Έχει γράψει σενάρια, θεατρικά έργα, χρονογραφήματα, καθώς και μακρά ιστορία στην τηλεόραση με δύο από τις πιο αγαπημένες σειρές όλων των εποχών.
Τώρα όμως η Δήμητρα Παπαδοπούλου μας συστήνεται εκ νέου με το πρώτο της μυθιστόρημα Ο έρωτας είναι παιχνίδι, μωρό μου.
Πολύ εύκολα θα σκεφτεί κανείς πως πρόκειται για τη δική της ιστορία και ότι απλώς την αποτύπωσε στο χαρτί. Το βιβλίο όμως αυτό δεν είναι αυτοβιογραφικό. Μιλά για μια ολόκληρη γενιά σε αναζήτηση της προσωπικής υπαρξιακής ταυτότητας και στο χάσιμο του πιο μεγάλου αληθινού ψέματος: του Έρωτα.
Η Δήμητρα Παπαδοπούλου, η Δημητρούλα μας, όπως έχουμε συνηθίσει να την αποκαλούμε, έγραψε μια ιστορία σε γλώσσα άμεση και καθημερινή, μια ιστορία για τον έρωτα, για την καψούρα της νιότης, για την κοινωνική καταπίεση, για τις απαιτήσεις των γονιών, για όσα ονειρευτήκαμε στα είκοσι, απομυθοποιήσαμε ή θα απομυθοποιήσουμε στα τριάντα πέντε και επαναπροσδιορίσαμε ή θα επαναπροσδιορίσουμε ίσως στα πενήντα. Για όλες τις φορές που πέσαμε και δεν ήμασταν σίγουροι αν θέλαμε να σηκωθούμε.
Πόσες φορές σε εκείνη την ηλικία δεν ένιωσες να σου λένε τι πρέπει να σπουδάσεις ενώ εσύ ήσουν χαμένος μην ξέροντας τι θέλεις να κάνεις… Γιατί όλοι θεωρούσαν ότι φτάνοντας στα 18 θα έχεις κάνει το πλάνο της ζωής σου – τι πιο λογικό; Και έτσι κατέληξες σε μια σχολή και ερωτευμένη με τον πιο ακατάλληλο άνθρωπο. Και έκλαψες, και χτυπήθηκες, και ξαναέκλαψες και τα έφτιαξες και με το «καλό παιδί». Αλλά το παράτησες μετά.
Η ηρωίδα λοιπόν είναι μια από τις συνηθισμένες περιπτώσεις που έλαβε την πάγια εντολή να σπουδάσει, να γίνει ένα αξιοπρόσεχτο μέλος της αγέλης και, αν είναι δυνατόν, ο αρχηγός της. Όλα τα άλλα μοιάζανε μόνο με χάσιμο χρόνου. Κι έτσι βρέθηκε φοιτήτρια στα Εξάρχεια, στα μπαρ, στις καταλήψεις και στη γεμάτη ελπίδες εποχή για επανάσταση, να σπαταλάει τη μοναδική περιουσία του ανθρώπου: τον χρόνο. Μην ξέροντας προς τα πού να πορευτεί, κατευθύνθηκε προς έναν έρωτα, που τον λέγανε Βασίλη.
Εκεί πάνω κούμπωσε όλες τις ελπίδες για τα δύσκολα ερωτήματα της ύπαρξης.
Όμως, σε μια ιδιαίτερη στροφή του χρόνου επαναστάτησε, από μέσα προς τα έξω, και όχι ανάποδα όπως πρόσταζε η ξεσηκωμένη γενιά της, και άρχισε να ξηλώνει τον παλιό της εαυτό, που στριμώχτηκε στις προσδοκίες των άλλων. Κι ύστερα μεγάλωσε… Ίσως και να ωρίμασε, και σιγουρεύτηκε πως στη ζωή δεν υπάρχει χαμένος χρόνος. Όσο πάρει στον καθένα για να καταλάβει…
Γιατί λοιπόν να το διαβάσεις; Γιατί θα περάσεις καλά, θα ταυτιστείς, θα απενεχοποιήσεις όλες τις λάθος αποφάσεις σου και θα σκεφτείς. Θα νιώσεις ότι δεν αξίζει να χάνεις τον χρόνο σου, τη μόνη σου αληθινή περιουσία που δεν αναπληρώνεται, δεν αγοράζεται, δεν αντικαθιστάται, σε λάθος καταστάσεις και σε λάθος ανθρώπους. Μερικές φορές αρκεί απλά να «το πάρεις αλλιώς».
Ο έρωτας είναι παιχνίδι, μωρό μου, της Δήμητρας Παπαδοπούλου
Διαβάστε επίσης: Για τη ζωή που ξεφεύγει συνέχεια από το άγγιγμά μας