Το παρακάτω απόσπασμα είναι από το βιβλίο του ψυχοθεραπευτή Άγγελου Λεβέντη, Η επτασφράγιστη βιβλιοθήκη.
[Όπου ΚΒ ο καθένας/η κάθε μια/ το καθένα από εμάς και όπου Βιβλιοθηκάριος ο θεραπευτής]
Μαζεύτηκαν όλα τα άλλα βιβλία προχθές στο κάτω ράφι και δεν τόλμησα να πάω κι εγώ μαζί τους. Γιατί να με κάνουν παρέα; σκέφτηκα. Αυτά έχουν καλύτερες βιβλιοδεσίες από μένα, άλλα δείχνουν παλιά και σοφά. Θα γινόμουν ρεζίλι», άρχισε να αφηγείται στη συνάντησή τους το ΚΒ.
«Αυτό είναι κάτι που αισθάνεσαι συχνά, ότι τα άλλα βιβλία έχουν κάτι καλύτερο από σένα;» το ρώτησε ο Βιβλιοθηκάριος.
«Συγκρίνομαι συνεχώς με ό,τι γραπτό εμφανιστεί μπροστά μου, φανταχτερό και εντυπωσιακό, βαθύ, ιστορικό ή επιστημονικό. Τα άλλα βιβλία το κάνουν τόσο πιο καλά από μένα», είπε το ΚΒ.
«Καθετί γραπτό που υπάρχει είναι μοναδικό και εξυπηρετεί τον δικό του σκοπό».
…
«Όπως κάθε βιβλίο και γραπτό έχει δημιουργήσει τον δικό του μοναδικό σκοπό ύπαρξης, έτσι κι εσύ είναι ζωτικής σημασίας να δημιουργήσεις ή να ανακαλύψεις τι σε γεμίζει και τι σε κάνει να αισθάνεσαι ολοκληρωμένο», είπε ο Βιβλιοθηκάριος.
Το ΚΒ σημείωσε στις σελίδες του: Όλα έχουν τη δική τους αξία, όπως κι εγώ.
Ο Βιβλιοθηκάριος έκανε μία ακόμα σκέψη και τη μοιράστηκε με το ΚΒ:
«Σε ένα παράλληλο σύμπαν, θα μπορούσε ένα έργο τέχνης μέσα σε ένα μουσείο να συγκρίνεται με τα άλλα εκθέματα και να ψάχνει όλους τους λόγους για τους οποίους είναι διαφορετικό από μορφολογική άποψη ή να αναρωτιέται γιατί δεν είναι κοντά στην είσοδο ή στο αίθριο ή σε κάποια πιο περίοπτη θέση ή γιατί γεννήθηκε μέσα σε αυτό το μουσείο και όχι σε κάποιο άλλο, πιο πολυσύχναστο ή πιο ερημικό. Να εύχεται ο επιμελητής της έκθεσης (curator) να το είχε προσέξει περισσότερο, να το είχε τοποθετήσει κάπου αλλού με κάποια άλλα έργα τέχνης και όχι με αυτά που έχει βάλει τώρα.
»Καταλαβαίνεις ότι αυτό θα ήταν ένας αέναος, δύσκολος εσωτερικός αγώνας, μια πάλη, με μόνο χαμένο το εξαίρετο έργο τέχνης που αναλώνεται μέσα από τη σύγκριση, ξοδεύει τους διαθέσιμους πόρους του και συνεχίζει να αγνοεί τη μοναδικότητά του».
«Είναι όντως σημαντικό να νιώθεις αποδοχή και να λαμβάνεις κατανόηση».
Το ΚΒ έγνεψε καταφατικά.
«Και πώς θα ήταν αν σου έδινες τον χώρο και τη φωνή για να μοιραστείς τις δικές σου ιστορίες;» ρώτησε ο Βιβλιοθηκάριος.
«Εγώ δεν αξίζω όπως τα άλλα βιβλία!» αποκρίθηκε το ΚΒ.
«Ακούω αυτή την αίσθηση που έχεις αυτή τη στιγμή για εσένα», είπε ο Βιβλιοθηκάριος.
«Κράτησε το εξής σε παρακαλώ: Κάθε βιβλίο έχει εγγενή αξία, ανεξάρτητα από τις πράξεις, τα επιτεύγματα ή τις συνθήκες του. Εδώ η αξία δεν εξαρτάται από εξωτερικά κριτήρια, αλλά από την ίδια την ύπαρξη».
Το ΚΒ έδειχνε να μην καταλαβαίνει.
«Συχνά μπερδεύουμε την έννοια της αξίας της ύπαρξής μας και τη σημαντικότητα που δίνουμε στον εαυτό μας με την αναγνώριση που μας παρέχουν οι άλλοι.
»Στην πρώτη περίπτωση, μιλάμε για Αυταξία, την εσωτερική αίσθηση που έχουμε για τον εαυτό μας ανεξάρτητα από ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Είναι το πόσο πιστεύουμε ότι αξίζουμε αγάπη, σεβασμό και ευτυχία. Αυτή η αίσθηση επηρεάζεται συχνά από τα βιώματα της παιδικής μας ηλικίας, την ανατροφή μας, τις εμπειρίες που έχουμε ζήσει και την ποιότητα των σχέσεων που είχαμε μέχρι τώρα. Ωστόσο, έχουμε εγγενή αξία – αξίζουμε απλώς και μόνο επειδή αναπνέουμε και χτυπά η καρδιά μας. Έχουμε δικαίωμα να υπάρχουμε, να ευτυχούμε και να απολαμβάνουμε απεριόριστη αγάπη.
»Στη δεύτερη περίπτωση, εννοούμε την Κοινωνική Αξία που έχει ένα βιβλίο ανάλογα με το περιβάλλον του. Αυτή η αξία μπορεί να εξαρτάται από επιτυχίες, χαρακτηριστικά, ρόλους ή σχέσεις με άλλους. Είναι κάτι που αλλάζει συχνά, γιατί εξαρτάται από τις κοινωνικές δομές και τους κανόνες που ισχύουν σε κάθε κοινωνία. Η κοινωνική αξία και προσφορά είναι σημαντικές επειδή αυξάνουν την αξία μας συνολικά. Αλλά αν δεν έχουμε αυταξία, αυτή η αξία μπορεί να είναι ασταθής και κινδυνεύει να καταρρεύσει.
»Αξίζεις όλη την αγάπη, τον σεβασμό και την ευτυχία του κόσμου!
»Ακόμα κι αν δεν σε έκανε κανείς ακόμη να το νιώσεις αυτό βαθιά και ολοκληρωτικά.
»Η πρόκληση είναι να διατηρούμε την αυταξία μας σταθερή, παρά τις κοινωνικές επιρροές, και να αναγνωρίζουμε ότι η αξία μας είναι αναφαίρετη».
«Ακούω αυτά τα λόγια… αλλά, αν μπορώ να μιλήσω με απόλυτη ειλικρίνεια, δεν με πείθουν», είπε το ΚΒ.
«Είναι απολύτως εντάξει να νιώθεις έτσι. Θέλεις να μου πεις τι ακριβώς σε κάνει να δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις;»
«Γιατί δεν το βλέπω πουθενά. Η αξία… δεν είναι κάτι δεδομένο. Πρέπει να την κερδίσεις. Οι άλλοι σου τη δίνουν. Αν δεν κάνεις κάτι σπουδαίο, αν δεν διαφέρεις, τότε τι αξίζεις;» αναρωτήθηκε το ΚΒ.
«Φαίνεται πως έχεις συνδέσει την αξία σου με την επιτυχία ή την αναγνώριση από τους άλλους. Μπορώ να σε ρωτήσω κάτι; Αν δεν υπήρχαν οι άλλοι, αν ήσουν μόνο σου σε αυτόν τον κόσμο, τι θα σε έκανε να νιώθεις ότι αξίζεις;»
Το ΚΒ αποκρίθηκε με σκεπτικό ύφος: «Δεν ξέρω… Ίσως τίποτα. Τι αξία έχει να υπάρχω, αν δεν το βλέπει κανείς;»
«Αυτό που λες είναι πολύ βαθύ. Αναρωτιέμαι, όμως… Η αξία σου πηγάζει μόνο από το πώς σε βλέπουν οι άλλοι; Ή μήπως υπάρχει κάτι πιο ουσιαστικό;» ρώτησε ο Βιβλιοθηκάριος.
«Δεν αισθάνομαι ότι υπάρχει κάτι παραπάνω. Στο μυαλό μου είναι τα μάτια των άλλων βιβλίων. Αν κανένα δεν σου δίνει αξία, τότε δεν έχεις», απάντησε το ΚΒ με μια αίσθηση βαθιάς θλίψης.
«Σε καταλαβαίνω. Είναι δύσκολο να δεις την αξία σου όταν δεν την έχεις βιώσει αρκετά. Να σου κάνω μια άλλη ερώτηση; Όταν γεννήθηκες, πριν καν προλάβεις να “αποδείξεις” κάτι, είχες αξία;»
Το ΚΒ απάντησε με δισταγμό: «Ίσως… Αλλά τότε δεν ήμουν τίποτα. Μόνο ένα μωροβιβλιάκι».
«Ένα μωροβιβλιάκι… Που η ανάσα του και μόνο έκανε τους άλλους να το προσέξουν, να το αγαπήσουν. Όχι επειδή “έκανε” κάτι, αλλά επειδή απλώς υπήρχε. Πώς σου φαίνεται αυτή η σκέψη;»
Το βλέμμα του άρχισε να μαλακώνει και είπε: «Δεν ξέρω… Ίσως να είχε αξία τότε. Αλλά τώρα είναι διαφορετικά».
«Τώρα, έχεις μεγαλώσει και μπορεί να νιώθεις ότι η αξία σου εξαρτάται από όσα πετυχαίνεις. Αλλά, σκέψου… Η καρδιά σου χτυπάει ακόμη. Η ανάσα σου συνεχίζει. Τι σου λέει αυτό για την αξία σου;» ρώτησε ο Βιβλιοθηκάριος.
Το ΚΒ σώπασε για λίγο. Πήρε μερικές βαθιές ανάσες.
«Ίσως… Ίσως ότι η ίδια μου η ύπαρξη έχει αξία».
«Ακριβώς. Η αξία σου είναι εγγενής. Δεν χρειάζεται να την κερδίσεις. Είναι εκεί, κάθε φορά που παίρνεις μια ανάσα. Πώς νιώθεις όταν το σκέφτεσαι αυτό;»
Άρχισαν να κυλούν δάκρυα από τα μάτια του ΚΒ.
«Νιώθω… σαν να μπορώ να ανασάνω λίγο πιο ελεύθερα».
Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν κοινοποιείται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *