«Πάντα ήθελα να φεύγω. Να πετάει η ψυχή μου σαν τα πουλιά. Να νιώθω την γλύκα μιας ατέλειωτης φυγής». Αυτό ήθελε να κάνει όταν ήταν μικρή η Αλκυόνη. Να φύγει από ένα σπίτι που την γέμιζε με πόνο. Και το έκανε.
Η Αλκυόνη Παπαδάκη γεννήθηκε στο Νιο Χωριό, κοντά στα Χανιά. Ο πατέρας της ήταν δάσκαλος, η μητέρα της ονειροπόλα -όπως συνηθίζει πάντα να τη χαρακτηρίζει- ο παππούς και η γιαγιά της ήταν επίσης, δάσκαλοι. Η ίδια μεγάλωσε σε ένα σπίτι αυταρχικό. Μπορεί η οικογένειά της να είχε μια οικονομική άνεση και μια κουλτούρα, αλλά δεν ήταν μια ευτυχισμένη οικογένεια.
«Μπορεί ο πατέρας μου να ήταν ήρωας της Αλβανίας και να του έστελνε η πατρίδα παράσημα, αλλά μια μέρα ήρθε ένα φορτηγό και τους πήρε όλους, τη μαμά, τον μπαμπά, τον παππού και τη γιαγιά, και τους πήγαν στη φυλακή λόγω του θείου. Εγώ έμεινα τριών χρονών παιδί στην αυλή, λιπόθυμη, να με γλείφει ένας σκύλος. Τον θείο μου τον επικήρυξαν και τον αποκεφάλισαν», περιγράφει σε μια συνέντευξή της. Η Αλκυόνη ως παιδί είχε την ατυχία να ζήσει όλο το μετεμφυλιακό κλίμα της εποχής και η ζωή της ήταν γεμάτη δυσκολίες.
Η Αλκυόνη από μικρή υπήρξε ένα ανήσυχο πνεύμα, γεμάτη με όρεξη για ζωή, με μια μικρή σπίθα μέσα της να της λέει να μην τα παρατάει. Έκανε το όνειρό της πραγματικότητα και εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Με όλο το θάρρος που είχε και όλη την επιμονή στο όνειρό της, έστειλε ένα γράμμα στον Χρήστο Λαμπράκη και τελικά ξεκίνησε δουλειά στα «Νέα». Μετά τα «Νέα» πήρε… «μεταγραφή» για την Αυγή, όπου και δούλεψε ως ρεπόρτερ. Αυτό που πάντα ήθελε να κάνει: Να βγαίνει στο δρόμο με ένα χαρτί και ένα μολύβι, να μιλάει με ανθρώπους, να μαθαίνει από «πρώτο χέρι» την ιστορία τους, να παίρνει συνεντεύξεις, να είναι στην πρώτη γραμμή.
Το δεύτερο όνειρό της ήταν να κάνει οικογένεια. Μια οικογένεια ζεστή, να προσφέρει όλη την αγάπη που είχε μέσα της. Μια οικογένεια που δεν θα θύμιζε σε τίποτα τη δική της. Παντρεύτηκε χωρίς καλεσμένους και γλέντια, ενημέρωσε τον πατέρα της με μια επιστολή και μεγάλωσε ένα παιδί του κόσμου. Άλλωστε μετά από μια καθοριστική επίσκεψη σε ένα βρεφοκομείο, είχε δώσει αυτόν τον όρκο στον εαυτό της.
Γιατί η Αλκυόνη ήταν πάντα ανατρεπτική. Πάντα πήγαινε κόντρα στο κύμα και στους κανόνες που όριζε η κοινωνία. Τα έκανε όλα με τον δικό της, μοναδικό τρόπο. Κι εκείνη η σπίθα μέσα της, της έλεγε να συνεχίζει. Να μην το βάζει κάτω. Φυσικά, και δεν ήταν όλα ρόδινα στη ζωή της. Αλλά εκείνη στεκόταν στην άκρη του γκρεμού και δεν σκέφτηκε ποτέ να πέσει.
Και το γράψιμο στη ζωή της; Αυτή η ιστορία ξεκίνησε από τον θείο της. Ήταν εκείνος που έγραφε και την έμαθε να βλέπει τα όμορφα πράγματα. Να εκτιμά και να χαίρεται τα μικρά. Να κοιτά ψηλά τον γαλανό ουρανό και να μυρίζει τα λουλούδια. Και πόσο της αρέσουν τα λουλούδια. Πάντα βρίσκει κάτι όμορφο -όσο ασήμαντο κι αν είναι- για να της φτιάχνει την διάθεση και την ημέρα.
Μέσα στις σελίδες των βιβλίων της αναλύει, συνθέτει, αγωνίζεται, δημιουργεί, διακινδυνεύει και διδάσκει ήθος, σε μια δύσκολη εποχή που αναζητεί οδηγούς και πρότυπα ζωής. Συνολικά έχουν εκδοθεί 22 μυθιστορήματά της.
Το πρώτο της βιβλίο, το «Κόκκινο Σπίτι», εκδόθηκε το 1988 και ήταν βιογραφικό. Όπως και το πιο πρόσφατό της, το «Κόντρα στο Κύμα» με το οποίο ολοκληρώνεται ένας μεγάλος κύκλος.
Λίγα λόγια για το νέο της μυθιστόρημα:
Είναι κάποιες φορές που θέλεις να κάνεις έναν περίπατο στα χορταριασμένα μονοπάτια της ζωής σου.
Να ξαναθυμηθείς τ’ αρώματα και τα χρώματα.
Να ξανακούσεις τα τραγούδια των πουλιών που σε συντρόφεψαν στο διάβα σου.
Να ξανακούσεις το γάβγισμα των άγριων σκυλιών που ήταν κρυμμένα πίσω από τα δέντρα όπου κάθισες να ξαποστάσεις.
Να ξανάρθουν στο μυαλό σου οι εικόνες του εαυτού σου, πότε να χορεύει ανέμελα μέσα στις κόκκινες παπαρούνες και πότε να σέρνεται με σκισμένα ρούχα, ξυπόλυτος και πληγιασμένος, στα λασπόνερα.
Πολυγραφότατη, ευρηματική, ταλαντούχα, με μια πορεία σεμνή και αθόρυβη, δεν έπαψε ποτέ να μοιράζεται με τον αναγνώστη το πηγαία λυρικό και αντισυμβατικό ύφος της. Διαβάζοντάς την, αισθάνεσαι την ψυχή που κρύβει η πένα της, χαρακτηριστικό που κάνει τους αναγνώστες της να παραμένουν πεισματικά πιστοί στα μυθιστορήματά της.
Γράφει για ό,τι αγγίζει την ψυχή της και με τη δύναμη της πένας της αγγίζει τη δική μας…
ΥΓ: Ανακαλύψτε όλα τα μυθιστορήματα της Αλκυόνης Παπαδάκη στις εκδόσεις Διόπτρα.
Pingback: Έχει όμορφα τοπία η Κόλαση; – Dioptra Blog