«Θα μπορούσε λοιπόν να πει κάποιος πως είσαι ένας μοναχικός λύκος. Πώς νιώθεις γι’ αυτό που μόλις σου είπα; Το δέχεσαι;»
«Μοναχικός λύκος, ε;»
Κάθισα λίγο να σκεφτώ πώς με έκανε να νιώθω αυτός ο χαρακτηρισμός. Πάντα μου άρεσε ο λύκος, τον θεωρούσα πανέξυπνο, δυναμικό, ηγετικό. Ένιωθα θετικά με αυτό που είχα ακούσει, ένιωθα όμορφα με αυτόν τον χαρακτηρισμό. Το μοναχικός δεν με ενοχλούσε διόλου, ήμουν πολύ εξοικειωμένη με τη μοναχικότητα, νομίζω γεννήθηκα αγαπώντας τη μοναχικότητα, την έβρισκα καλύτερη από μια μέτρια παρέα, την αναζητούσα, θαρρώ σαν μια εσωτερική ανάγκη, από τότε που θυμόμουν τον εαυτό μου.
«Νομίζω μου αρέσει πολύ που με είπατε μοναχικό λύκο».
«Ωραία. Γιατί;»
«Γιατί μου αρέσουν οι λύκοι».
«Γιατί σου αρέσουν οι λύκοι;»
«Μου δίνουν μια αίσθηση αυτονομίας, ανεξαρτησίας, ελευθερίας, μου γεννούν μια αξιοπρέπεια, ταυτόχρονα μου εκπέμπουν έναν δυναμισμό. Ότι είναι άτρωτοι, τολμηροί».
«Υπέροχα, αυτός είναι λοιπόν ο τρόπος που βλέπεις εσύ τους λύκους. Εγώ όμως δεν σε αποκάλεσα λύκο, σε χαρακτήρισα μοναχικό λύκο. Πώς νιώθεις λοιπόν για το μοναχικός λύκος;»
«Νιώθω ότι μου ταιριάζει, γιατί περνάω μια περίοδο που ταυτίζομαι με τη μοναχικότητα του μοναχικού λύκου».
«Άρα εσύ θεωρείς ότι ο μοναχόλυκος είναι ένας λύκος που επέλεξε να ζει και να περιπλανιέται μόνος του και ότι εγώ ουσιαστικά σου έχω κάνει ένα όμορφο κομπλιμέντο;»
«Κάπως έτσι».
«Άκου λοιπόν, καλό μου κορίτσι, άκου προσεκτικά. Ο μοναχόλυκος δεν είναι καθόλου ένας δυναμικός, ανεξάρτητος, ηγετικός και αυτόνομος λύκος, όπως νομίζεις. Ο μοναχόλυκος είναι ο λύκος που τον έδιωξε η αγέλη. Δεν έχει επιλέξει τη μοναχικότητα. Καλείται λόγω της αδυναμίας του να υποστεί τη μοναξιά. Οι λύκοι αποβάλλουν, σχεδόν διώχνουν, από την κοινωνία τους τα αδύναμα μέλη, τα ζώα που δεν μπορούν να ακολουθήσουν, που δεν έχουν πυγμή, που είναι τραυματισμένα και ανεπαρκή, που δεν βγαίνουν μπροστά, αλλά δείχνουν ηττοπάθεια και φόβο. Οι άλλοι λύκοι τον διώχνουν και εκείνος είναι υποχρεωμένος να συνεχίσει τον δρόμο μόνος του. Αν πάρουμε λοιπόν κυριολεκτικά την έννοια του μοναχόλυκου, θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι ένας χαρακτηρισμός που σίγουρα δεν είναι κομπλιμέντο για κάποιον, ωστόσο στη φάση αυτή περιγράφει απόλυτα την κατάστασή σου. Είσαι το πληγωμένο μέλος μιας αγέλης, που το έβαλε στα πόδια γιατί έδειξε ηττοπάθεια και φόβο.
»Σου έδωσα έναν χαρακτηρισμό που τον δέχτηκες αβίαστα, δίνοντάς του μάλιστα μια θετική χροιά, επειδή εστίασες σε όλα αυτά που γεννά μέσα σου η λέξη λύκος, αγνοώντας όμως το τι είναι στην πραγματικότητα ένας μοναχόλυκος. Και όταν μιλάμε για μοναχόλυκο, δεν μιλάμε για λύκο.
»Με τον ίδιο τρόπο έχεις υιοθετήσει για σένα αφιλτράριστα όλους εκείνους τους αρνητικούς χαρακτηρισμούς που σου έχουν αποδοθεί όλα αυτά τα χρόνια, αδιαφορώντας ή ίσως και αγνοώντας επιδεικτικά όλα αυτά τα οποία αποτελείς και εκπροσωπείς εσύ ως μονάδα, για σένα την ίδια.
»Αντιστοίχως όλοι όσοι σου απέδωσαν αυτούς τους χαρακτηρισμούς ίσως δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν πως, όταν μιλάμε για κάποιον, ειδικά όταν δεν έχουμε πλήρη γνώση και επίγνωση του ποιος είναι αυτός, του δίνουμε τη μορφή που εμείς θέλουμε και όχι την ουσία που πραγματικά έχει. Και ως δημιουργοί διαμορφώνουμε αυτή την εικόνα με στοιχεία που φέρουμε εμείς μέσα μας ως εικόνα του ίδιου μας του εαυτού. Δεν μπορείς, γλυκό μου κορίτσι, να δεις σε κάποιον άλλο κάτι που δεν είσαι ο ίδιος. Στους άλλους βλέπουμε το δικό μας είδωλο. Οι άλλοι λειτουργούν σαν δικός μας καθρέφτης, που μέσα του αντικατοπτρίζεται τόσο ο εαυτός που είμαστε, όσο και εκείνος που θα θέλαμε να είμαστε, αλλά δεν θα γίνουμε ποτέ, και αυτό μας πονάει. Είναι ξεκάθαρο πως δεν είχες γνώση του τι είναι ο μοναχόλυκος, κρατάω όμως όλα όσα ‘‘είδες’’ στη μορφή ενός λύκου. Είναι στοιχεία τα οποία έχεις και εσύ μέσα σου. Επομένως, είσαι μια δυναμική, αυτόνομη, ανεξάρτητη, ηγετική, γεμάτη αξιοπρέπεια κοπέλα και πάνω σε αυτό θα δουλέψουμε».
*Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο Το όνειρό μου ήταν πάντα ένα μοβ ποδήλατο της Ελεονώρας Μελέτη:
Διαβάστε επίσης: