Γράφει η Βέρα Αθανασίου, Ψυχολόγος MSc - Ψυχοθεραπεύτρια, Υποψήφια Διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών.
Το πρώτο πράγμα που σκεφτόμαστε οι περισσότεροι άνθρωποι όταν έρχονται τα Χριστούγεννα είναι πλούσιες εικόνες. Από ανθρώπους, δώρα, μουσικές, στολίδια, μυρωδιές, αναμνήσεις. Σχεδόν όλα σου υπαγορεύουν πως πρέπει να είσαι χαρούμενος, να ευδαιμονείς, να κλείνεις στο χρονοντούλαπο τα αρνητικά και να βάζεις πλώρη για θετικές εμπειρίες στο μετά που έρχεται. Και κάπως έτσι, οραματίζεσαι το μέλλον. Ένα μέλλον που, ακόμα και αν δεν το φέρεις στα μέτρα σου, έχεις τουλάχιστον το προνόμιο να το ονειρεύεσαι. Να μπαίνεις στη μαγεία των Χριστουγέννων και για λίγο ή πολύ να γίνεσαι μέρος του παραμυθιού. Τι γίνεται όμως όταν η δική σου χρονογραμμή σε πάει σε άλλο έργο; Όταν αντί για πρωταγωνιστής γίνεσαι θεατής της ζωής των άλλων; Όταν δεν μπορείς να αγγίξεις, να κοιτάξεις, να μοιραστείς ανθρώπινη αγκαλιά;
Πώς μπορείς να γιορτάζεις όταν όλοι γύρω σου είναι στο «μαζί» κι εσύ νιώθεις μόνος; Όταν όλα είναι στο «πολύ» και περίτρανα σου υπενθυμίζουν πόσο «λίγα έχεις»; Η αποστέρηση μπορεί να είναι πολύ πιο οδυνηρή από την άγνοια. Και τούτες τις μέρες, που τα φώτα ρίχνουν φως στις αναμνήσεις μας και οι ήχοι από τις μουσικές στους δρόμους επαναφέρουν όλα εκείνα τα γλυκά «νανουρίσματα» που χάσαμε, το αίσθημα της αποστέρησης βρίσκει συχνά τρόπους να θριαμβεύει. Τα Χριστούγεννα, που γιορτάζεται η γέννηση και όλα σου υπαγορεύουν πόσο χαρούμενος πρέπει να είσαι, ενίοτε έρχεται η στιγμή που εσύ καλείσαι να πενθήσεις ό,τι δεν έχεις πια. Και αν μέσα στο πένθος σου δεν μπορείς να βρεις ρωγμές χαράς, νιώθεις πιο μόνος και από τον μόνο. Γιατί, δεν έχεις κάποιον να καθρεφτιστείς πάνω του, να ταυτιστείς, να συμβαδίσεις. Νιώθεις σαν όλοι να γνωρίζουν πού πηγαίνουν, κι εσύ, χαμένος στις σκέψεις και στις αναμνήσεις, να ψάχνεις δρόμο να σε χωρέσει. Να ψάχνεις να υπάρχεις κάπου.
Θα ήταν αλλιώς αν όλοι βρίσκαμε κάτι για να χαρούμε ή να λυπηθούμε μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Ξέρω, ακούγεται εγωιστικό. Αλλά έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Αναζητούμε το οικείο για να έρθουμε κοντά μαζί του και να ελπίσουμε πως ακόμα και αν δεν τα καταφέρουμε εμείς να βγούμε από το σκοτάδι της μοναξιάς μας, αν τα καταφέρει ο «όμοιός» μας, ο διπλανός μας, θα μας πάρει μαζί του. Θα τα καταφέρουμε κι εμείς. Το «μαζί» γεννά ελπίδα. Και από την άλλη, η μοναξιά τραβάει προς τα κάτω. Βυθίζει. Είναι απίστευτο το πόσο εκκωφαντική μπορεί να είναι η σιωπή και η απουσία. Το πώς το απόλυτο τίποτα κρύβει τόσο «πολύ» μέσα του. Και πώς την ίδια στιγμή γύρω μας μπορούν να συντονίζονται τόσες διαφορετικότητες.
Αλλά ξέρετε κάτι; Όλα στη ζωή εξαρτώνται από τον τρόπο που τα βλέπεις. Ακόμα και το σκοτάδι μπορεί να αποκτήσει φως, αν αλλάξεις την οπτική σου γωνία. Οπότε, όλα όσα χάθηκαν και άφησαν κενό δεν θα ξαναγυρίσουν πίσω. Είναι μάταιο να προσπαθούμε να γεμίσουμε τα κενά με απώλειες. Αν η φυσική απουσία και η μοναξιά δώσουν τη θέση τους στην εσωτερική παρουσία, αν αντί να πενθούμε λέγοντας «τι κρίμα» για τη ζωή που χάσαμε, καταφέρουμε να πούμε «πόσο τυχερός είμαι που έχω ζωή ακόμη», τότε όλα θα αλλάξουν. Θα δημιουργήσουμε χώρο. Για το «μαζί» και για το «πολύ» που περιμένει να του ανοίξουμε την πόρτα…
Για αυτή τη μελαγχολία των Χριστουγέννων, έγραψε η Βέρα Αθανασίου στο βιβλίο του Κώστα Κρομμύδα, Μου έκανες δώρο τα Χριστούγεννα.
Σε μια εποχή που όλα φωνάζουν για βιασύνη, οι δυο τους επιλέγουν να ακούσουν το ψιθύρισμα της καρδιάς. Μια απλή χειρονομία, ένα ποτήρι κρασί, μια φωτιά που σιγοκαίει — και δύο ψυχές που αρχίζουν να θυμούνται τι θα πει θαλπωρή.
Η πιο ζεστή ιστορία Χριστουγέννων. Μια τρυφερή υπενθύμιση πως η αγάπη έρχεται όταν είσαι έτοιμος να τη δεχτείς όχι με δώρα που εντυπωσιάζουν, αλλά με εκείνα που αφήνουν χώρο στη σιωπή για να αφουγκραστείς την καρδιά σου.
Γιατί, οι πιο αυθεντικές στιγμές δεν έρχονται όταν όλα είναι ιδανικά, αλλά όταν αφήνουμε χώρο στο απροσδόκητο να πλησιάσει, ακόμα κι αν μας έχει τυλίξει η παγωνιά του χειμώνα.
Ανακαλύψτε το!
Υ.Γ. Εδώ θα βρείτε όλα τα βιβλία του Κώστα Κρομμύδα από τις εκδόσεις μας!
