Αν έχετε την αίσθηση πως η εμπιστοσύνη σας έχει προδοθεί, είναι δύσκολο να συγχωρήσετε τον άνθρωπο που σας πλήγωσε και να απαλλαχθείτε από την πίκρα που ως επακόλουθο έχει συσσωρευθεί μέσα σας.
Όταν δύο άνθρωποι σε μια σχέση –είτε ερωτική είναι αυτή είτε φιλία ή στενή συγγένεια– βιώνουν μια περίοδο ρήξης, είναι πιθανόν να πρέπει να μάθουν νέους τρόπους επικοινωνίας και συνύπαρξης, αν θέλουν να φτιάξουν αυτό που ράγισε. Θα πρέπει να βρουν καινούριους τρόπους για να διαχειρίζονται τη σύγκρουση και το χτίσιμο της εμπιστοσύνης. Το σημαντικότερο από όλα είναι πως θα πρέπει να συμφωνήσουν να είναι δεκτικοί και να μοιράζονται τα συναισθήματά τους, συμπεριλαμβάνοντας τον θυμό, τις επιθυμίες και τις σκέψεις τους, ώστε να επιτρέψουν το χτίσιμο νέας οικειότητας και θαλπωρής. Θα χρειαστεί να βρουν καινούριους τρόπους για να εστιάσουν στα καλά της σχέσης τους κι όχι στα άσχημα – στα απομεινάρια του έρωτα. Θα χρειαστεί να μάθουν να αγαπούν τις κινήσεις αγάπης, προτού αρχίσουν να εκφράζουν τα παράπονά τους, ώστε να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη. Κι είναι εκπληκτικό το πώς γινόμαστε κι εμείς πιο στοργικοί, όταν αποφασίζουμε να κινηθούμε με αγάπη και συγχώρεση. Τα συναισθήματα ακολουθούν τη συμπεριφορά. Θα χρειαστεί εξάσκηση. Οι προσωπικές συζητήσεις μάς κατευθύνουν προς το ίδιο συναισθηματικό επίπεδο, που είναι το θεμέλιο για κάθε σχέση.
Τα πράγματα μπορεί να είναι εξίσου δύσκολα για το άτομο που προκάλεσε τη ρήξη. Το επόμενο γράμμα είναι ενός άντρα που μετακόμισε στο εξωτερικό και πλέον έχει αποξενωθεί από την κόρη του.
Είμαι εξήντα οκτώ ετών και διαζευγμένος. Πριν από δεκαπέντε χρόνια έφυγα από την Αγγλία για να ζήσω στο εξωτερικό. Η κόρη μου τότε ήταν είκοσι ενός, είχε παρατήσει το πανεπιστήμιο και ζούσε με άλλους συγκατοίκους σε ένα σπίτι που βρισκόταν σχετικά κοντά στο σπίτι της μητέρας της. Για εμένα ήταν η σωστή κίνηση και μου απέφερε μεγάλη επιτυχία στην επαγγελματική ζωή μου. Ξεκίνησα διάφορες επιτυχημένες επιχειρήσεις, όπως κι έναν διεθνή φιλανθρωπικό οργανισμό, τον οποίο και διευθύνω. Αλλά και η προσωπική ζωή μου άνθισε από τότε που έφυγα από την Αγγλία, και τώρα είμαι ξανά παντρεμένος.
Όταν έφυγα, η κόρη μου κι εγώ δεν τα πηγαίναμε ιδιαίτερα καλά, επειδή είχε συμμαχήσει με τη μάνα της εναντίον μου. Υπέφερα από κατάθλιψη, επειδή η ζωή στην Αγγλία δεν ήταν καλή για εμένα, και η μητέρα της επίσης είχε προβλήματα ψυχικής υγείας, πράγμα που σήμαινε πως υπήρχαν φορές που δεν ήταν στο πλευρό της κόρης μας. Αντί να την ενημερώσω, λοιπόν, μόλις πήρα την απόφαση να φύγω, της το ανακοίνωσα μία εβδομάδα πριν από το ταξίδι, ενώ είχα ήδη πακετάρει και τακτοποιήσει τα πάντα. Τώρα αναλογίζομαι το παρελθόν και μετανιώνω πικρά για τον τρόπο με τον οποίο της το είπα. Δυστυχώς δεν καταφέραμε ποτέ να συμφιλιωθούμε, κι αυτό είναι το πιο σοβαρό πράγμα για το οποίο μετανιώνω στη ζωή μου.
Νομίζω πως ο λόγος για αυτή την αποξένωση δεν ήταν η μετακόμισή μου στο εξωτερικό, αλλά το γεγονός πως δεν της το είπα νωρίτερα. Το χειρίστηκα άσχημα, με φριχτές συνέπειες και για τους δυο μας. Καταλαβαίνω πως μπορεί να ένιωσε ότι την εγκατέλειπα, αλλά δεν το ξέρω με βεβαιότητα, επειδή, όσες φορές και να της τηλεφώνησα, δεν μου απάντησε ποτέ.
Μου αρέσει η ζωή που έχω τώρα, αλλά μετανιώνω που απουσιάζει από αυτή η κόρη μου. Δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ αυτή την αποξένωση, κι αυτό με κατατρώει. Νιώθω πως με έχει διαγράψει. Η σύντροφός μου πιστεύει πως θα έπρεπε να κάνω μια απόπειρα για να αποκαταστήσουμε την επικοινωνία, αλλά δεν έχω ιδέα πώς να το κάνω, και με κάθε χρόνο που περνάει γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο.
Είναι τόσο θλιβερό που αυτός ο άνθρωπος δεν βλέπει την κόρη του. Παρά την επιτυχημένη ζωή του, είναι προφανές πως στεναχωριέται αφάνταστα που δεν μιλάνε.
Δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος τρόπος επικοινωνίας ή ένας συγκεκριμένος τρόπος διαμάχης που οδηγεί στην αποξένωση. Σε μια ρήξη, οι εκατέρωθεν πλευρές πιστεύουν πως προκλήθηκε από εντελώς διαφορετικούς λόγους. Για παράδειγμα, οι γονείς συνήθως αναφέρουν πως η αιτία θα πρέπει να ήταν το διαζύγιο ή οι άδικες κατηγορίες που εκτόξευσε ο πρώην σύντροφος εναντίον τους, αλλά τα παιδιά που πλέον είναι ενήλικες συνήθως θεωρούν ως κακομεταχείριση τις προσβολές, την αδιαφορία ή την αίσθηση πως είναι αόρατα, μη αποδεκτά ή ασήμαντα για τους γονείς τους.
Παρόλο που η κόρη αυτού του άντρα μπορεί να μη συμφωνούσε με τον τρόπο που ανακοινώθηκε η απόφασή του (ίσως προτιμούσε να γνωρίζει την κατάσταση καθώς εξελισσόταν, ή ήθελε από εκείνον να δείξει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την ίδια και τη ζωή της), είναι μάλλον απίθανο να είναι αυτός ο λόγος που δεν θέλει ακόμη να έχει σχέσεις μαζί του. Μιας και η αποξένωση συνήθως συμβαίνει ύστερα από κάποιο γεγονός, όπως η ανακοίνωση ενός διαζυγίου –ή, στην περίπτωση αυτού του άντρα, η ανακοίνωση μιας μετακόμισης στο εξωτερικό–, τείνουμε να πιστεύουμε πως αυτό το περιστατικό οδήγησε στη ρήξη, αλλά ένα μεμονωμένο περιστατικό σπανίως είναι η βασική αιτία. Συνήθως είναι μια συσσώρευση πραγμάτων και το πώς το άλλο άτομο έχει βιώσει, ερμηνεύσει και αντιληφθεί αυτά τα πράγματα.
Αν ήμουν στη θέση αυτού του άντρα –ή σε οποιαδήποτε κατάσταση όπου άνθρωποι που αγαπώ έχουν αποφασίσει να λύσουν τη σχέση τους μαζί μου–, θα έγραφα ή θα έλεγα στην κόρη μου πόσο με στεναχωρεί αυτή η αποξένωση. Θα της έλεγα πως θέλω να την κατανοήσω από τη δική της οπτική γωνία και θα της ζητούσα να με βοηθήσει να καταλάβω πώς ήταν η εμπειρία της και πώς η ίδια ερμήνευσε αυτή την εμπειρία. Αν απαντούσε, θα έκανα μια απόπειρα να αντιληφθώ όλα τα γεγονότα και τα συναισθήματα που οδήγησαν σε αυτό το σημείο. Ύστερα θα της επαναλάμβανα όσα θα μου είχε πει, απλώς για να σιγουρευτώ πως κατάλαβε ότι την άκουσα και ότι δεν ήμουν σε αμυντική θέση. Οποιαδήποτε νύξη για άμυνα θα αναζωπύρωνε τον θυμό της κι αυτό δεν θα ήταν προς το συμφέρον αυτού του ανθρώπου.
Το να έχει κανείς δίκιο δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να αποκατασταθεί μια ρήξη. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να ακούμε και να δείχνουμε πως έχουμε καταλάβει. Όταν ο άνθρωπος με τον οποίο προσπαθούμε να επανασυνδεθούμε νιώθει πως τον καταλαβαίνουμε, τότε –μόνο τότε και μόνο αν θέλει να το μάθει– μπορούμε να δούμε πώς ήταν για εμάς αυτή η εμπειρία. Για ποια πράγματα μετανιώνουμε και για ποια όχι. Όπως κι αν αντιδράσει ο άλλος σε αυτή την προσέγγιση, οφείλουμε να τον διαβεβαιώσουμε πως είναι πάντα στις σκέψεις μας.
Αν ήταν να πεθάνω πρώτη και εκείνος ήταν πολύ σημαντικός για εμένα, όπως προφανώς είναι γι’ αυτόν τον άντρα η κόρη του, θα του άφηνα μια καταγραφή της ζωής μου, χρήματα κι ένα ενθύμιο στη διαθήκη μου.
Όποιο κι αν είναι το είδος της ρήξης σε μια σχέση, ποτέ δεν είναι πολύ αργά να αποπειραθούμε να την αποκαταστήσουμε. Καμία ενέργεια δεν συνοδεύεται από εγγύηση, αλλά μπορούμε να προσπαθήσουμε. Μπορούμε να ανοίξουμε την πόρτα. Ίσως δεν συμβεί κάτι. Αλλά είναι πιθανότερο να μη συμβεί αν εξακολουθήσουμε να περιμένουμε πίσω από μια κλειστή πόρτα.
*Απόσπασμα από Το βιβλίο που θέλεις να διαβάσουν όσοι αγαπάς, της Philippa Perry, συγγραφέας του διεθνούς best seller, Το βιβλίο που θα ήθελες να είχαν διαβάσει οι γονείς σου.
Το βιβλίο που θα ήθελες να είχαν διαβάσει οι γονείς σου
Διαβάστε επίσης: