Απόσπασμα από το βιβλίο Παναγιώτης Γιαννάκης - Τρωτός Άτρωτος.
Σε αυτό το βιβλίο στρίμωξα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, με τα βιώματά μου, τις εμπειρίες μου, τα σωστά μου και τα λάθη μου. Με ειλικρίνεια, και με το θάρρος με το οποίο με οπλίζει η μνήμη μου. Πυξίδα μου ήταν πάντα το ένστικτό μου, μέσα και έξω από το γήπεδο. Έχω ζήσει έντονες στιγμές, που με καθόρισαν, που με έκαναν αυτό που είμαι τώρα. Στιγμές ανεπανάληπτες, που δεν θα τις άλλαζα με τίποτα. Δεν είναι μόνο τα καλά που σμιλεύουν την υπόστασή μας. Είναι τα καλά, αλλά και τα λιγότερο καλά.
Αν με στύψεις, και προσπαθήσεις να ξεχωρίσεις τα στοιχεία στον πυρήνα μου, θα βρεις τέσσερα πράγματα. Μπάσκετ, οικογένεια, Ελλάς, δίκιο. Αυτά με όριζαν. Για αυτά βουτούσα, ίδρωνα, μάτωνα, πονούσα, έπεφτα και ξανασηκωνόμουν χωρίς δεύτερη σκέψη.
Όπως και μετά τον τραυματισμό μου το 1981, το τέλος της καριέρας μου ως παίκτη, ή όταν έμαθα για την ασθένειά μου, και το τέλος της σχέσης μου με τον Ολυμπιακό, το μπάσκετ δεν τέλειωσε εκεί για μένα. Ποτέ δεν τελειώνει, είναι μέσα μου. Είναι μέρος μου.
Σε όλη μου τη διαδρομή έως τώρα, δεν ενόχλησα ηθελημένα άλλον άνθρωπο. Θα ήθελα να κατορθώσω να με χαρακτηρίσουν και γενναιόδωρο. Όμως αυτό κι αν είναι δύσκολο. Γι’ αυτό εμπεριέχεται στη λέξη και ο όρος γενναίος. Πρέπει να είσαι γενναίος για να δώσεις. Είναι το πιο σπουδαίο κατόρθωμα. Η γενναιοδωρία είναι ύψιστη αρετή. Πώς να την αγγίξεις; Πώς να την πλησιάσεις; Ευχή είναι να την προσεγγίσεις. Αξίζει να προσπαθήσεις και το πρώτο υπέροχο βήμα σ’ αυτή την προσπάθεια είναι η θέληση.
Αν διάλεγα πώς θα ήθελα να με θυμούνται, θα ήταν ως τον Παναγιώτη της οδού Πάτμου στη Νίκαια, που έβγαινε ξυπόλυτος έξω στους χωμάτινους δρόμους της πόλης, για να παίξει με τους φίλους του μπάλα.
Τον Νότη, όπως τον φώναζε η μάνα του και η οικογένειά του, που δεν φοβήθηκε ποτέ να τσαλακωθεί, δεν δίστασε να προσπαθήσει και δεν έπαψε ποτέ να πιστεύει ότι τα αδύνατα μπορούν να γίνουν δυνατά. Όποιος με γνωρίζει σε βάθος έτσι με βλέπει και με θυμάται.
Πόσοι και πόσοι μού επισημαίνουν τις λανθασμένες αποφάσεις μου. «Κακώς δεν πήγες στο κολέγιο στην Αμερική, κακώς δεν πήγες εκεί, κακώς δεν πήγες αλλού». Μα μέσα απ’ αυτά τα λάθη βίωσα το 1987, το Τορίνο, το Παρίσι, το Βελιγράδι, τη Σαϊτάμα και τόσο τόσα άλλα.
Η βαλίτσα μου είναι γεμάτη και δεν την ανταλλάσσω με κάτι άλλο. Ίσα ίσα, να τη γεμίσω κι άλλο θέλω.
Η ζωή μας είναι μια κι έξω. Κάθε λεπτό που περνάει είναι παρελθόν. Δεν ζούμε μια πρόβα για την επόμενη ζωή μας. Κάθε μέρα το πεπρωμένο μάς επιφυλάσσει κάτι νέο και ίσως να μην είμαστε προπονημένοι γι’ αυτό. Πρέπει να μάθουμε να αποφασίζουμε γρήγορα, να μην είμαστε στάσιμοι, κι ας κάνουμε και λάθη. Οι επιχειρηματίες λένε ότι αν οι αποφάσεις τους έχουν 35% ποσοστό επιτυχίας τότε είναι ικανοποιημένοι. Είναι δεδομένο ότι θα κάνουμε περισσότερα λάθη από σωστά. Γι’ αυτό αγαπώ τα λάθη μου. Με συνόδευσαν σ’ όλη τη ζωή μου. Νιώθω ευλογία που μεγάλωσα και ωρίμασα.
ΥΓ: Ανακαλύψτε την αυτοβιογραφία του θρύλου Παναγιώτη Γιαννάκη, στην οποία είχε συνοδοιπόρο τον δημοσιογράφο Παντελή Βλαχόπουλο:
Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν κοινοποιείται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *