Στο «Σχολείο Σχέσεων» έμαθα για πρώτη φορά να μετράω σωστά

Γράφει η Αλεξία Κουφοπούλου από το τμήμα Δημοσίων Σχέσεων

Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής. Μέχρι πρόσφατα αντιμετώπιζα με κάποια δυσπιστία τα self help βιβλία. Έτσι, όταν άρχισα να διαβάζω το Σχολείο Σχέσεων της Μάρεας Λαουτάρη, από πεισματική αντίδραση απέναντι σε όσα πίστευα, το έκανα με όλες τις άμυνές μου υψωμένες και με μια σκέψη να τριβελίζει το μυαλό μου: Έχω εννιά χρόνια σχέση. Πόσο λάθος μπορεί να κάνω τα πράγματα; Και σιγά μην αγχωθώ για δυο τρεις τσακωμούς παραπάνω ή για τις φορές που είμαστε και οι δυο τόσο πληγωμένοι που δεν αντέχουμε να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλο – πόσο μάλλον να μιλήσουμε για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα.

Κι η Μάρεα ήταν σαν να με πήρε από το χέρι και να είπε: «Εγώ θα σου δείξω ποια είναι τα λάθη που έχεις κάνει».

Ένα δώρο για τη σχέση και τον εαυτό μας

Δεν ξέρω αν ισχύει και για εσένα, πάντως εγώ όποτε σκεφτόμουν τις συντροφικές σχέσεις, είχα στο μυαλό μου την εικόνα ενός μισού που ψάχνει το άλλο του μισό. Αυτή η «μορφή» σχέσης μού εντυπώθηκε και έγινε μια «ασφαλής» συνθήκη. Και γιατί γράφω «ασφαλής»;

Είναι πολύ εύκολο να αποδέχεσαι τις καταστάσεις ως έχουν. Να φέρνεις x πράγματα μέσα στην εξίσωση της σχέσης και να αποφασίζεις πως αυτά τα x είναι όλα όσα μπορείς να κάνεις και τίποτα παραπάνω. Να λες: «Έτσι είμαι και δεν αλλάζω για κανέναν». Η πραγματική πρόκληση είναι να αναρωτηθείς αν όντως κάνεις όσα θα μπορούσες ή αν απλώς περιμένεις τ@ άλλ@ να έρθει και να συμπληρώσει όσα εσύ δεν κάνεις καλά.

Το Σχολείο Σχέσεων μας δείχνει ότι σε μια σχέση πρέπει να μπαίνουμε ως ολόκληρα και όχι ως μισά. Ότι είμαστε 100% υπεύθυν@ για το 50% της σχέσης. Ότι, στην πραγματικότητα, μπορούμε να εξελιχθούμε και να γίνουμε καλύτερ@ πρώτα για τους εαυτούς μας. Και ότι αυτό θα έχει θετικό αντίκτυπο στη σχέση μας, ακόμα και αν ο άνθρωπός μας δεν καταβάλει την ίδια προσπάθεια. Ξέρεις, μπορεί και να μην μπορεί να το κάνει. Τουλάχιστον όχι ακόμη. Κάθε πιθανή αλλαγή, που θα μας οδηγήσει πιο κοντά σε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας ως την «ιδανική για εμάς σχέση», είναι στο χέρι μας και δεν μπορούμε να την επιβάλουμε στους άλλους.

Συνεπώς, ο σωστός τρόπος για να μετρήσεις δεν είναι 1+1=2, αλλά το δικό σου 3 ή 4 ή 7 + το 1 του ανθρώπου σου. Ίσως το 1 να σου φαίνεται λίγο. Όμως αν εσύ δώσεις 7, ξαφνικά έχεις 8 εκεί που θα είχες μόνο 2. Και το πιο πιθανό είναι πως ο άνθρωπός σου, βλέποντάς σε να προσπαθείς, θα θέλει και εκείνος να γίνει καλύτερος. Οπότε, λογικά, αυτή η σχέση δεν θα μείνει στο 8.

Νομίζω πως μέχρι να διαβάσω το Σχολείο Σχέσεων δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο επηρεάζω στην πραγματικότητα τη σχέση μου. Πως πράγματα που μπορεί να ένιωθα ότι έκανα καλά ή άλλα που εγωιστικά σκεφτόμουν πως ήταν άδικα απέναντί μου και δήλωναν αναισθησία από πλευράς του συντρόφου μου, δεν τα είχα δει από όλες τις δυνατές οπτικές. Δεν είχα σκεφτεί πως καμιά φορά δεν μπορούμε να δώσουμε το 100%. Μπορεί ο άνθρωπός μας να δώσει το 90% μια μέρα και το ίδιο μπορεί να ισχύσει και για εμάς. Και είναι εντάξει να συμβαίνει αυτό. Δεν υποδηλώνει αδυναμία, ούτε αδιαφορία.

Ανακουφίστηκα μαθαίνοντας ότι είναι καλό να κάνουμε λάθη στη σχέση. Και αυτό επειδή είναι πάντα στο χέρι μας να τα διορθώσουμε. Μπορώ, αν το θέλω, να έχω τη σχέση που ονειρεύομαι, χωρίς να περιμένω από κάποιον άλλο να μου την προσφέρει.

Το βιβλίο με βοήθησε να αναγνωρίσω πώς θέλω να αγαπιέμαι. Τι χρειάζομαι και πώς να παίρνω αυτό που χρειάζομαι χωρίς να το «αποσπάω» από τον άλλον.

Αν πραγματικά αποφασίσεις να ξεκινήσεις αυτό το ταξίδι αυτογνωσίας και ανακάλυψης σχετικά με τις σχέσεις, θα συνειδητοποιήσεις πως είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου.

Τέλος, θα αναφέρω το πιο σημαντικό από όλα, αυτό που με έκανε να εκτιμήσω πραγματικά το βιβλίο: Πολλά από όσα μας διδάσκει είναι εφαρμόσιμα στις επαφές με τους άλλους ανθρώπους γενικά, και όχι μόνο στις ερωτικές σχέσεις.

Διιαβάστε επίσης:

Τι ελέγχουμε και τι όχι στη σχέση μας;