Το 1991 ο Κολομβιανός Όσκαρ Παρέχα ήταν το αστέρι και ο αρχηγός της Ιντεπεντιέντε Μεντεγίν.
Κάποια στιγμή μέσα στη σεζόν ο εικοσιτριάχρονος τότε μέσος ξεκίνησε για να πάει στην προπόνηση της ομάδας και κατέληξε σε μια φυλακή. «Εκείνη τη μέρα δεν θα την ξεχάσω ποτέ», διηγείται ο ίδιος είκοσι πέντε χρόνια μετά, όντας πλέον προπονητής στο Πρωτάθλημα MLS στις ΗΠΑ. «Ο προπονητής μας είπε ότι η προπόνηση ακυρώθηκε».
Ο λόγος; Ο Παρέχα και έξι ακόμα συμπαίκτες του είχαν κληθεί να επισκεφτούν τη φυλακή Κατεντράλ, στην οποία βρισκόταν έγκλειστος ο Πάμπλο Εσκομπάρ, για να παίξουν έναν αγώνα.
Η πρόσκληση ήταν ανοιχτή, ο Εσκομπάρ δεν διέταξε κανέναν να τον επισκεφτεί. Αλλά ποτέ κανένας δεν τόλμησε να πει όχι σε έναν άνθρωπο που ήταν υπεύθυνος για περισσότερους από 3.000 θανάτους, σε έναν αρχηγό καρτέλ τόσο ισχυρό, που ζούσε σε μια φυλακή με τζακούζι, μπαρ και καταρράκτη, που χτίστηκε αποκλειστικά γι’ αυτόν και στην οποία έκανε ό,τι ήθελε, μακριά από τον έλεγχο της κυβέρνησης που θεωρητικά τον είχε ως κρατούμενο!
Όπως χαρακτηριστικά είχε δηλώσει ο Φρανσίσκο Ματουράνα, προπονητής της Εθνικής Κολομβίας αλλά και της Νασιονάλ, της άλλης μεγάλης ομάδας του Μεντεγίν: «Αν ο δον Βίτο Κορλεόνε σε καλέσει για δείπνο, απλώς πηγαίνεις».
Ο Παρέχα και οι συμπαίκτες του δεν ήταν φυσικά οι πρώτοι που θα έπαιζαν μπάλα με τον Εσκομπάρ. Πριν από τη φυλάκισή του, ο έβδομος πιο πλούσιος άνθρωπος στον κόσμο εκείνη την εποχή διοργάνωνε συχνά αγώνες στην περίφημη βίλα του. Εκεί αυτός και άλλοι ναρκέμποροι έφτιαχναν από μια ομάδα, επιλέγοντας παίκτες από διάφορους συλλόγους της χώρας, και στη συνέχεια έβαζαν στοιχήματα εκατομμυρίων σχετικά με την έκβαση του αγώνα, στον οποίο τις περισσότερες φορές συμμετείχαν και οι ίδιοι. Κάθε παίκτης πληρωνόταν αδρά για τη συμμετοχή του. Τα λεφτά δεν ήταν ποτέ πρόβλημα για τον Εσκομπάρ, ειδικά όταν προορίζονταν για τη διασκέδασή του. Μιλάμε άλλωστε για έναν άνθρωπο που στο απόγειο της «καριέρας» του έφτασε να βγάζει 420 εκατομμύρια δολάρια. Την εβδομάδα! Τόσο πολλά, που αναγκαστικά ξόδευε 2.500 δολάρια τον μήνα μόνο σε λαστιχάκια, για να μπορεί να τα κρατάει σε δεσμίδες!
«Μας μετέφεραν στη φυλακή και μας έβαλαν να περιμένουμε σε ένα φανταχτερό δωμάτιο με εντυπωσιακούς καναπέδες, τηλεοράσεις και σωματοφύλακες. Μας έδωσαν κάτι να τσιμπήσουμε και, όσο περιμέναμε τον Εσκομπάρ, σκέφτηκα: Ποιος ακριβώς είναι ο φυλακισμένος εδώ μέσα;» συνεχίζει τη διήγησή του ο Παρέχα. Και τότε μπήκε στο δωμάτιο ο «δον Πάμπλο». «Ήρθε και κάθισε δίπλα μου και άρχισε να μου μιλάει για την μπάλα με πάθος για τουλάχιστον μία ώρα. Ήξερε τα πάντα. Κάποια στιγμή μάλιστα μου είπε:
«Γιατί διαμαρτύρεσαι τόσο πολύ στους διαιτητές; Δεν έχει νόημα. Αφού τους πληρώνουμε».
Όταν έπεσε ο ήλιος, ο Εσκομπάρ, οι καλεσμένοι του και κάποιοι από τους, τρόπος του λέγειν, φύλακες πήγαν στο γήπεδο της φυλακής (το οποίο συμπεριλαμβανόταν στις απαιτήσεις του Εσκομπάρ όταν διαπραγματευόταν με την κυβέρνηση της Κολομβίας το θέμα της φυλάκισής του), χωρίστηκαν σε δύο ομάδες και έπαιξαν για μιάμιση ώρα. «Ο Εσκομπάρ έπαιξε αριστερά στο κέντρο, παρότι ήταν δεξιοπόδαρος. Μου έκανε εντύπωση το ότι ήταν αρκετά καλός. Και αυτός και οι φρουροί του». Η ομάδα στην οποία βρίσκονταν οι παίκτες της Ιντεπεντιέντε κέρδισε, έστω και δύσκολα. Ο Εσκομπάρ τούς ευχαρίστησε προσωπικά όλους, τους κάλεσε να τον επισκεφτούν κι άλλη φορά και στη συνέχεια οι άνθρωποί του τους συνόδεψαν πίσω στο Μεντεγίν. «Μετά από τόσα χρόνια σκέφτομαι όλα όσα θα μπορούσαν να μας συμβούν εκεί μέσα. Δεν υπήρχε αστυνομία. Ούτε έλεγχος από κανέναν. Θα μπορούσε να συμβεί οτιδήποτε. Αλλά δεν συνέβη».
Αν υπάρχει μια περίπτωση κάποτε ο Παρέχα να ξεχάσει κάποιες λεπτομέρειες από εκείνη τη μέρα, ο συμπαίκτης του Κάρλος Άλβαρες είναι σίγουρο πως δεν θα τις ξεχάσει ποτέ, καθώς ήταν αυτός που ανέλαβε να μαρκάρει προσωπικά τον Εσκομπάρ σε μια κλασική κατάσταση «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα»: Αν τον μαρκάρεις πολύ χαλαρά, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να το δει σαν ασέβεια. Αν όμως τον μαρκάρεις στενά και σκληρά, κινδυνεύεις να τον εκνευρίσεις και, αν υπήρχε ένας άνθρωπος σε όλη την ήπειρο που δεν ήθελες να θυμώσει μαζί σου, ήταν αναμφίβολα ο τύπος με το κοντό σορτσάκι, την ψηλή άσπρη κάλτσα και το χαρακτηριστικό μουστάκι που βρισκόταν δίπλα σου στο γήπεδο. «Πρόσεχε, γιατί, αν με κλοτσήσεις, θα μείνεις εδώ μαζί μας», φέρεται να του είπε στην αρχή του αγώνα χιουμοριστικά ο Εσκομπάρ.
«Ο Κάρλος απλώς προσποιούνταν πως τον μαρκάρει. Δεν του πήρε την μπάλα ούτε μια φορά», θυμάται ο Παρέχα. Δεν είναι όμως όλοι οι ποδοσφαιριστές ρεαλιστές και λογικοί την ώρα του αγώνα. Ο Λεονέλ Άλβαρεζ, ένας παίκτης με παρουσιαστικό που θα του επέτρεπε να παίξει και στην ομάδα των επαγγελματιών παικτών αλλά και σ’ αυτή του καρτέλ, ήταν ένας κλασικός αμυντικός χαφ που το παιχνίδι του φημιζόταν για την έλλειψη τακτ, κοινώς ένας από εκείνους τους Λατινοαμερικάνους αμυντικούς που σ’ ένα φιλικό παιχνίδι σε 5Χ5, στην προτροπή «Παιδιά, εδώ απαγορεύονται τα τάκλιν», βάζει τα γέλια την ώρα που καθαρίζει τις τάπες του με ματωμένο μαντιλάκι.
Ο Άλβαρεζ επισκέφτηκε τη φυλακή του Πάμπλο Εσκομπάρ μαζί με τον Ρενέ Χιγκίτα και μερικούς ακόμα παίκτες από τις ομάδες της περιοχής και βρέθηκε κι αυτός αντιμέτωπος με τον διαβόητο «El patron» στο γηπεδάκι της. Αλλά ο Άλβαρεζ, όταν έπαιζε μπάλα, έπαιζε μπάλα, δεν έκανε δημόσιες σχέσεις. Όπως χαρακτηριστικά θυμάται ο αδερφός του Εσκομπάρ, Ρομπέρτο, που ήταν επίσης φυλακισμένος εκεί, καθώς ο Πάμπλο τον χρησιμοποιούσε ως λογιστή του:
«Η παρέα του Χιγκίτα είχε έρθει πρώτη για να παίξει μαζί μας, τη μέρα που γιόρταζε ο πολιούχος των φυλακισμένων. Πριν από το ματς ο Πάμπλο τους προειδοποίησε ότι εκεί οι αγώνες καμιά φορά κρατάνε τρεις και τέσσερις ώρες, χωρίς ξεκούραση και με δύο μόνο αλλαγές να επιτρέπονται. Σε περίπτωση ισοπαλίας, είχαμε πέναλτι. Αυτοί φόρεσαν τις κανονικές τους φανέλες, εμείς φορούσαμε τα χρώματα της Εθνικής Γερμανίας. Ο Πάμπλο ήταν καλός παίκτης, αλλά στο συγκεκριμένο ματς τον μάρκαρε σκληρά ο Λεονέλ Άλβαρεζ».
Το μεγαλείο της διήγησης δεν τελειώνει όμως εκεί. Κάποια στιγμή του αγώνα ο κουρασμένος από το δυνατό παιχνίδι του αντιπάλου του Εσκομπάρ γύρισε προς το μέρος του για να διαμαρτυρηθεί για τα τζαρτζαρίσματα και τα τάκλιν του. Και τότε ο Άλβαρεζ, με την άνεση και το υφάκι που περιμένεις να δεις μόνο σε κάποιον αγώνα του Λιμπερταδόρες και όχι σε ένα παιχνίδι που γίνεται σε μια φυλακή στη μέση του πουθενά στην οποία κουμάντο κάνει ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος στη χώρα, που κάποτε ανατίναξε ένα γεμάτο εμπορικό αεροπλάνο επειδή ήθελε να σκοτώσει τον μελλοντικό πρόεδρο της Κολομβίας, γύρισε και του απάντησε: «Έτσι παίζεται το ποδόσφαιρο, αδερφέ».
Μια θρυλική ατάκα που, αν το σκεφτείς λιγάκι, αποτελεί από μόνη της τη μεγαλύτερη ωδή που μπορεί να υπάρξει στο ποδόσφαιρο, που, αν και αρκετές φορές επηρεάζεται από τα δεδομένα της κοινωνίας, στη βάση του παραμένει ένας χώρος με δικές του συνθήκες, ένας χώρος στον οποίο όσα ισχύουν εκτός των τεσσάρων γραμμών του δεν έχουν σημασία και αξία εντός αυτών, ένας χώρος όπου ο Λεονέλ Άλβαρεζ είναι το ίδιο με τον Πάμπλο Εμίλιο Εσκομπάρ Γκαβίρια. Και για όσους αναρωτιούνται: Δύο και πλέον δεκαετίες αργότερα ο Άλβαρεζ είναι ακόμα ζωντανός, αρτιμελής και μάλιστα αυτή την εποχή προπονεί την Ιντεπεντιέντε του Μεντεγίν.
(duendes)
*To απόσπασμα είναι από το βιβλίο «Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο»
Διαβάστε επίσης: Όταν ο προπονητής μιας ομάδας έβαλε έναν οπαδό να παίξει