Πάμε σινεμά; Tο συγκλονιστικό Όλα για τη μητέρα μου (1999) του Pedro Almodovar παίζει και πάλι στους θερινούς κινηματογράφους, 25 χρόνια μετά την πρώτη προβολή του.
Μια έμμεση αυτοβιογραφία, μια πολυβραβευμένη ταινία γύρω από ζητήματα ταυτότητας φύλου, σεξουαλικότητας και πίστης, τόσο θρησκευτικής όσο και απέναντι στον εαυτό, τα οποία ο σκηνοθέτης σχολιάζει με έναν κωμικοτραγικό τρόπο και μια έντονη αίσθηση μαύρου χιούμορ.
Ο Almodóvar μάς μιλά για τις γυναίκες που τον επηρέασαν, και πιο συγκεκριμένα για τη μητέρα του, που καθόρισε τόσο τη ζωή του όσο και τη δημιουργία του. Η μητρική φιγούρα έχει κεντρική θέση στις περισσότερες ταινίες του αλλά και στο πρόσφατο βιβλίο του Το τελευταίο όνειρο.
Ένα βιβλίο που μοιάζει με «αποσπασματική αυτοβιογραφία, ατελή και κάπως αινιγματική», όπως λέει ο ίδιος ο Almodovar στην εισαγωγή του:
Μου ζήτησαν αρκετές φορές να γράψω την αυτοβιογραφία μου κι αρνήθηκα. Μου πρότειναν επίσης να γράψει τη βιογραφία μου άλλος, όμως εξακολουθώ να παθαίνω αλλεργία και μόνο στην ιδέα ότι ένα βιβλίο μπορεί να αναφέρεται αποκλειστικά σ’ εμένα. Ποτέ δεν κράτησα ημερολόγιο· όταν το προσπάθησα, δεν πέρασα τη δεύτερη σελίδα. Ωστόσο, αυτό το βιβλίο συνιστά μια αντίφαση, διότι μάλλον μοιάζει με μια αποσπασματική, ατελή και κάπως αινιγματική αυτοβιογραφία. Μολαταύτα, νομίζω πως ο αναγνώστης θα διαθέτει στο τέλος όλες τις πληροφορίες για μένα ως κινηματογραφιστή και παραμυθά (συγγραφέα), αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο στη ζωή μου μπερδεύεται το ένα με το άλλο.
Σε αυτό το βιβλίο, ο Pedro Almodóvar δεν φοβάται να μιλήσει για τις πιο προσωπικές του στιγμές, όπως την ομώνυμη ιστορία, «Το τελευταίο όνειρο», ένα συγκινητικό χρονικό του θανάτου της μητέρας του.
Αυτό που χαρακτηρίζει τα έργα του είναι η γυναίκα σε όλες της τις εκδοχές και το μελόδραμα, που αποτελεί και το αγαπημένο του κινηματογραφικό είδος.
Το Όλα για τη μητέρα μου δεν θα μπορούσε να ξεφεύγει από τα παραπάνω. Είναι ένα υπέροχο μελόδραμα για τη γενναιοδωρία, την αλήθεια και τις ενοχές, το οποίο απέσπασε το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας καθώς και το βραβείο σκηνοθεσίας και το οικουμενικό βραβείο στο Φεστιβάλ Καννών. Έχει διακριθεί επίσης με Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, BAFTA καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και σκηνοθεσίας, και 7 βραβεία Goya.
Όταν χάνει τον 17χρονο γιο της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, η Manuela πάει στη Βαρκελώνη για να βρει τον πατέρα του αδικοχαμένου παιδιού της, με τον οποίο χώρισαν πριν αυτό γεννηθεί. Στο ταξίδι της θα συναντήσει μια νεαρή καλόγρια, μια τρανς σεξεργάτρια και μια σταρ του θεάτρου. Έτσι, αναδεύοντας το παρελθόν της, ζει μια μικρή περιπέτεια στον κόσμο των διεμφυλικών ατόμων, σε μια αναζήτηση με απρόσμενο τέλος
O Almodovar έχει αφιερώσει την ταινία σε όλους τους ηθοποιούς. «Σε όλες τις γυναίκες που παίζουν. Σε άντρες που παίζουν και γίνονται γυναίκες. Σε όλους τους ανθρώπους που θέλουν να γίνουν μητέρες. Στη μητέρα μου».
Δείτε εδώ πού παίζεται η ταινία, σε ειδική αποκατεστημένη κόπια για την επέτειο των 25 χρόνων.
Διαβάστε επίσης: