Βρήκαμε τον εαυτό μας σε αυτές τις δύο ιστορίες

Υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί λόγοι για τους οποίους επιλέγουμε να διαβάσουμε ένα βιβλίο. Και ένας από αυτούς είναι τα μαθήματα ζωής που παίρνουμε. 

Υπάρχουν αφηγήσεις βγαλμένες από τη ζωή. Υπάρχουν ιστορίες που μοιάζουν να έχουν γραφτεί για εσένα προσωπικά. Καθρεπτίζουν τις δικές σου φοβίες, ανασφάλειες, λύπες και χαρές. Τις δικές σου πιο ενδόμυχες σκέψεις. Κι αυτές οι ιστορίες φέρνουν στην επιφάνεια συναισθήματα που είχες για καιρό θαμμένα μέσα σου για να οδηγήσουν τελικά στην απελευθέρωσή τους, στη λύτρωση.

Ιστορίες που ενώ νιώθεις ένα μόνιμο βάρος στην καρδιά για όσο τις διαβάζεις, στο τέλος σε ανακουφίζουν. Οι διάλογοι παίζουν στο μυαλό σου, φτιάχνεις δικά σου σενάρια ψάχνοντας να βρεις τη άκρη του νήματος και όσα σκεφτόσουν και ένιωθες παρουσιάζονται μπροστά σου.

Υπάρχει μια φημισμένη επιγραφή στην είσοδο της μεσαιωνικής βιβλιοθήκης του Αβαείου του Σεν Γκάλεν στην Ελβετία. Γράφει στα ελληνικά «Ψυχής Ιατρείον». Όντως, ένα βιβλίο έχει τη δύναμη να φέρει γαλήνη στο μυαλό.

Και τα μυθιστορήματα του Λάκη Λαζόπουλου και του Τάκη Ζαχαράτου είναι ακριβώς αυτό. Ιστορίες που τις νιώθεις δικές σου. Έκαναν το ντεμπούτο τους ως συγγραφείς, κερδίζοντας θετικές κριτικές και εκπλήσσοντας το αναγνωστικό κοινό για τη δύναμη που έχουν οι λέξεις τους.

Άλλες γυναίκες φοράνε τα φουστάνια σου

λάκης λαζόπουλος βιβλίο

Το βιβλίο του Λάκη Λαζόπουλου είναι μια βιωματική ιστορία. Όλα είναι αληθινά. Μπορεί να είναι πρωταγωνιστές δύο συγκεκριμένα πρόσωπα – ο Λάκης και η Τασούλα- αλλά η ιστορία γίνεται και δική σου. Είναι οι αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής με έναν άνθρωπο που αγάπησες βαθιά. Με έναν άνθρωπο που φώτισε τη δική σου ζωή ακόμη κι όταν εσύ δεν του έδινες τη σημασία που του άξιζε. Δάκρυα και γέλια, ανάσες, απιστίες, κρυμμένες σκέψεις και συναισθήματα που στο τέλος ξετυλίγονται αφήνοντας τον άλλον γυμνό μπροστά σε αλήθειες ανείπωτες.

Όσο τα πράγματα δυσκόλευαν, οι μέρες που είχαμε περάσει όμορφα έμοιαζαν σαν πολύτιμοι λίθοι στο περιδέραιο που μας είχε χαρίσει ο χρόνος. Η αισιοδοξία είχε ντυθεί καρναβάλι και δεν έλεγε να βγάλει τα αποκριάτικα.

Μια ιστορία που δίνει το σκληρότερο μάθημα ζωής. Η στιγμή που όλοι φοβόμαστε και ποτέ δεν γνωρίζουμε ακριβώς πότε θα έρθει.

Άναψε πράσινο, σκούπισα τα δάκρυα βιαστικά, όπως συνήθιζα να κάνω τον τελευταίο πολύ καιρό, και έβαλα το χαμόγελο επάνω μου, σαν ξένο ρούχο. Καιρός πολύς που ένιωθα ότι είμαι κάτι σαν άγαλμα, που επειδή οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να με βλέπουν χαμογελαστό, δεν θα έπρεπε εγώ σε καμία περίπτωση να πειράξω τη σχεδόν μαρμάρινη όψη μου, χαραγμένη από μια άλλη συναισθηματική μου πλευρά. Τα δάκρυα δεν υπάκουσαν παρ’ όλα αυτά και έκαναν μια ανθρώπινη βόλτα στο πρόσωπό μου, με χίλιες δυο προφυλάξεις, ώστε να μη με δουν από τα διπλανά αυτοκίνητα.

Ο Λάκης Λαζόπουλος γίνεται διάφανος, μοιράζεται τις αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής με έναν άνθρωπο που αγάπησε βαθιά και μαζί μας αναψηλαφεί το χρονικό της καταραμένης ασθένειας. Με τα χέρια του σκάβει στην ψυχή του για όλα όσα δεν είπε. Και εμείς σκάβουμε στη δική μας ψυχή. Για τη ζωή που συνέχεια ξεφεύγει από το άγγιγμά μας. Για τα παιχνίδια του μυαλού. Για τον έρωτα.

Τι είναι έρωτας;
Έρωτας είναι δυο άλογα που σέρνουν ένα κάρο μαζί και έτσι τρέχει γρήγορα το κάρο.
Κι αγάπη τι είναι;
Αγάπη είναι όταν φύγουν τα άλογα και πρέπει να κουβαλήσετε το κάρο οι δυο σας, μόνοι σας.

Πάστα Σεράνο

Κανείς δεν γνωρίζει τι συμβαίνει σε ένα σπίτι όταν η πόρτα κλείνει. Κανείς δεν γνωρίζει αν υπάρχουν άνθρωποι ευτυχισμένοι ή άνθρωποι παγιδευμένοι. Με μια τέτοια ιστορία καταπιάνεται ο Τάκης Ζαχαράτος στο πρώτο του βιβλίο.

Γράφει για εκείνες τις σκοτεινές, δύσκολες στιγμές, για ανθρώπους παγιδευμένους σε ενδοοικογενειακή βία και ναρκωτικά. Σε μια Αθήνα διαφορετική. Άνθρωποι που ψάχνουν απεγνωσμένα μια διέξοδο. Κακές παρέες και λάθος επιλογές που μοιάζουν να μην έχουν επιστροφή.

Η ιστορία του έχει στιγμές γλυκόπικρες: Ο Άγγελος ετοιμάζεται να αποφυλακιστεί έπειτα από είκοσι χρόνια, αλλά δεν νιώθει καμία χαρά. Φοβάται τη ζωή εκεί έξω. Ακόμα και στη φυλακή όμως υπάρχουν άνθρωποι που τον στηρίζουν, ενθαρρύνοντάς τον να γράψει την ιστορία του, για όλα όσα τον έφεραν ως εδώ.

Και κάπως έτσι ξεκινούν όλα…
Με ένα φύλλο χαρτί που θα ανοίξει σαν λευκό πανί, θα ταξιδέψει στα πιο άγρια κύματα του πόνου. Θα κατέβει στο υπόγειο της ψυχής του, θα ξεκλειδώσει τη σκουριασμένη πόρτα και θα αναμετρηθεί με τον βάναυσο πατέρα του, με την κακοποίηση της μητέρας και της αδερφής του, και τον Αλέξανδρο, τον φίλο που τον μύησε στον έρωτα, στη χαρά της ψευδαίσθησης αλλά και στις εξαρτήσεις και τον πόνο.

Το φως εναλλάσσεται με το σκοτάδι. Η ελπίδα με την απόγνωση. Οικογένειες σε διάλυση και νέοι άνθρωποι στα άκρα. Το παρόν κοιτάζει κατάματα το παρελθόν ζητώντας εκδίκηση και δικαιοσύνη.

Οι άνθρωποι είμαστε σαν τα αυτοκίνητα στα φανάρια: άλλοι περνάνε με κόκκινο, άλλοι περνάνε με πορτοκαλί, άλλοι με πράσινο, υπάρχουν και κάποιοι που έχουν παρκάρει στη λωρίδα έκτακτης ανάγκης και μένουν εκεί για χρόνια βλέποντας απλά τα φανάρια να αλλάζουν χρώματα. Αν δεν βάλεις εσύ την ταχύτητα, αν δεν τολμήσεις, βαλτώνεις σε μια κινούμενη άμμο που σιγά σιγά σε καταπίνει χωρίς να το πάρεις χαμπάρι.

Ιστορίες και χαρακτήρες που μας εμπνέουν, παροτρύνοντάς μας να βρούμε τη δύναμη που κρύβεται μέσα μας. Να μετακινήσουμε βουνά αν χρειαστεί να ξεφύγουμε από μια κατάσταση και να βγούμε και πάλι στο φως ακολουθώντας τελικά το μονοπάτι στο οποίο θα νιώθουμε ο εαυτός μας, πλήρεις και ευτυχισμένοι.

Σχολιάστε

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν κοινοποιείται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *