Γράφει η Ράνια Θρασκιά στο βιβλίο της Κατρίνας Τσάνταλη, Οικογένεια είναι…
Tα τελευταία χρόνια υπάρχει μια έντονη συλλογιστική σχετικά με τις διαφορετικές μορφές οικογένειας. Πολλοί από εμάς αντιμαχόμαστε με ορμή καθετί διαφορετικό από το μοντέλο της δικής μας οικογένειας ή της οικογένειας μέσα στην οποία έχουμε μεγαλώσει. Πολλοί στεκόμαστε με σκεπτικισμό απέναντι στις νέες μορφές οικογένειας και άλλοι χαιρόμαστε που υπάρχουν πλέον περισσότεροι τρόποι να εκφράσουν και να περιγράψουν το «μαζί» απ’ό,τι υπήρχαν στο παρελθόν.
Στις μικρές κοινωνίες των σχολείων συναντά κανείς όλες τις απόψεις και πολλούς διαφορετικούς τρόπους έκφρασης αυτών. Τα παιδιά στις περισσότερες περιπτώσεις είναι φορείς των πεποιθήσεων ή των αντιλήψεων των γονιών τους ή του ευρύτερου οικογενειακού συστήματος μέσα στο οποίο αλληλοεπιδρούν με τους σημαντικούς άλλους της ζωής τους.
Όταν λοιπόν σε ένα σπίτι εκφράζεται μια άποψη με επιθετικό ή ακόμα και ακραίο τρόπο, τα παιδιά κομίζουν αυτή τη συμπεριφορά σαν δική τους στις σχέσεις τους με τους συνομήλικούς τους. Αν «εκπαιδεύσουμε» δηλαδή ένα παιδάκι να φοβάται ή να μισεί το διαφορετικό, θα υπερασπιστεί αυτή τη στάση με πάθος στη συναναστροφή του με τα άλλα παιδιά. Αν μάθουμε σ” ένα παιδάκι να αγαπάει και να αποδέχεται τους άλλους, όσο διαφορετικοί κι αν είναι από εκείνο ή την οικογένειά του, τότε η παιδική του ψυχή θα πολλαπλασιάσει αυτή την αγάπη και θα λειτουργήσει σαν σπόρος καλοσύνης μέσα στον κόσμο μας.
Όπως ο Γιωργής της Κατρίνας, όπως οι γονείς του που φροντίζουν να μεγαλώνει με αγάπη και ασφάλεια. Κατανοώ πόσο δύσκολο είναι να αποδεχτούμε μια διαφορετική οικογένεια. Πόσες θύελλες ξυπνάει μέσα μας κάτι τέτοιο. Πόσες εσωτερικές συγκρούσεις πυροδοτεί. Πόσες προσωπικές αγκυλώσεις ξεγυμνώνει. Όμως, οι χαρούμενοι άνθρωποι σχηματίζουν χαρούμενες κοινωνίες! Με ανθρώπους γενναίους που επέλεξαν την αλήθεια από το ψέμα, την αγάπη από το μίσος, την αποδοχή από τη μισαλλοδοξία. Και μόνο αυτός ο κόσμος αξίζει στα παιδιά…
Τι θα λέγατε λοιπόν να ανάψουμε όλοι ένα φως μέσα στα σκοτάδια του μυαλού μας και να αγκαλιάσουμε το δικαίωμα των ανθρώπων να επιλέγουν τη ζωή που ονειρεύονται, ακόμα κι αν το δικό μας όνειρο απέχει πολύ;
Τι θα λέγατε να αφήσουμε ανοιχτό αυτό το φως και στις ελεύθερες ψυχές των παιδιών, που είναι σχεδιασμένες μόνο να αγαπούν, χωρίς να τις λερώσουμε με το μίσος των μεγάλων;
Όπως κάνουν οι γονείς του Γιωργή της Κατρίνας, που φροντίζουν να μεγαλώνει το παιδί τους με αγάπη και ασφάλεια.
Τι θα λέγατε να διαβάσουμε αυτό το βιβλίο στα παιδιά μας με ορθάνοιχτα τα μάτια της ψυχής μας;
Διαβάστε επίσης: