3 σκέψεις που μόνο όσοι διαβάζουν βιβλία καταλαβαίνουν

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να απολογηθώ για το πώς περνάω τον ελεύθερό μου χρόνο. Ο καθένας τον αξιοποιεί όπως τον ευχαριστεί καλύτερα. Εμένα λοιπόν μου αρέσει να διαβάζω βιβλία. Μου αρέσει τις Κυριακές να κάθομαι στον καναπέ, να κοιτάω τη θέα έξω από την μπαλκονόπορτα και να διαβάζω ένα βιβλίο, ακόμα κι αν κυκλοφορούν εκείνη την ώρα μες το σπίτι άλλα δέκα άτομα που βλέπουν τηλεόραση, μαγειρεύουν, πίνουν καφέ, παίζουν τάβλι, συζητάνε… Εγώ δεν τους ακούω εκείνη την ώρα γιατί ταξιδεύω στον κόσμο του βιβλίου έχοντας φτιάξει τις δικές μου εικόνες. Και έρχεται η ώρα που πρέπει να απαντήσω στις ερωτήσεις «Καλά, εσύ δε μιλάς, δε θα κάτσεις μαζί μας; Πάλι διαβάζεις; Δεν το κλείνεις να πούμε δύο κουβέντες».  Μάλλον δεν μπορώ να τους εξηγήσω ότι εγώ εκείνη την ώρα απλά είμαι γεμάτη ηρεμία και χαλάρωση απολαμβάνοντας την Κυριακή μου…

Σε μια τέτοια στιγμή, λοιπόν, μου ήρθαν 3 σκέψεις με τις οποίες πιστεύω ταυτίζεται κάθε βιβλιόφιλος:

-Την ώρα που διαβάζω, δε θέλω να με ρωτάνε «τι διαβάζω», να τους εξηγώ με χαρά και στη συνέχεια να μου απαντούν με ένα «Α, οκ». Εφόσον δεν είναι fan τους είδους δεν έχουν να συζητήσουμε κάτι πάνω στο βιβλίο και απλώς με έχουν αποσπάσει από το διάβασμά μου, χωρίς να έχουμε πραγματικά κάτι να αναλύσουμε.

-Προτιμώ το διάβασμα από τις ατελείωτες συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων. Γιατί με κάθε βιβλίο σκέφτομαι περισσότερο. Γιατί μπορεί τη μία μέρα να βρίσκομαι στο 2015 και στο επόμενο βιβλίο ταξιδεύω στο 1450. Γιατί στο ένα βιβλίο διαβάζω για εγκλήματα πάθους, στο άλλο για συγκλονιστικές υποθέσεις σε δικαστήρια και μετά σε κάποιο τρίτο βιβλίο μαθαίνω την ιστορία των Ορκ.

-Όταν δανείζουμε τα βιβλία μας δεν το κάνουμε σε όλους τους ανθρώπους. Γιατί δεν τους εμπιστευόμαστε όλους. Αρχικά γιατί κάποιοι δεν τα επιστρέφουν ποτέ. Γιατί κάποιοι μπορεί να τα δανείσουν σε τρίτους και άλλοι να τα χάσουν. Άλλοι μπορεί απλά να τους φερθούν βάναυσα, να τα τσαλακώσουν, να τους χυθεί κατά λάθος καφές ή ακόμα και να τα σκίσουν. Τι σημαίνει αυτό για μένα; Ανεπανόρθωτο λάθος. Τα βιβλία μου είναι απαραίτητο «αξεσουάρ», «κόσμημα», ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το, στη βιβλιοθήκη μου. Και εκεί πρέπει να είναι –εκτός αν βρίσκονται σε κάποια τσάντα μου συντροφεύοντας με στις βόλτες μου. Για αυτό όταν η μητέρα μου μού ζητά κάποιο βιβλίο για να το δανείσει σε κάποια γνωστή της και της λέω «όχι», με κοιτάει περίεργα και μου απαντάει: «μα, θα μας το φέρει πίσω».

-Άννα Κ.