«Η μοναδική μου έγνοια είναι να είσαι ευτυχισμένη, κοριτσάκι μου», μου έλεγε συχνά.
«Κι εσύ, μαμά; Είσαι ευτυχισμένη;» τη ρώτησα μια μέρα. Προσπάθησε να μου χαμογελάσει, όμως δεν τα κατάφερε. Αντίθετα, τα μάτια της γέμισαν δάκρυα.
«Μη δίνεις σημασία, είναι δάκρυα χαράς», μου απάντησε, όμως δεν την πίστεψα.
Μάλλον θα είχαν τσακωθεί ξανά με τον μπαμπά. Τσακώνονταν πολύ συχνά.
Ναι, εγώ όλα τα ήξερα, τίποτα δεν μου ξέφευγε. Εξακολουθούσα πάντα να κρυφακούω, αλλά τώρα πρόσεχα πολύ για να μη με πάρουν μυρωδιά, όπως τότε που ήμουν μικρότερη!
Πάνω από τρία χρόνια είχαν περάσει από εκείνο το βράδυ που ξύπνησα τρομαγμένη απ’ τις φωνές του πατέρα μου. Σηκώθηκα και, μισοκοιμισμένη, κατέβηκα ξυπόλυτη τις σκάλες, όταν στη μέση του διαδρόμου είδα τη μητέρα μου γονατισμένη μπροστά του. Εκείνος στεκόταν από πάνω της με το χέρι σηκωμένο, σαν να ήταν έτοιμος να τη χτυπήσει!
«Συγγνώμη, σε παρακαλώ, συγχώρεσέ με, δεν θα ξαναγίνει», του έλεγε κλαίγοντας, και τότε τη χτύπησε δυνατά στην πλάτη.
Έμεινα κοκαλωμένη στη θέση μου, τα πόδια μου λες κι είχαν πετρώσει.
«Μηηηη», φώναξα δυνατά.
Ο πατέρας μου γύρισε ξαφνιασμένος και, μόλις με είδε, πλησίασε, με έπιασε από το αυτί και άρχισε να με σέρνει στη σκάλα. Η μαμά έτρεξε ξοπίσω του και με τράβηξε απ’ τα χέρια του.
«Σε παρακαλώ, όχι τη Ρεβέκκα, σε παρακαλώ», έλεγε κλαίγοντας. «Το παιδί δεν φταίει σε τίποτα, σε παρακαλώ».
Επιτέλους με άφησε.
«Μη σε ξαναπιάσω να κρυφακούς, γιατί αλίμονό σου. Δεν πρόκειται να σε γλιτώσει κανείς…»
Τα μάτια του ήταν τόσο άγρια, φοβήθηκα πολύ και γαντζώθηκα στα πόδια της μαμάς.
Με σήκωσε στην αγκαλιά της και με πήγε στο δωμάτιό μου. Τ’ αναφιλητά μου δεν είχαν σταματημό, είχα τρομάξει όσο ποτέ στη ζωή μου.
Είδε κι έπαθε μέχρι να με ηρεμήσει, κι όταν επιτέλους καταλάγιασαν οι λυγμοί μου, προσπάθησε να μου εξηγήσει πως πολλές φορές, ακόμα κι οι άνθρωποι που αγαπιούνται, τσακώνονται μεταξύ τους.
«Να, όπως τα γατάκια σου, ο Μέλλο κι η Ζωζώ. Κυνηγιούνται, βγάζουν νύχια ο ένας στον άλλον, δαγκώνονται και μετά από λίγο κοιμούνται αγκαλιά στο ίδιο καλάθι. Αυτό δεν κάνουν; Ε, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους ανθρώπους».
Καταλάβαινα απόλυτα τι προσπαθούσε να μου πει, όμως δεν κατάφερε να με πείσει. Αυτά που έκαναν τα γατιά ήταν παιχνίδια, καμία σχέση δεν είχαν μ’ αυτό που είχα δει! Ακόμα έτρεμα μέσα μου.
«Μα ο μπαμπάς σε χτύπησε τόσο δυνατά, πώς γίνεται λοιπόν να σ’ αγαπάει;»
«Μ’ αγαπάει, Ρεβέκκα μου, το ίδιο κι εσένα», επαναλάμβανε δακρυσμένη, όμως ήξερα ότι μου έλεγε ψέματα… Κι όμως, πόσο ήθελα να την πιστέψω!
*Απόσπασμα από το βιβλίο της Άννας Γαλανού, Ζωές απέναντι.
Έξι γυναίκες, κακοποιημένες από τον ίδιο άντρα. Θα καταφέρουν να αποδοθεί δικαιοσύνη; Η Άννα Γαλανού, ορμώμενη από αληθινά γεγονότα, γίνεται η φωνή κάθε γυναίκας που έχει υποστεί οποιαδήποτε μορφή βίας.
Στις 25 Νοεμβρίου είναι η Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών.
Αν θέλεις να βοηθήσεις ένα άτομο που βρίσκεται σε μια κακοποιητική σχέση, μπορείς να το υποστηρίξεις με όλα τα διαθέσιμα μέσα, να απευθυνθείς σε έναν ειδικό.
Αν είσαι θύμα κακοποιητικής σχέσης ή ενδοοικογενειακής βίας, μπορείς να απευθυνθείς εκεί όπου μπορούν πραγματικά να σε βοηθήσουν.
Μην το κρατάτε μέσα σας ή μην αγνοείτε περιστατικά που πέφτουν στην αντίληψή σας. Φορείς για να επικοινωνήσετε άμεσα:
- Στην τηλεφωνική γραμμή SOS 15900 της Γενικής Γραμματείας Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων ή στο email sos15900@isotita.gr
- Στην τηλεφωνική γραμμή 197 του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικής Αλληλεγγύης.
- Στην τηλεφωνική γραμμή SOS 1056 για παιδιά, εφήβους και γονείς.
- Στην τηλεφωνική γραμμή 15512, Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας
- Στην τηλεφωνική γραμμή 11188, Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος