Αφού πήρα έναν υπνάκο που κράτησε κάμποσο, πήγα με τα πόδια στο βενζινάδικο. Με το που κάθισα κάτω, ο Σωκράτης είπε: «Έχουμε δουλειά να κάνουμε».
«Τι δουλειά;» ρώτησα ενώ τεντωνόμουν και χασμουριόμουν.
«Γενική επισκευή».
«Α, σοβαρή δουλειά, ε;»
«Ακριβώς. Θα επισκευάσουμε εσένα».
«Αλήθεια;» είπα. Να πάρει η ευχή, σκέφτηκα.
«Σαν τον Φοίνικα, θα ριχτείς στις φλόγες και θα ξαναγεννηθείς από τις στάχτες σου».
«Ελπίζω να μην κυριολεκτείς όταν λες ότι θα ριχτώ στις φλόγες».
Ο Σωκράτης ούτε που είχε αρχίσει ακόμη. «Αυτή τη στιγμή είσαι ένα κουβάρι βραχυκυκλωμένων κυκλωμάτων και ξεπερασμένων προγραμμάτων. Πρέπει να αλλάξουμε τις παλιές συνήθειές σου που έχουν να κάνουν με τις πράξεις σου, τις σκέψεις σου, τα όνειρά σου, το πώς βλέπεις τον κόσμο. Το μεγαλύτερο μέρος από αυτό που είσαι είναι ένα μάτσο κακές συνήθειες».
Άρχιζε να με εκνευρίζει. «Να πάρει η ευχή, Σωκράτη, ξεπέρασα κάμποσα δύσκολα εμπόδια και κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Δεν μπορείς να μου δείξεις λίγο σεβασμό;»
Ο Σωκράτης έγειρε το κεφάλι πίσω κι έβαλε τα γέλια. Ήρθε κοντά μου και μου έβγαλε το μπλουζάκι από το παντελόνι. Ενώ το έβαζα πάλι μέσα, μου ανακάτεψε τα μαλλιά. «Άκουσέ με καλά, Ω Μεγάλε Παλιάτσε, όλοι θέλουν να τους σέβονται. Αλλά δεν αρκεί να πεις “Σας παρακαλώ, σεβαστείτε με”. Πρέπει να κερδίσεις τον σεβασμό με το να φέρεσαι ανάλογα – και ο σεβασμός ενός πολεμιστή δεν κερδίζεται εύκολα».
Μέτρησα ως το δέκα, πήρα βαθιά ανάσα και ρώτησα: «Πώς, λοιπόν, θα κερδίσω τον σεβασμό σου, Ω Μεγάλε και Τρομερέ Πολεμιστή;»
«Αλλάζοντας τη συμπεριφορά σου».
«Ποια συμπεριφορά μου;»
«Παριστάνεις τον καημένο. Σταμάτα να καμαρώνεις τόσο πολύ για τη μετριότητα. Δείξε ότι έχεις πνεύμα!»
Χαμογελώντας πλατιά, σηκώθηκε απότομα, με χαστούκισε παιχνιδιάρικα στο μάγουλο και μετά με σκούντησε στα πλευρά.
«Κόφ’ το!» φώναξα. Δεν είχα διάθεση για τέτοια παιχνιδάκια. Άπλωσα το χέρι για να τον αρπάξω από το μπράτσο, αλλά εκείνος πήδησε ανάλαφρα πάνω στο γραφείο του. Έπειτα πήδησε πάνω από το κεφάλι μου, έστριψε και με έσπρωξε προς τα πίσω. Έπεσα στον καναπέ. Σηκώθηκα θυμωμένος και προσπάθησα να τον σπρώξω κι εγώ, αλλά, μόλις τον άγγιξα, πήδησε προς τα πίσω πάνω από το γραφείο του. Κι εγώ με τη φόρα που είχα πάρει σωριάστηκα στη μοκέτα. «Να πάρει και να σηκώσει!» φώναξα, αγριεμένος. Βγήκε από το γραφείο και πήγε στο συνεργείο. Τον κυνήγησα κουτσαίνοντας.
Ο Σωκράτης στάθηκε πάνω σε έναν προφυλακτήρα και έξυσε το κεφάλι του. «Ποπό, Νταν, είσαι θυμωμένος».
«Εντυπωσιακή παρατήρηση», του είπα εξοργισμένος, λαχανιάζοντας.
«Ωραία», είπε. «Αν λάβουμε υπόψη μας τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι, έχεις κάθε λόγο να είσαι θυμωμένος. Δεν βλάφτει ο θυμός, ούτε κάποιο άλλο συναίσθημα. Απλώς να προσέχεις πώς συμπεριφέρεσαι». Άρχισε να αλλάζει επιδέξια τα μπουζί ενός Volkswagen. «Ο θυμός είναι χρήσιμο εργαλείο για την αλλαγή των παλιών συνηθειών» –έβγαλε ένα παλιό μπουζί με το κλειδί– «και την αντικατάστασή τους με καινούριες». Τοποθέτησε καινούριο μπουζί και το έσφιξε στρίβοντας το κλειδί ανάλαφρα. «Ο φόβος και η θλίψη εμποδίζουν τη δράση. Ο θυμός την παράγει. Όταν μάθεις να χρησιμοποιείς σωστά τον θυμό σου, θα μπορείς να μετατρέπεις τον φόβο και τη θλίψη σου σε θυμό, κι έπειτα τον θυμό σε δράση. Αυτή είναι η μυστική εσωτερική αλχημεία του σώματος».
Όταν γυρίσαμε στο γραφείο, ο Σωκράτης πήρε νερό από τον ψύκτη, άρχισε να ετοιμάζει τη σπεσιαλιτέ της βραδιάς, αφέψημα με τριαντάφυλλο, και συνέχισε: «Για να απαλλαγείς από τα παλιά μοτίβα, πρέπει να εστιάσεις όλη σου την ενέργεια όχι στον αγώνα εναντίον των παλιών, αλλά στην οικοδόμηση των νέων».
«Πώς θα ελέγξω τις συνήθειές μου, αφού δεν μπορώ να ελέγξω τα συναισθήματά μου;»
«Δεν χρειάζεται να ελέγχεις τα συναισθήματα», είπε. «Τα συναισθήματα είναι κάτι φυσιολογικό, σαν τις καιρικές συνθήκες που έρχονται και παρέρχονται. Μερικές φορές είναι φόβος, κάποιες άλλες θλίψη ή θυμός. Το πρόβλημα δεν είναι τα συναισθήματα. Το κλειδί είναι να μετατρέψεις την ενέργεια του συναισθήματος σε εποικοδομητική δράση».
Σηκώθηκα, έβγαλα από το μάτι της κουζίνας το τσαγερό που σφύριζε και γέμισα τις κούπες μας με το αχνιστό αφέψημα. «Σωκράτη, μπορείς να μου δώσεις ένα συγκεκριμένο παράδειγμα;»
«Πέρνα χρόνο με ένα μωρό».
Φύσηξα το ρόφημά μου χαμογελώντας. «Είναι αστείο. Ποτέ μου δεν θεωρούσα τα μωρά αριστοτέχνες στον έλεγχο των συναισθημάτων».
«Όταν ένα μωρό είναι ταραγμένο, εκφράζεται με γοερές κραυγές, με κλάμα. Δεν αναρωτιέται αν είναι σωστό ή όχι να κλαίει. Τα μωρά αποδέχονται τα συναισθήματα ολοκληρωτικά. Επιτρέπουν στα αισθήματά τους να κάνουν τον κύκλο τους, να ξεθυμάνουν, κι έπειτα τα αφήνουν να φύγουν. Γι’ αυτόν τον λόγο, τα βρέφη είναι ιδανικοί δάσκαλοι. Μάθε αυτά που διδάσκουν, κι έτσι θα απαλλαγείς από τις παλιές συνήθειες».
*Το απόπασμα είναι από το εμβληματικό, διαχρονικό βιβλίο Ο δρόμος του ειρηνικού πολεμιστή. Μια φιλοσοφία ζωής που μας δείχνει πώς να ζούμε με εστίαση και πρόθεση και πώς να μετατρέπουμε τα παθητικά συναισθήματα, όπως η λύπη ή ο φόβος, σε θετική δράση.
Αυτό το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Dan Millman είναι ένα από τα πιο αγαπημένα βιβλία προσωπικής ανάπτυξης. Επί δεκαετίες, άνθρωποι σε όλο τον κόσμο μοιράζονται τον δρόμο του ειρηνικού πολεμιστή για μια ζωή επίγνωσης, συμπόνιας και αποδοχής.
Μας δείχνει πώς να αγκαλιάζουμε τις προκλήσεις και να ζούμε πλήρως στο παρόν και μας μαθαίνει ότι η αληθινή μάχη δεν είναι με τον κόσμο, αλλά μέσα μας.
Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν κοινοποιείται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *