Οικογένεια είναι η αγάπη, η αποδοχή και η ασφάλεια

Γράφει η Σουζάνα Παπαφάγου

κλινική αναπτυξιακή ψυχολόγος – οικογενειακή ψυχοθεραπεύτρια, ομαδική αναλύτρια

Μια χειμωνιάτικη μέρα σε μια μικρή καφετέρια, αντάλλαξαν τυχαία ματιές πάνω από τα ανοιχτά βιβλία τους και τα αχνιστά τους φλιτζάνια. Ακολούθησαν δισταχτικά χαμόγελα, μέχρι που η συζήτηση ξεκίνησε με κάτι απλό: «Τι διαβάζεις;».

Από εκείνη την ημέρα ήταν συνέχεια μαζί. Οι βόλτες τους στο πάρκο και οι συζητήσεις για μια κοινή ζωή έμοιαζαν με εκείνες τις ρομαντικές σκηνές στις παλιές αγαπημένες ταινίες. Τα κοινά όνειρα και οι φιλοδοξίες έγιναν γέφυρα για κάτι βαθύτερο. Απολάμβαναν τις προσωπικές τους στιγμές καθώς και τις στιγμές με τους φίλους τους – ο κοινωνικός τους κύκλος είχε μεγαλώσει. Οι οικογένειες από τις οποίες προέρχονταν ήρθαν κοντά, και η αρμονική σχέση τους έκανε όλους τους γύρω τους να χαίρονται γι’ αυτούς.

Μετά από χρόνια αμοιβαίας στοργής κι εμπιστοσύνης, αποφάσισαν να προχωρήσουν στη δημιουργία μιας οικογένειας. Μόνο που εκεί δεν ήταν εύκολα τα πράγματα. Ήθελαν πολύ ένα παιδί, αλλά αντιμετώπιζαν το ένα εμπόδιο μετά το άλλο. Με φάρο, όμως, την αγάπη τους τα κατάφεραν.

Η υιοθεσία ενός παιδιού ήταν το επόμενο βήμα στο κοινό τους ταξίδι, μια απόφαση γεμάτη προσδοκίες και συγκίνηση. Βρήκαν το παιδάκι των ονείρων τους, κι όταν το αντίκρισαν για πρώτη φορά, ήξεραν χωρίς καμία αμφιβολία ότι η οικογένειά τους είχε πλέον ολοκληρωθεί. Η ζωή τους γέμισε χρώματα και γέλια, δίπλα σε αυτό το παιδί που έγινε η καρδιά του σπιτιού τους.

Καθώς τα χρόνια περνούσαν, δημιούργησαν αναμνήσεις χαράς και αγάπης, με το παιδάκι να ανθεί κι εκείνο δίπλα τους.

* * *

Και τώρα, σας ρωτάω: δεν είναι πολύ συγκινητική αυτή η ιστορία; Νομίζω ναι, όπως όλες οι παρόμοιες. Τι φανταστήκατε, όμως, για το ζευγάρι; Πώς τους φανταστήκατε εμφανισιακά; Κι αν σας έλεγα πως είναι δύο άντρες ή δύο γυναίκες, θα ήσαστε το ίδιο συγκινημένοι; Αν όχι… γιατί; Τι άλλαξε μέσα σας;

Η ανάγκη για απευαισθητοποίηση στην κοινωνία σχετικά με το δικαίωμα όλων να δημιουργήσουν οικογένεια είναι ένα θέμα επιτακτικό και επίκαιρο. Η ιστορία δύο ατόμων, ανεξαρτήτως φύλου, που αποφασίζουν να δημιουργήσουν οικογένεια, μας προκαλεί να αναλογιστούμε και να αμφισβητήσουμε τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπά μας.

Στην ελληνική κοινωνία, το θέμα αυτό συχνά αντιμετωπίζεται με επιφύλαξη. Όμως, δεν γίνεται να στρέφουμε το βλέμμα αλλού ή να σιωπούμε μπροστά στην ποικιλία των ανθρώπινων σχέσεων και των οικογενειακών δομών. Οι οικογένειες δύο μπαμπάδων ή δύο μαμάδων είναι εξίσου αξιόλογες και γεμάτες αγάπη όσο και οποιοδήποτε άλλο σχήμα οικογένειας. Και είναι σημαντικό να ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν κατανοώντας τον πλούτο της διαφορετικότητας, χωρίς να αισθάνονται απειλή για τις δικές τους επιλογές. Είναι σπουδαίο να αναγνωρίζουν, να σέβονται, και να εμπεριέχουν το διαφορετικό. Αυτός ο σεβασμός και η κατανόηση μπορούν να γίνουν η βάση για μια κοινωνία όπου όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από το ποιοι είναι οι ίδιοι και ποιες είναι οι επιλογές τους, μπορούν να ζουν ελεύθεροι και ισότιμοι.

Ο Κυριάκος Αθανασιάδης τόλμησε με τις λέξεις του να γράψει για αυτό το ευαίσθητο θέμα και μάλιστα σε ένα βιβλίο για πολύ μικρά πλάσματα (για παιδάκια 4 ετών και πάνω), ανοίγοντας έναν διάλογο που τόσο πολύ χρειαζόμαστε. Σε κάθε σελίδα βουτάμε όλο και πιο πολύ στην εξής σκέψη: οικογένεια είναι μόνο μία, είναι αυτή στην οποία αισθάνεται ασφάλεια ο καθένας από εμάς, και ο καθένας από εμάς έχει μια διαφορετική οικογένεια… Την εικονογράφηση του βιβλίου ανέλαβε η Ναταλία Καπατσούλια, που έχει στ’ αλήθεια αποτυπώσει αυτή τη θαλπωρή σε χαρακτήρες, χρώματα και σχήματα που ξεπηδούν από τον κόσμο των παιδιών.

Μπαμάδες και Μαμπάδες

Ο δρόμος προς την απελευθέρωση του νου και την κατανόηση του άλλου δεν είναι πάντοτε εύκολος, αλλά είναι απαραίτητος για μια κοινωνία που επιζητεί την ειλικρινή ελευθερία. Με την προώθηση της συζήτησης και της αποδοχής, προετοιμάζουμε το έδαφος για έναν κόσμο όπου κάθε είδους οικογένεια δεν είναι απλώς αποδεκτή, αλλά και γιορτάζεται για την αγάπη και την ένωση που προσφέρει. Αυτός είναι ο κόσμος για τον οποίο αξίζει να παλέψουμε να οικοδομήσουμε, με γνώμονες τον σεβασμό και την αλληλεγγύη. Αυτός είναι ο κόσμος που αξίζει να παραδώσουμε στα παιδιά μας, τους ενήλικες του μέλλοντος, ένας κόσμος που δεν διχάζεται χάνοντας το νόημα της ζωής – ένας κόσμος βουτηγμένος στην αποδοχή, την κατανόηση και την αγάπη.