάγκη, δίνοντάς μας ακριβώς αυτό που χρειαζόμασταν για να μας ωθήσει να προχωρήσουμε μπροστά. Μπορεί να έχεις την τύχη να έχεις μια τέτοια φιλία στη ζωή σου.
«Ελπίζω όταν απογειωθεί το αεροπλάνο να πετάξουμε κατευθείαν στον ήλιο και το λαμπερό φως του να κάψει και τα τελευταία ίχνη από όλα όσα και όλους όσους αφήνω πίσω μου. Να με πάει μπροστά, ψηλότερα απ’ όσο έχω πάει ποτέ, πάνω από τον φόβο και τα ψέματα, να σκίσω τη γεμάτη λάθη σελίδα και να σκορπίσω πίσω μου τα κομματάκια της σαν κομφετί. Και στη θέση της θα φτιάξω μια νέα ζωή που θα τη χτίσω με κομμάτια αναμνήσεων –ορισμένες αληθινές, άλλες πολυπόθητες φαντασιώσεις ενός μικρού κοριτσιού που δεν βρήκε ποτέ τη θέση του στον κόσμο– και θα την ενισχύσω με τύχη και με φαρδιά δοκάρια ευγνωμοσύνης που θα τη συγκρατούν και δεν θα την αφήσουν να γκρεμιστεί.
Ίσως κάποια μέρα να ονειρευτώ τη ζωή μου στο Μπέρκλεϊ. Όχι αυτή που έζησα, με τις σκοτεινές γωνιές και τις απατηλές σκιές της, αλλά αυτή που φανταζόμουν πριν από πολλά χρόνια, σ’ ένα στενό κρεβάτι πάνω από μια γεμάτη σκόνη εκκλησία του Σαν Φρανσίσκο. Θα διαβώ ξανά τα δεντροσκέπαστα μονοπάτια του φαραγγιού Στρόμπερι ενώ ο ήλιος θα παιχνιδίζει στις φυλλωσιές τους, θα φτάσω ψηλά πάνω από το παλιό γήπεδο και θα ατενίσω τη θέα της πόλης που μοιάζει σαν να αναδύεται μέσα από τον κόλπο. Στο μυαλό μου θα τριγυρίζω και στα μονοπάτια της πανεπιστημιούπολης ανάμεσα στις σεκόγιες, θα μυρίζω τους νοτερούς φλοιούς των δέντρων και θα νιώθω τα βρύα μαλακά κάτω από τα πόδια μου, θα ακούω το ρυάκι να κελαρύζει και να αναπηδά στα βράχια».
