Ο Λίβιο. Ένα ιδιαίτερο αγόρι για τους περισσότερους. Αδύνατος, συνεσταλμένος, περισσότερο ευαίσθητος από το «κανονικό».
Του αρέσει η ποίηση, είναι καλός στο άλμα σε μήκος και δεν μπορεί να ταυτιστεί με τα ενδιαφέροντα των άλλων αγοριών που έχουν εμμονή με τις συμμαθήτριές τους. Του αρέσει να γράφει, να τραγουδά. Όπως λέει και η μαμά του, δεν έχει καλή φωνή αλλά σίγουρα η φωνή του έχει κάποιες ιδιόμορφες αποχρώσεις.
Φαινομενικά, έχει σχέση με τη συμμαθήτριά του, την Καμίγ. Για εκείνον, όμως, η Καμίγ είναι η καλύτερή του φίλη, την αγαπά πολύ αλλά μόνο ως φίλη. Εκείνος έχει διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις από εκείνες που θα περίμενε κανείς από ένα αγόρι στο Λύκειο.
Στο μάθημα της ιστορίας ο Λίβιο παρουσιάζει μια εργασία για την καύση των βιβλίων από τους ναζί κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αναφέρεται στον Μάγκνους Χίρσφελντ, έναν Γερμανοεβραίο γιατρό που πάλεψε για την ισότητα των φύλων και τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων. Για τον Λίβιο είναι κάτι περισσότερο από μια απλή παρουσίαση, είναι μια διεκδίκηση, μια εξομολόγηση.
Με σημάδεψε μια φράση που είπε ο Λίβιο όταν μίλησε για τον αγώνα του Μάγκνους Χίρσφελντ. Είπε ότι η ομοφυλοφιλία είναι η μοναδική μειονότητα που δεν βρίσκει ανακούφιση κοντά στους οικείους της· ότι είναι η μοναδική μειονότητα που δημιουργείται εκτός οικογένειας και, συχνά, ενάντια στη θέλησή της. Τη σημείωσα αυτή τη φράση, γιατί τη θεώρησα μια από τις αποκαλύψεις που έγιναν εκείνο το πρωινό, αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει το πραγματικό βάρος της. Αισθανόμουν ότι όλα περιστρέφονταν γύρω απ’αυτή.
Ο Λίβιο είχε αφιερώσει χρόνο για να μελετήσει το έργο και τη ζωή του συγκεκριμένου γιατρού.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Μάγκνους Χίρσφελντ σας είναι άγνωστος, πράγμα αναμενόμενο. Έτσι κι αλλιώς, κανείς δεν τον ήξερε στην τάξη μου όταν ξεκίνησα να μιλάω, μάλλον ούτε και η καθηγήτρια της Ιστορίας. Είναι ο γιατρός που μου έσωσε τη ζωή, το επαναλαμβάνω, και επιμένω σε αυτό. Επιτέλους μπορώ να το πω! Είναι η σωτηρία μου. Μέχρι σήμερα. Επειδή δεν ήταν δεδομένο ότι θα μπορούσα να τα βγάλω πέρα. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Ορίστε λοιπόν σε γενικές γραμμές τα γεγονότα. Αναμφισβήτητα ήταν ο πιο θαρραλέος άνθρωπος που είχα την τύχη να συναντήσω. Δεν τον συνάντησα στην πραγματικότητα, αφού πέθανε το 1935. Πέθανε στη Νίκαια κι εκεί θάφτηκε. Αν σας ενδιαφέρει να το ψάξετε, το σώμα του αναπαύεται στο νεκροταφείο της Κοκάντ, και λένε πως θάφτηκε όπως του άξιζε. Ναι, ήταν ένας Γερμανοεβραίος γιατρός που γεννήθηκε το 1868, ο πρώτος στον κόσμο που μελέτησε τη σεξουαλικότητα με επιστημονικό τρόπο. Οι Γερμανοί τον ονόμασαν «Αϊνστάιν του φύλου». Δεν είναι παράξενο; Αυτός ίδρυσε πρώτος ένα ινστιτούτο που δεχόταν ασθενείς κάθε σεξουαλικού προσανατολισμού, που τους υποστήριζε, τους άκουγε, τους έδινε συμβουλές και θεωρούσε ότι η ομοφυλοφιλία δεν ήταν αρρώστια, ούτε έγκλημα, ούτε βίτσιο. Και φτάνω τώρα στο κρίσιμο σημείο, δεν θα το μηρυκάζω πια εκατό φορές.
Ο Μάγκνους Χίρσφελντ ίδρυσε το ινστιτούτο του το 1919. Καταλαβαίνετε για τι θάρρος μιλάμε! Έδινε διαλέξεις σε ολόκληρο τον κόσμο και είχε φτιάξει στο ινστιτούτο, το οποίο ήταν επίσης ερευνητικό κέντρο, μια βιβλιοθήκη με είκοσι χιλιάδες τόμους και τριακόσιες πενήντα χιλιάδες φωτογραφίες. Αυτή είναι η βιβλιοθήκη που έβαλαν στο μάτι οι ναζί τον Μάιο του 1933, όταν πάρθηκε η απόφαση να καούν τα αντιγερμανικά βιβλία.
Να λοιπόν γιατί θέλησα να διηγηθώ τη μοίρα του Μάγκνους Χίρσφελντ όταν η κυρία Μαρτέλ ζήτησε έναν εθελοντή να μιλήσει για αυτό το θέμα. Μου είχε φανεί δώρο εξ ουρανού, ήταν η τέλεια ευκαιρία. Το ερευνούσα ολόκληρο τον χειμώνα, δεν σταματούσα με τίποτε και, όπως καταλαβαίνετε, αυτό με απασχολούσε την περισσότερη ώρα, κάθε βράδυ. Δεν ήταν μια από τις συνηθισμένες σχολικές εργασίες που δεν απαιτούν ιδιαίτερη προσπάθεια. Αντίθετα, όσο προχωρούσα και μάθαινα για την πορεία εκείνου του πρωτοπόρου γιατρού, τόσο περισσότερο αισθανόμουν τις αμφιβολίες του, τα ερωτήματα και τις επιλογές του. Οι τοποθετήσεις του με αφορούσαν. Και μείωναν το άγχος μου που δεν ήμουν σαν τους άλλους. Για εμένα, ο Μάγκνους ήταν σαν τον μεγάλο αδελφό που ποτέ δεν είχα, ένα είδος ανθρώπου εμπιστοσύνης κοντά στον οποίο θα μπορούσα να βρω παρηγοριά. Είχαμε διαφορά ενός αιώνα και μου φαινόταν ασύλληπτο. Ένιωθα πιο κοντά σ’έναν άνθρωπο γεννημένο τον 19ο αιώνα παρά στους συμμαθητές μου στο λύκειο.
Από τους συμμαθητές του δέχτηκε την αμηχανία, την αδιαφορία αλλά και την κοροϊδία, την εχθρικότητα. Ο Λίβιο φοβήθηκε, τρομοκρατήθηκε, ντράπηκε, ένιωσε πως δεν υπήρχε διέξοδος, ούτε μέλλον. Είχε προσπαθήσει να ανοιχτεί, να μιλήσει στους γονείς του. Όμως, οι γονείς του δεν τον ήξεραν, δεν τον έβλεπαν, δεν τον είχαν καταλάβει, δεν ήταν ποτέ πραγματικά κοντά του. Εκείνοι ήθελαν να «ησυχάσουν». Και ο Λίβιο τους άκουσε.
Εξαφανίστηκε. Μετά την εξομολόγηση, αγνοείται. Κανείς δεν ξέρει τι έχει απογίνει… Στον απόηχο της εξαφάνισης αντηχούν όλα τα δύσκολα ερωτήματα. Κι αν αυτή η φυγή ήταν η απόλυτη έκφραση του θάρρους;
*Από το βιβλίο «Αγνοείται»
Ο Ιούνιος έχει καθιερωθεί ως μήνας Υπερηφάνειας ή pride μήνας ή διαφορετικά η μεγαλύτερη γιορτή ορατότητας της LGBTQI+ κοινότητας. Το Athens Pride 2024 συνεχίζει τους αγώνες του για την ορατότητα, τις διεκδικήσεις και την κοινωνική συμπερίληψη της LGBTQI+ κοινότητας. Για όλα αυτά, και για τις πολλές μικρές ή μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε καθημερινά, βγαίνουμε στους δρόμους και διεκδικούμε την συνολική κοινωνική αλλαγή που θα φέρει την ουσιαστική ισότητα.
Στις 15 Ιουνίου στην πλατεία Συντάγματος.
Διαβάστε εδώ περισσότερες σχετικές προτάσεις: