Υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες αξιόλογα βιβλία για παιδιά και για γονείς. Ένας ολόκληρος νέος κόσμος. Βιβλία που σε κάνουν να γελάς, σε ψυχαγωγούν κι άλλα που σε κάνουν να σκεφτείς.
Ρωτήσαμε αγαπημένους ανθρώπους του χώρου και μας πρότειναν ορισμένα!
Γεωργία Σολωμού, πιστοποιημένη Kids Life Coach και εκπαιδευτικός
Ο φεγγαροσκεπαστής είναι ένα βιβλίο ύμνος στην αλληλεγγύη και στο «μαζί»! Γράφτηκε πριν 23 χρόνια από τον μοναδικό Éric Puybaret και τα μηνύματά του παραμένουν πιο επίκαιρα από ποτέ.
Ο φεγγαροσκεπαστής μας θυμίζει ότι με τη συνεργασία και την αλληλοβοήθεια μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο μας «φωτεινότερο», να πετύχουμε θαύματα! Στο «μαζί» κρύβεται η μαγεία, με το «εμείς» εκτοξευόμαστε!
Σε έναν κόσμο που οι περισσότεροι άνθρωποι προσπερνούν τους γύρω τους, Ο φεγγαροσκεπαστής μας μαθαίνει να είμαστε αυτοί/αυτές που θα σταματήσουν για να ακούσουν, να βοηθήσουν, να συμπαρασταθούν και να δείξουν ενσυναίσθηση!
Την ίδια ώρα που το βιβλίο αποθεώνει τη δύναμη του «μαζί», μας τονίζει και τη δύναμη που ο καθένας κρύβει μέσα του. Είναι σε αυτή τη δύναμη που πρέπει να πιστεύουμε και να κυνηγάμε τα όνειρά μας, τους στόχους μας, τα «φεγγάρια» μας και όσες πτώσεις και αποτυχίες και να συναντήσουμε να μην τα παρατάμε.
Ζωή Κοσκινίδου - Δημοσιογράφος (kokkinialepou.gr)
Ποιος θέλει έναν φτηνό ρινόκερο;
Η ερώτηση «ποιο βιβλίο θα μου πρότεινες να διαβάσω» είναι εξίσου δύσκολη με «ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι ή συγκρότημα» ή «ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό». Η πρώτη σκέψη είναι πάντα η ίδια: «μα, είναι τόσα πολλά» (και ειδικά τα φαγητά!). Αν όμως έπρεπε να διαλέξω μόνο ένα, αυτό θα ήταν ένα βιβλίο γραμμένο για παιδιά. Και δεν είναι άλλο από το ξεκαρδιστικό Ποιος θέλει έναν φτηνό ρινόκερο; του Shel Silverstein, που κυκλοφόρησε στα ελληνικά μόλις πριν από δύο χρόνια.
Είναι ένα από εκείνα τα βιβλία που σου υπενθυμίζουν ότι ένα βιβλίο δεν υπάρχει μόνο για να σου διδάξει κάτι, αλλά και για να σε ψυχαγωγήσει, να σε διασκεδάσει, να σε κάνει να γελάσεις δυνατά. Ατάκες που σκάνε η μία μετά την άλλη, ρυθμός που σε παρασέρνει, σκίτσα που γεμίζουν τις σελίδες με έξυπνο χιούμορ, συμπληρώνοντας τις λέξεις.
Και κάτι ακόμα: μπορεί να κυκλοφόρησε πρώτη φορά στην Αμερική το 1964, όμως παραμένει ένα βιβλίο που στέκεται και ξεχωρίζει, ακόμα και σήμερα, ανάμεσα σε χιλιάδες νέες κυκλοφορίες κάθε χρόνο. Γιατί το Ποιος θέλει έναν φτηνό ρινόκερο; δεν είναι απλώς μια ιστορία για ένα αγόρι και τον ρινόκερό του, ούτε απλώς μια ιστορία για τη φιλία. Είναι, πάνω απ’ όλα, ένα βιβλίο που ψυχαγωγεί, εξιτάρει τη φαντασία, προκαλεί το γέλιο αβίαστα και βάζει το δικό του μικρό λιθαράκι ώστε ένα παιδί να εξελιχθεί σε αναγνώστη με κριτική σκέψη και άποψη.
Σουζάνα Παπαφάγου, Κλινική Αναπτυξιακή Ψυχολόγος- οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια, Ομαδική Αναλύτρια
Επέλεξα να σας μιλήσω για ένα πολύ αγαπημένο μου βιβλίο που κάθε φορά που το ανοίγω ξεπετάγονται από μέσα απαντήσεις σε μνήμες από συνεδρίες με γονείς μιας ιδιαίτερης περιόδου γονεικότητας όπως της Θ. και του Ν. :έχουν τρία παιδιά. Τα μεγάλωσαν με κόπο, τρυφερότητα, λάθη και συνέπεια. Τα είδαν να ανοίγουν φτερά, να φεύγουν. Κι όταν έμειναν μόνοι, τους έπνιξε μια σιωπή που δεν περίμεναν. Η σιωπή του «και τώρα τι;».
Ως οικογενειακή θεραπεύτρια και αναπτυξιακή ψυχολόγος, βλέπω αυτή την αμηχανία ξανά και ξανά. Δεν είναι επιφανειακή. Είναι ριζωμένη βαθιά, μέσα στο διαγενεακό αποτύπωμα που κουβαλάμε χωρίς να το ξέρουμε. Όταν τα παιδιά μας γίνονται ενήλικες, δεν ερχόμαστε μόνο σε επαφή με τις δικές τους επιλογές — ερχόμαστε σε επαφή με τον τρόπο που μας μεγάλωσαν οι δικοί μας γονείς.
Μέσα σε αυτό το μπλέξιμο, το βιβλίο της Celia Dodd, Γονείς Ενήλικων Παιδιών, πως να έχετε μια σχέση αγάπης μαζί τους για πάντα.(σε μετάφραση της Χριστιάννας Σακελλαροπούλου) ήρθε όχι για να δώσει απαντήσεις, αλλά για να προσφέρει χώρο στην κατανόηση. Στέκεται ως οδηγός με καθαρότητα μέσα στην πολυπλοκότητα αυτής της μετάβασης:
– Της σχέσης με πλάσματα που πια ανήκουν αποκλειστικά στον εαυτό τους.
– Της σχέσης με τους/τις συντρόφους των παιδιών
– Των ρόλων με τα εγγόνι, α
– Της συνύπαρξης με παιδιά που επιστρέφουν
– Της καθημερινότητας με ενήλικες με ειδικές ανάγκες
– Της ανάγκης να ξαναχτιστεί η σχέση, χωρίς τα παλιά εργαλεία
Περιλαμβάνει μαρτυρίες, εμπειρίες ειδικών και οικογενειακές ιστορίες, που δεν μιλούν “θεωρητικά”, αλλά δείχνουν τι σημαίνει να αγαπάς έναν ενήλικα, που ήταν κάποτε μικρός και κρεμόταν από την φροντίδα σου, και που όμως δεν θα πάψει ποτέ να είναι το παιδί σου, το οποίο θα θές πάντα να φροντίζεις.
Αυτό το βιβλίο, για μένα, είναι φάρος. Όχι επειδή δίνει λύσεις, αλλά γιατί προσφέρει προσανατολισμό. Δεν σου λέει τι να κάνεις — σου δείχνει πού βρίσκεσαι. Σε βοηθά να σταθείς με καθαρό βλέμμα και αλήθεια, χωρίς να καταπιέζεις ούτε τον εαυτό σου ούτε τα παιδιά σου. Σου θυμίζει ότι μπορείς να είσαι εκεί, παρών, διαθέσιμος, αληθινός, χωρίς να χρειάζεται να ελέγχεις ή να επιβεβαιώνεσαι.
Και ότι η αγάπη — όταν της δώσεις χώρο να αλλάξει — μπορεί να αντέξει και να περάσει και στις επόμενες γενεές ως επανορθωτικό υλικό.
Ευγενία Στεφανάκη, λογοθεραπεύτρια και συγγραφέας
Ο Χάρτης του γονέα
Ως λογοθεραπεύτρια, θεωρώ το βιβλίο της Δρ. Σεφάλι ανεκτίμητο οδηγό στις πολυπλοκότητες της γονεϊκότητας. Ο τρόπος με τον οποίο ενθαρρύνει απαλά τη σκέψη γύρω από την δική μας παιδική ηλικία μας βοηθά να κατανοήσουμε πώς αυτές οι πρώιμες εμπειρίες επηρεάζουν τον τρόπο που επικοινωνούμε με τα παιδιά μας σήμερα. Αυτό το βιβλίο ξεχωρίζει γιατί προσφέρει πρακτικά εργαλεία για να ενισχύσουμε βαθύτερες συναισθηματικές σχέσεις, πέρα από τις επιφανειακές συμβουλές.
Η συμπονετική προσέγγιση της εναρμονίζεται με τη δουλειά μου, τονίζοντας την ενσυναίσθηση και την επικοινωνία ως βάση για υγιείς σχέσεις. Οι στρατηγικές που προτείνει για τη διαχείριση καθημερινών προκλήσεων και τη μετατροπή των συγκρούσεων σε συνεργατικές στιγμές είναι ρεαλιστικές και αποτελεσματικές. Αυτό που κάνει το Ο Χάρτης του Γονέα ξεχωριστό είναι ο ειλικρινής, μη επικριτικός τόνος του, που στηρίζει τους γονείς στην προσωπική τους ανάπτυξη, υπενθυμίζοντάς μας ότι στόχος δεν είναι η τελειότητα, αλλά η σύνδεση και η κατανόηση. Το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όσους θέλουν να χτίσουν ισχυρότερους και πιο συμπονετικούς δεσμούς με τα παιδιά τους.
Πελιώ Παπαδιά, ιδρύτρια του ParentStories
Τα μαλλιά μου, πολυκολόρ για όσους/ες με γνωρίζετε, έχουν διαφορετικό χρώμα έπειτα από κάθε λούσιμο. Οι βαφές μη συμβατικών χρωμάτων ξεθωριάζουν σταδιακά, μέχρι να γίνουν τόσο άτονες και χλομές, ώστε να κάνω μια βόλτα από το κομμωτήριο. Έτσι συνέβη σταδιακά και με τα χρώματα μέσα μου (όχι το μαύρο και το γκρι, τα άλλα, τα πιο φωτεινά, τα rainbow style). Παρά την γενικευμένη αγχώδη διαταραχή, τη σύνθετη διαταραχή μετατραυματικού στρες και την κατάθλιψη που κατά περιόδους μού χτυπά την πόρτα, δεν παύω να είμαι ένας άνθρωπος που θέλει να ζήσει και να ρουφήξει τις χαρές της ζωής ως το μεδούλι -ακόμα κι αν σπάνια το καταφέρνω.
Είμαι ένας άνθρωπος φύσει δοτικός και πολύχρωμος, γιατί θέλω να φέρομαι στους άλλους όπως θα ήθελα να μου φέρονται και εκείνοι. To αν έγινα people pleaser κατ’ ανάγκη διερευνάται ακόμα, με πιο ισχυρή πάντως την πιθανότητα η θέλησή μου για προσφορά να είναι έμφυτη και όχι αναγκαστική και να μην έχει να κάνει τόσο με την ανάγκη αναγνώρισης και ανήκειν όσο με την ανατροφή μου σε ένα περιβάλλον καλοσύνης, αγάπης, προσφοράς και τιμιότητας. Φυσικά, τα όρια είναι θολά. Σίγουρα, δεν είναι μόνο το ένα ή μόνο το άλλο, πάντως μόνο οπορτουνίστρια δεν θα με χαρακτήριζα -τουναντίον, έχω χαρίσει χρόνο, βοήθεια, παρουσία χωρίς να έχω τίποτα να περιμένω και αντί να μουντζώνομαι, λέω ένα απλό «ας είναι» και προχωρώ.
Για να πάρω, όμως, χαμπάρι ότι συχνά όχι απλώς αναλώνομαι, αλλά επιτρέπω να με απομυζήσουν, πέρασαν χρόνια και ζαμάνια και ακόμα δεν έχω καταφέρει να εκδυθώ το κουστούμι της προσφοράς άνευ όρων. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι η τάση μου να ευχαριστώ τους άλλους προέρχεται φύσει, δεν πρέπει να την αφήσω να με καθορίσει. Σε τελική ανάλυση, τι παράδειγμα δίνω στα παιδιά μου; Μιας καλόψυχης μεν, αλλά τρελαμένης από τις υποχρεώσεις μαμάς, ίσως θλιμμένης ίσως αγχωμένης, σίγουρα πάντως όχι χαλαρής.
Η Χλόη, η χρωματιστή ηρωίδα της Κατρίνας Τσάνταλη, εικονογραφημένη από τη Little Miss Grumpy, μου χτύπησε τρανταχτά την πόρτα του μυαλού. Η Χλόη ήταν ένα φωτεινό πλάσμα, που πρόσφερε με πραγματική ευχαρίστηση τα χρώματά της στα γκρίζα, τεμπέλικα, ανόητα και κυρίως αχάριστα ποντίκια. Διάβαζα και μουρμούριζα «κι εγώ το ίδιο θα έκανα στη θέση της» (ευτυχώς δεν είμαι αρουρίνα, οπότε δεν μπορώ να βρεθώ κυριολεκτικά στα υπόγεια λαγούμια των τρωκτικών).
Μέχρι που έφτασα στο σημείο όπου η Χλόη χάνει τα χρώματά της, την υγεία της, τον ίδιο της τον εαυτό. Μέχρι που έφτασα στο σημείο όπου η Χλόη ζητάει βοήθεια από όλους όσους βοήθησε και βρίσκει κλειστές πόρτες. Άντε, κι εδώ τα κλάματα. Γιατί μπορεί να μη δίνω σημασία στην αδιαφορία αδιάφορων για μένα ανθρώπων, που βοήθησα γιατί έτσι γούσταρα, αλλά πενθώ την αχαριστία δύο τουλάχιστον ανθρώπων που αληθινά αγαπούσα (εδώ δεν λαμβάνουμε υπόψη την αχαριστία των εφήβων, που είναι αναπτυξιακό τους χαρακτηριστικό -πληγώνει λίγο στην αρχή και μετά απλώς συνηθίζεις και περιμένεις να περάσει).
Η κάθαρση στο συγκεκριμένο παραμύθι ήταν, όμως, πολύ ξεκάθαρη. Με έναν από μηχανής θεό, μικρό το δέμας, μα ουσιαστικό φίλο, η Χλόη όχι απλώς παίρνει πίσω τα χρώματά της, όχι απλώς παίρνει πίσω τη ζωή της, όχι απλώς βάζει τα όριά της, αλλά «διδάσκει» ευ ζην με το προσωπικό της παράδειγμα ενδυνάμωσης, συνειδητοποίησης και αλλαγής. Η Χλόη ευτυχεί κι εγώ ευτύχισα μαζί της, καθώς προσπαθώ να εγκαθιδρύσω μια άλλη φιλοσοφία ζωής. Η Φρόσω Φωτεινάκη, που γράφει τον πρόλογο στο συγκεκριμένο βιβλίο, τα λέει πολύ ωραία για τους people pleasers, που συνήθως είναι παιδιά γονέων που θέλουν (συνειδητά ή ασυνείδητα) παιδιά στα δικά τους καλούπια, χωρούν δεν χωρούν, και με τη στάση τους τα αναγκάζουν να εξελιχθούν σε parent pleasers και, σχεδόν ως φυσική συνέπεια, σε people pleasers. Κάντε μια ενδοσκόπηση. Πάντοτε βοηθάει. Αν διαπιστώσετε «ύποπτες» συμπεριφορές εκατέρωθεν, μελετήστε τες χωρίς τύψεις, χωρίς ντροπή, χωρίς τη σκιά των δικών σας γονιών πάνω από το κεφάλι σας.
Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν κοινοποιείται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *