Ουγγρικά Ψάρια 2 – Τις πτύει;

Tο δεύτερο κεφάλαιο από το μυθιστόρημα του Γιάννη Πλιώτα «Τα ουγγρικά ψάρια» 
(Διαβάστε εδώ το πρώτο κεφάλαιο.) 

Από ένα τρανζιστοράκι έπαιζε παραμορφωμένα η Άνοιξη – όχι του Vivaldi. Βρισκόμασταν σε μια απομονωμένη γωνιά της ιχθυόσκαλας, οι μυρωδιές που μας κύκλωναν ήταν έντονες. Η πόλη μας είναι χτισμένη στη σκιά ενός βουνού, στη μέση ενός εύφορου λεκανοπεδίου. Συνορεύει με μια λίμνη η οποία παλαιότερα θεωρούνταν άκρως μολυσμένη από τους τόνους φυτοφαρμάκων και τους βόθρους που κατέληγαν στον υδροφόρο ορίζοντά της (πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη). Σύμφωνα με τον θρύλο, για να καταπολεμηθεί η μόλυνση, ένας οραματιστής αντιδήμαρχος αποφάσισε τη δεκαετία του ’80 να εισαγάγει 2.000.000 γόνους παράξενων ψαριών γλυκού νερού από την Ουγγαρία, τα οποία θα έτρωγαν τη μόλυνση. Τα ουγγρικά ψάρια έγιναν πελώρια, έφαγαν το καταπέτασμα, πολλαπλασιάστηκαν ανεξέλεγκτα και πλέον άρχισαν να επιτίθενται σε γλάρους, πρωταθλητές του κωπηλατικού ομίλου και καραβάκια που πήγαιναν αμέριμνους τουρίστες στο νησάκι της λίμνης.

Μπροστά στον κίνδυνο της οικολογικής καταστροφής, ο ίδιος αντιδήμαρχος απέδειξε με έρευνες ότι τα ουγγρικά ψάρια είναι αρκετά θρεπτικά, αρκεί να τα εξάγουμε σε χώρες που δεν έχουν πολύ αυστηρούς κανονισμούς τροφίμων. Τουλάχιστον η αλιεία στη λίμνη αυξήθηκε κατακόρυφα και τα πρόσφατα χρόνια η ιχθυόσκαλά μας εισήχθη με τυμπανοκρουσίες στο χρηματιστήριο.

Αλλά εξήλθε με κανονιοβολισμούς.

Πίσω στην ιστορία μας όμως. Στην αρχή είχα εκφράσει ενστάσεις για το μέρος όπου είχαμε έρθει με τον Χάκερ, αλλά τουλάχιστον κανείς απ’ όσους στριφογυρνούσαν πάνω από τα κεφάλια μας δεν μας έδινε σημασία. Τελάρα με ουγγρικά ψάρια άλλαζαν χέρια, πετονιές δολώνονταν, κρεμασμένες γαλότσες στέγνωναν, όλα έμοιαζαν φυσιολογικά και νόμιμα. Ήταν όμως; Από τις ταινίες του Αλ Καπόνε είχα μάθει να μην είμαι τόσο εύπιστος. Ακόμα και στην ιχθυόσκαλα μπορεί να κρυβόταν βρομιά. Πολλή βρομιά. Πίσω από έναν πάγκο είδα έναν ψαρά να δίνει είκοσι ευρώ σε έναν άλλον. Ύποπτο. Έπρεπε να έχω τα μάτια μου δεκατέσσερα. Ή μάλλον είκοσι.

Ο Χάκερ πολύ σοφά είχε μεριμνήσει να φέρει μαζί του ένα θερμός με ζεστό καφέ. Άδειασε λίγο από το περιεχόμενο σε ρηχά πλαστικά ποτήρια. Μου έδωσε ένα. «Σου έβαλα διπλό ποτήρι για να μην καείς από τον καφέ», είπε πατρικά. Έγνεψα και έφερα το αχνιστό ποτήρι κοντά στα χείλη μου. Μύριζε ωραία. Καφές με ένα ελαφρύ άρωμα από κάτι άλλο, απροσδιόριστο. Ίσως μια ποικιλία που είχε φέρει λαθραία από τις διασυνδέσεις του στις βραζιλιάνικες φαβέλες. Ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν για να πάρω μέρος σε μια κανονική συζήτηση και να αναπολήσω μερικά γκολ του Ρονάλντο (του παλιού).

Για λίγες στιγμές δεν μιλήσαμε, βυθιστήκαμε στις σκέψεις μας. Τα βλέμματά μας, καρφωμένα σε μια τράτα που έδενε εκείνη την ώρα στο λιμάνι. Τα μάτια του Χάκερ ήταν θαμπά. Οι γραμμές στο μέτωπό του είχαν πυκνώσει. Ποιος ξέρει με τι φουρτούνες πάλευε το λογικό του…

«Ωραία ουγγρικά ψάρια», είπε τελικά ο Χάκερ δείχνοντας ένα σωρό από ουγγρικά ψάρια στο κατάστρωμα της τράτας. Δεν ήξερα αν ήταν σαρκαστική η παρατήρησή του. Ποτέ δεν καταλάβαινες τι εννοούσε με αυτά που έλεγε, σαφέστατα μια συνήθεια που του είχε ξεμείνει από τα χρόνια της φυλακής. Ανεξιχνίαστος. Πάντα έτσι ήταν και έτσι ήθελε να τον θυμόμαστε. Δύσκολα ανοιγόταν. Ουγγρικά ψάρια; Ουγγρικά ψάρια.

Αντί για απάντηση κούνησα το κεφάλι μου. Πάντως ήταν ωραία για ουγγρικά ψάρια, το σωστό να λέγεται. Συνήθως τα σκοτώνουν με δυναμίτη και δεν φτάνουν στο πιάτο μας με την καλύτερη δυνατή εμφάνιση. Πείνασα. Θα ήθελα μια ζαμπονοτυρόπιτα.

«Ξέρεις τι κάνει ένα ουγγρικό ψάρι όταν αισθανθεί ότι θα πιαστεί στα δίχτυα του ψαρά;» ήταν η επόμενη κουβέντα του. Ομολογώ ότι δεν είχα ιδέα. Όποτε πετύχαινα στην τηλεόραση ντοκιμαντέρ με μαλάκια ή χέλια, άλλαζα κανάλι. Το ατομικό μου ρεκόρ αλλαγής ήταν κοντά στα τέσσερα δέκατα.

«Την τελευταία νύχτα αποχαιρετά τους συντρόφους του έναν προς έναν», είπε με τη φωνή του να ραγίζει. Προς στιγμήν αναρωτήθηκα αν λέγοντας ουγγρικά ψάρια εννοούσε κάτι άλλο. Ίσως χρησιμοποιούσε κάποια ορολογία της φυλακής που δεν είχα μάθει παρακολουθώντας όλες τις σεζόν του Prison Break. Σίγουρα στα λόγια του Χάκερ κρύβονταν αλληγορίες.

«Τα ουγγρικά ψάρια έχουν τιμή, ρε φίλε», είπε με παράπονο. Σε αυτό θα μπορούσα να συμφωνήσω. Φτηνό ψάρι γενικά. «Το ουγγρικό ψάρι δεν θα πουλήσει ποτέ το άλλο ουγγρικό ψάρι», πρόσθεσε ο Χάκερ έτοιμος να βάλει τα κλάματα. Προφανώς κάπου το πήγαινε αλλά δυσκολευόμουν να ακολουθήσω. Κάτι είχε πει κι ο Χριστός για ψάρια θυμάμαι. Νομίζω.

«Μα τι έγινε; Θα μου εξηγήσεις επιτέλους γιατί κουβαληθήκαμε εδώ;» ρώτησα.

Ο Χάκερ τινάχτηκε όρθιος. Προς στιγμήν φοβήθηκα ότι θα βγάλει ένα πιστόλι με σιγαστήρα και θα με καθαρίσει. Έβαλε τα χέρια στις τσέπες κι έβγαλε ένα πακέτο τσιγάρα και σπίρτα. Στο πακέτο είχε μείνει ένα τελευταίο τσιγάρο. Το τράβηξε. Τσαλάκωσε το πακέτο και το πέταξε στη λίμνη. Έφτυσε από πάνω με σιχασιά, σαν να ήθελε να καταραστεί το νερό για όσες ψυχές ναυτικών είχε κλέψει άδικα.

Έβηξε για να καθαρίσει τον λαιμό του. «Βρίσκομαι σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Ακριβώς στο σημείο όπου το σφυρί χτυπάει το αμόνι. Μπορώ να σε εμπιστευτώ, Γιάννη; Να σε εμπιστευτώ σαν φίλο;» με ρώτησε κοιτώντας προς τις οροσειρές στο βάθος. Ο ήλιος εκείνη την ώρα ανέτελλε ηγεμονικά.

«Ναι, υποθέτω. Γιατί όχι;» απάντησα. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά;

Τότε ο Χάκερ ξεκίνησε να αφηγείται μια ιστορία. «Θα ξεκινήσω, Γιάννη, να σου αφηγούμαι μια ιστορία. Μια ιστορία που πρέπει να υποσχεθείς ότι θα κρατήσεις μέσα σου». Τον κοίταξα. Βλεφάρισα. Με κοίταξε. Συνέχισε: «Μια ιστορία θα σου αφηγηθώ, Γιάννη. Και πρέπει να την κρατήσεις μέσα σου. Είναι μια σημαντική ιστορία αυτή που θα…»

Ω, γαμώτο. Πάλι είχε κολλήσει.

ΥΓ: Αν σας ενδιαφέρει να ξεκινήσετε μια επανάσταση, ίσως έχει έρθει η ώρα να διαβάσετε τα Ουγγρικά Ψάρια.

One Comment

  1. Pingback: Ουγγρικά Ψάρια 3,4 – Αρχή διατήρησης φραπέ – Dioptra Blog

Σχολιάστε

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν κοινοποιείται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *