Διαβάζω αυτές τις μέρες ότι, σύμφωνα με την έκθεση της επιστημονικής επιτροπής των εξετάσεων διαγωνιστικού χαρακτήρα που οργανώνονται κάθε χρόνο, της ελληνικής PISA όπως ονομάζεται, ένα στα πέντε παιδιά κινδυνεύει να αποφοιτήσει από το γυμνάσιο λειτουργικά αναλφάβητο. Τι σημαίνει αυτό; Σύμφωνα με την UNESCO, δεν θα μπορεί να κατανοεί με επάρκεια τον προφορικό και γραπτό λόγο, να διατυπώνει με σαφήνεια τη σκέψη του, να κάνει αφαιρετικούς συνειρμούς, να αναπτύσσει κριτική σκέψη, να εκμεταλλεύεται ευκαιρίες για βελτίωση των γνωστικών δεξιοτήτων του. Κοινώς, θα του είναι αδύνατο να αντεπεξέλθει στις προκλήσεις του 21ου αιώνα.
Σύμφωνα με την έρευνα, η αρχή γίνεται και μπορεί να εντοπιστεί στις πρώτες τάξεις του δημοτικού και τα παιδιά που δυσκολεύονται εκεί, συνεχίζουν δυσκολευόμενα μέχρι και το γυμνάσιο. Οι αιτίες βρίσκονται κατά κύριο λόγο στο εκπαιδευτικό μας σύστημα και είναι σημαντικό να τις εντοπίσουμε και να τις αντιμετωπίσουμε άμεσα. Η έρευνα είναι καταπέλτης για το σύστημα βαθμολόγησης και τη διαχρονική χρήση της παπαγαλίας ως αποδεκτού τρόπου διαβάσματος. Ενδιαφέρει περισσότερο όλους εμάς τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς τι βαθμό θα πάρουν τα παιδιά, εάν θα «βγει» η ύλη και όχι εάν κατάλαβαν οτιδήποτε απ’ όσα διάβασαν σε βασικούς τομείς, όπως η Γλώσσα και τα Μαθηματικά. Σαν να μη μας απασχολεί εάν θα μπορούν τα παιδιά να θυμηθούν ή να αξιοποιήσουν όσα διδάχθηκαν. Έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε μια μηχανή μετάδοσης και αποστήθισης πληροφοριών, όχι ουσιαστικής γνώσης, με αποτέλεσμα στην πορεία τα παιδιά μας να μισούν το σχολείο και το διάβασμα εν γένει. Δεν χρειάζεται να εφεύρουμε την πυρίτιδα για να αντιστραφεί η κατάσταση.
Εκπαιδευτικά συστήματα σαφώς καλύτερα από το δικό μας υπάρχουν εκεί έξω για να παραδειγματιστούμε, αλλά διαχρονικά αρνούμαστε να αλλάξουμε ριζικά την εκπαίδευσή μας. Εκπαιδευτικοί με ανοιχτά μυαλά υπάρχουν, αλλά είναι πολύ δύσκολο να επιβιώσουν σε ένα σύστημα που τους καταπίνει στην κυριολεξία.
Ως γονείς πέρα από την πίεση, όπου και όπως μπορούμε για την αλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος, οφείλουμε να σταθούμε δίπλα σε αυτούς τους δασκάλους που παλεύουν για τα παιδιά μας και, επίσης, οφείλουμε να μη μεταφέρουμε αυτή τη νοοτροπία και στο σπίτι. Μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να αγαπήσουν τα βιβλία και να κατανοήσουν ότι δεν είναι αγγαρεία για το σχολείο, αλλά διασκέδαση και χαρά. Να χρησιμοποιήσουμε τα βιβλία για να γυμνάσουμε το μυαλό τους, να τα εμπνεύσουμε, ώστε να τους δώσουμε τα εργαλεία που χρειάζονται για να ευδοκιμήσουν σε έναν κόσμο όπου η κριτική σκέψη είναι το πιο σημαντικό τους όπλο.
Οπότε, θα ήθελα να κάνω μια πρόταση:
Μαμά, μπαμπά, διαβάστε μου προτού κοιμηθώ, πάρτε μου βιβλία για δώρο στα γενέθλια ή στη γιορτή μου, μάθετέ με να αγαπώ το διάβασμα, γιατί, αν αγαπήσω την ανάγνωση, θα μπορέσω να μιλάω και να εκφράζω τα συναισθήματά μου καλύτερα, να γράφω πιο εύκολα, να ζήσω χιλιάδες ζωές και να συναισθάνομαι τους άλλους πιο αποτελεσματικά, να δυναμώνω συνεχώς το μυαλό μου και να συγκεντρώνομαι πιο καλά. Τα παιδιά γίνονται αναγνώστες στην αγκαλιά των γονιών τους…
Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν κοινοποιείται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *