17 Σεπτεμβρίου 2013
Και να με στα τριάντα πέντε.
Δεν ξέρω αν με πιάνουν μόνο εμένα τα υπαρξιακά μου κάθε φορά που προστίθεται ένα ακόμα έτος στην ηλικία μου, αλλά σίγουρα ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να χαιρόμαστε και να γιορτάζουμε μια τέτοια μέρα, που ουσιαστικά ενισχύει την αντίστροφη μέτρηση που ξεκινά με τη γέννησή μας και μας φέρνει έναν χρόνο πιο κοντά στο τέλος.
Δεσποινίς ετών τριάντα πέντε.
Ʃε πέντε χρόνια θα κλείσω τα σαράντα.
Πριν πέντε χρόνια ήμουν τριάντα.
Ηλικίες.
Αριθμοί.
Οι οποίοι όμως αριθμοί έχουν αρχίσει να συνοδεύονται με σημάδια που αποδεικνύουν πως τα χρόνια φεύγουν. Ʃημάδια φυσικής φθοράς αλλά και αγέραστων κοινωνικών ταμπού.
Τριάντα πέντε και «ανύπαντρη». Κάποιοι με λυπούνται.
Eγώ νιώθω ασφάλεια.
Τριάντα πέντε και «xωρίς παιδιά». Κάποιοι αναρωτιούνται πότε θα γίνω μάνα.
Εγώ πάλι αναρωτιέμαι αν θα θελήσω ποτέ να κάνω παιδιά.
Τριάντα πέντε και «ανώριμη». Δεν θέλω όμως να ωριμάσω, γιατί το ώριμο φρούτο πέφτει από το δέντρο και μετά σαπίζει, και δεν θέλω να σαπίσω. Δεν είναι αυτή η ζωή που ονειρεύομαι για μένα.
Τριάντα πέντε, και για τους περισσότερους «έχω μείνει πίσω», έχω «χάσει το τρένο», για άλλους δεν είμαι «φυσιολογική», για λίγους με «ενδιαφέρει μόνο η καριέρα μου».
Kλασικές, επαναλαμβανόμενες ατάκες, σαν φθηνό σουξεδάκι που ξεστομίζουν γυναίκες και άνδρες όλων των ηλικιών:
«Εσύ πότε θα παντρευτείς;»
«Άντε και μ’ ένα καλό παιδί…»
«Και στα δικά σου!»
«Κοίτα να βρεις ένα καλό παιδί να κάνεις οικογένεια…»
…
Δεν ξέρω τι άλλαξε. Δεν ξέρω τι έγινε ή τι δεν έγινε και σήμερα δεν είμαι παντρεμένη.
Γιατί, ναι, ακόμα κι εγώ που προτιμούσα να σκίζω γόνατα παίζοντας με τα αγόρια… παραδόξως, τη μέρα του γάμου μου. Θα παντρευόμουν, λέει, από σφοδρό, κεραυνοβόλο έρωτα, με έναν όμορφο άνδρα που θα με αγαπούσε για πάντα και θα μου ήταν πιστός. Ʃε στιγμές ονειροπόλησης αναρωτιόμουν πού να είναι και τι να κάνει ο άνδρας αυτός, πότε θα τον γνωρίσω, πού, πώς και σε πόσα χρόνια. Ήθελα να γίνει νωρίς. Ʃχεδόν βιαζόμουν, γιατί είχα άρρηκτα συνδέσει την ευτυχία και την ολοκλήρωσή μου μαζί του.
Θυμάσαι το παιχνίδι που παίζαμε μικρές, με το αυτοσχέδιο χαρτάκι, στο οποίο έγραφες το όνομα αυτού που σου αρέσει, την ηλικία που θα ήθελες να παντρευτείς, τη χώρα όπου θα ήθελες να ζήσεις και τον αριθμό των παιδιών που θα ήθελες να κάνεις, και μετά έπαιζες αυτό το χάρτινο κατασκεύασμα στα δάχτυλα κάνοντας πιθανούς συνδυασμούς για το ποιο θα είναι το μέλλον σου; Ε, λοιπόν, το έπαιζα αυτό το παιχνίδι.
Επιπλέον διάβαζα και περιοδικά γάμου… Και τον χειμώνα, όταν έβαζε η μητέρα μου τις κουρτίνες στα παράθυρα, εγώ πήγαινα κάτω από αυτές και περπατούσα αργά, αφήνοντας το ύφασμά τους να μου χαιδεύει το κεφάλι μέχρι σιγά σιγά αυτό να αποκαλυφθεί, κάνοντας την κουρτίνα να φαίνεται σαν πέπλο.
Ήθελα να παντρευτώ Δεκέμβριο, κοντά στα Χριστούγεννα, για να έχει κρύο και όλα να είναι γιορτινά, και ονειρευόμουν όλα αυτά να γίνουν στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου στον Πειραιά, που είχε πολλά σκαλιά προκειμένου να τα ανεβώ σιγά σιγά με το υπέροχο νυφικό μου. Μετά άλλαξα γνώμη και ήθελα να παντρευτώ καλοκαίρι, κάπου κοντά στη θάλασσα.
Ήμουν οκτώ χρονών και είχα όνειρο να μεγαλώσω για να παντρευτώ.
Και μεγάλωσα.
Και δεν το έκανα.
Τουλάχιστον όχι ακόμα.
Μια φορά που έφτασα κοντά, το έβαλα στα πόδια.
Δεν αντέχω τα λάθη. Γι’ αυτό συχνά δεν τολμώ να κάνω και πράξεις. Δεν αντέχω τον πόνο, δεν αντέχω να χάνω. Όχι τη μάχη, αλλά τους ανθρώπους.
Γι’ αυτό προτιμώ να μην τους ζω καθόλου.
Δεν ξέρω τι έγινε… Ή τι δεν έγινε. Τι άλλαξε σε μένα ή αν άλλαξε κάτι στους άλλους, πάντως είναι άδικο.
Είναι άδικο μια γυναίκα νέα, μόνη, να είναι δαχτυλοδεικτούμενη και να πρέπει να λογοδοτεί για τις πράξεις της, να δικαιολογεί τις αποφάσεις της και να εξηγεί γιατί δεν έχει «φτιάξει» τη ζωή της, λες και μέχρι τώρα η ζωή της ήταν «χαλασμένη».
Μια γυναίκα είναι μόνη γιατί έτσι θέλει.
Ή και όχι.
Μια γυναικα είναι μόνη γιατί έτσι μπορεί.
Ή και όχι.
Μια μόνη γυναίκα στις μέρες μας δεν είναι παρά μόνο μια γυναίκα που έχει κάνει τα πάντα από επιλογή.
Ή και όχι…
Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο «Γυναίκα ψάχνει…» της Ελεονώρας Μελέτη. Ένα βιβλίο που απευθύνεται σε εσένα που μπορεί να νιώθεις μπερδεμένη, μπορεί να αισθάνεσαι διαφορετική, που δεν έχεις καταφέρει ακόμα να γνωρίσεις καλά τον εαυτό σου, που χρειάζεται να πάρεις την «άδεια» για να μιλήσεις ή για να αποφασίσεις, που φοβάσαι να είσαι ο εαυτός σου και διστάζεις να τολμήσεις. Σε εσένα που κρίνεσαι για τις επιλογές σου, σε σένα που νιώθεις θυμό, σε σένα που νιώθεις ακόμα πως δεν «τα έχεις καταφέρει» όπως θα θέλανε οι γύρω σου. Σε σένα, όποια και αν είσαι, όπως και αν σε λένε, όσα χρόνια και αν μετράς.
Διαβάστε επίσης: Μεγαλώνοντας κορίτσια που αγαπούν τον εαυτό τους