Και τελικά, υπάρχει μυστικό για τον “τέλειο γονιό” ;

Γράφει η Δήμητρα Αθανασιάδου, εκπαιδευτικός προσχολικής αγωγής

Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας που ο καθένας μας έχει πρόσβαση σε παιδαγωγικές μεθόδους, εκπαιδευτικές προσεγγίσεις και σωστές πρακτικές για τα παιδιά. Αναζητούμε διόδους για το πως θα πετύχουμε το “σωστό” παιδί, πώς θα προσφέρουμε το καλύτερο για το παιδί και τελικά…. πώς θα φτάσουμε στο τέλειο;

Πράγματι είναι πολύ ωραία όλα αυτά και μην κρυβόμαστε, ποιος δεν θέλει το καλύτερο για το παιδί του! Ας πάμε να το δούμε όμως από μια άλλη οπτική… αφού το τέλειο δεν υπάρχει (νομίζω συμφωνούμε σε αυτό) εμείς γιατί συνεχίζουμε να το αναζητούμε;

Διαβάζοντας το βιβλίο της ψυχοθεραπεύτριας Philippa Perry, Το βιβλίο που θα ήθελες να είχαν διαβάσει οι γονείς σου, έμεινα να αναρωτιέμαι μήπως τελικά η ζωή με τα παιδιά είναι πιο απλή απ’ ότι τη φανταζόμαστε. Κι όταν λέω απλή δεν εννοώ εύκολη (θα ήταν ψέμα άλλωστε κάτι τέτοιο), αλλά μέσα από το βιβλίο κατάλαβα πως για να πετύχουμε μια ομαλή συμβίωση με τα παιδιά χρειάζονται τρία πράγματα, αποδοχή- τρυφερότητα- καλοσύνη.

Η ανατροφή των παιδιών θέλει χρόνο, υπομονή, δουλειά, αντοχή, μα πάνω απ’ όλα αγάπη. Ξεκινώντας ήδη από την εγκυμοσύνη της γυναίκας θέτονται τα πρώτα θεμέλια αυτής της σχέσης που ξεκινά ανάμεσα στους γονείς και το παιδί.

σχέση με το παιδί

Εκεί, λοιπόν, ξεκινούν οι πρώτες σκέψεις για το μέλλον του παιδιού, της ζωής μας ως γονείς, των πρώτων ανησυχιών και φόβων που δημιουργούνται απ’ αυτή τη νέα και τόσο μεγάλη εμπειρία. Στην πραγματικότητα όμως το τί θα ακολουθήσει μετά κανείς δεν το ξέρει, επομένως αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να ζήσουμε εκείνη την τόσο όμορφη περίοδο, να δεθούμε με τον/την σύντροφο μας και να επικεντρωθούμε στο τι θέλουμε να πάει καλά. Μάλιστα, στο βιβλίο αναφέρονται εμπειρίες γυναικών για το πως έζησαν την περίοδο μετά την εγκυμοσύνη, την περίοδο της «αποσυμπίεσης», όπως πολύ εύστοχα την αναφέρει η συγγραφέας. Γιατί όπως αναφέραμε και παραπάνω πρόκειται για μια μεγάλη εμπειρία, οπότε όποια και να είναι η μορφή αποσυμπίεσης της γυναίκας θα πρέπει να περιβάλλεται από αποδοχή και αγάπη από το περιβάλλον της.

Μετά από τη γέννηση του παιδιού, λοιπόν, ξεκινά κι επίσημα η διαδικασία ανατροφής και συνύπαρξης με το παιδί. Στο σημείο αυτό οφείλω να διευκρινίσω πως δεν υπάρχουν “tips” που μπορούν να ακολουθήσουν οι γονείς για την ομαλή ανατροφή του παιδιού τους. Υπάρχουν πολλοί τρόποι γι’ αυτήν και κάθε σπιτικό ανάλογα με την πολιτισμική κουλτούρα και τις εμπειρίες του μπορεί να ακολουθήσει.

Υπάρχουν όμως κατευθύνσεις για μια καλή ψυχική υγεία γονέων και παιδιών που αν προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε στις πρακτικές και τις μεθόδους μας, ήδη από τη βρεφική ηλικία του παιδιού, είναι πιο πιθανό να συνυπάρχουμε μαζί τους ομαλά.

σχέση με το παιδί

Ας ρίξουμε, λοιπόν, μια ματιά σε αυτές τις κατευθύνσεις…

Είναι σημαντικό το περιβάλλον του παιδιού να περιβάλλεται από αγάπη και φροντίδα ώστε να εξελίσσονται μέσα σε αυτό και το παιδί αλλά και οι γονείς. Μη ξεχνάμε πως και οι γονείς σαν άτομα αλλά κι ως ζευγάρι έχουν ανάγκη τέτοιο περιβάλλον.

Εστιάζουμε στον τρόπο βελτίωσης των διαφωνιών καθώς αυτοί είναι που διαταράσσουν την ισορροπία. Δίνουμε βάση στην ίδια τη διαφωνία και όχι στο άτομο που την προκάλεσε. Να μην ξεχνάμε πως το άτομο που διαφωνούμε είτε παιδί είτε σύντροφος είναι σύμμαχος μας στην προσπάθεια αυτή. Είμαστε στο ίδιο στρατόπεδο, κι όχι απέναντι.

Να μην ξεχνάμε πως κυρίως οι διαφωνίες μας με τα παιδιά κρύβουν από πίσω ένα συναίσθημα που δεν βρίσκει τρόπο να εκφραστεί. Είναι καλό, λοιπόν, να εστιάζουμε στο συναίσθημα κι όχι στη συμπεριφορά. Να ζητήσουμε το συναίσθημα αυτό να εκφραστεί, κι αν το παιδί λόγω ηλικίας δεν μπορεί να το εκφράσει με λόγια, να το κάνουμε εμείς γι’ αυτό.

Να εκφράζουμε κι εμείς τα συναισθήματα μας. Είναι οκ να μην είσαι οκ! Όσο πιο νωρίς το συνειδητοποιήσουμε αυτό, τόσο πιο εύκολα θα διαχειριστούμε το αρνητικό συναίσθημα. Όσο πιο νωρίς επεξεργαστούμε τους φόβους μας, τόσο λιγότερο τρομοκρατικοί γίνονται.

Όταν το παιδί καταβάλλεται από αρνητικό συναίσθημα και έχει ξεσπάσματα θυμού και εκρήξεις, δεν σημαίνει πως εμείς δεν κάναμε κάτι καλά. Το ίδιο το συναίσθημα χρειάζεται να αναζητήσουμε και να δείξουμε στο παιδί πως αποδεχόμαστε και τα αρνητικά συναισθήματα. (Αν μάθουμε να αποδεχόμαστε, όπως είπαμε πριν, τα δικά μας αρνητικά συναισθήματα και να τα εκφράζουμε, το παιδί θα μάθει μέσω της μίμησης και την καλύτερη δική του διαχείριση).

σχέση με το παιδί

Να προσπαθήσουμε να μπούμε στη θέση του παιδιού μέσα από τις δικές μας εμπειρίες. Να προσπαθήσουμε να θυμηθούμε πως ήμασταν εμείς μικροί, πως βιώναμε καταστάσεις για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε τη δυσκολία διαχείρισης δύσκολων καταστάσεων σε μια τόσο μικρή ηλικία αλλά και αργότερα ως έφηβοι.

Όλα τα παραπάνω έχουν μια γενική βάση, ένα θεωρητικό υπόστρωμα που ορίζεται ως ασφαλής δεσμός. Ο δεσμός αυτός αναπτύσσεται ανάμεσα στους φροντιστές και το παιδί από τη βρεφική ηλικία κι όσο πιο σταθερά και τακτικά ικανοποιούνται οι ανάγκες του παιδιού την περίοδο αυτή, τόσο πιο ομαλή θα είναι η μετάβαση και ανάπτυξη του παιδιού.

Οι αναφορές και οι εμπειρίες που αναφέρονται στο βιβλίο αυτό αλλά και ο απλοϊκός τρόπος μεταφοράς της γενικότερης φιλοσοφίας και στάσης ζωής ως συνοδοιπόροι με τα παιδιά μας δείχνει πως όποια ρήξη κι αν δημιουργηθεί ανάμεσα στο παιδί και τους γονείς μπορεί να διορθωθεί όποια στιγμή αποφασίσουμε εμείς αρκεί να θέσουμε ως βάσεις στη σχέση μας με το παιδί το σεβασμό, την αμοιβαία επιρροή, την ευελιξία, το διάλογο και γενικότερα έναν ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας που να επιτρέπει την αλλαγή και τη διαχείριση ίσο προς ίσο.

Υ.Γ. 5 βιβλία που μας βοήθησαν στον ρόλο μας ως γονείς!

Σχολιάστε

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν κοινοποιείται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *