Η ιστορία της Ζαχαρώς είναι μια αληθινή ιστορία πάλης σε μια πατριαρχική γεμάτη προκαταλήψεις και στερεότυπα κοινωνία.
Η Ζαχαρώ ήταν ένα κορίτσι με έντονη προσωπικότητα, πνεύμα ατίθασο για την φαλλοκρατική κοινωνία του Γκουλέμα Ρέκα, του χωριού στους πρόποδες του Βερμίου. Πώς είναι για ένα κορίτσι να μεγαλώνει το ’33, ειδικά σε μια τόσο κλειστή κοινωνία; Οι γυναίκες δεν είχαν δικαιώματα και η μοίρα τους ήταν προδιαγεγραμμένη από κάποιον άλλο.
Από μικρή ηλικία η γυναίκα «εκπαιδευόταν» για να γίνει σύζυγος και μητέρα, με ένα επίθετο μονίμως κολλημένο να τη συνοδεύει: υπάκουη. Υπάκουη ακόμη κι αν η ψυχή της αιμορραγούσε. Η Ζαχαρώ βρέθηκε γρήγορα αντιμέτωπη με τις σκληρές αλήθειες της ζωής. Η μια σφαλιάρα έπεφτε μετά την άλλη κι εκείνη έβρισκε τη δύναμη να συνεχίσει.
Μητέρα της η Αλκμήνη και πατέρας της ο Νώντας Αλεξανδρής. Είχε και μια μικρότερη αδερφή, τη Ματίνα.
Γόνος αρχοντοοικογένειας ο Νώντας με απαίσιο χαρακτήρα και μια αδυναμία στα ανήλικα κορίτσια. Ήταν στην πρώτη εγκυμοσύνη της η Αλκμήνη, όταν ο άντρας της την ξυλοκόπησε άγρια όταν του μετέφερε τις φήμες που έφτασαν στ’ αυτιά της πως την απατούσε. Έκτοτε, δεν ξανασήκωσε κεφάλι. Οι πόρτες έκλεισαν, τα στόματα σφράγισαν κι ας ήταν ολοφάνερη η κακοποίησή της.
«Γιατί δεν έφευγε;», μια απορία που μπορεί να τριγυρνά στο μυαλό των περισσότερων. Η Αλκμήνη (όπως και πολλές περιπτώσεις σαν την Αλκμήνη), δεν τόλμησε καν να σκεφτεί το ενδεχόμενο απόδρασης: Ο πατέρας της δεν υπήρχε περίπτωση να τη βοηθήσει, η μητέρα της είχε αποβιώσει, οι χωριανοί αδιαφορούσαν και ο σύζυγός της θα την σκότωνε αν την έπιανε.
Μόνο όταν τον είδε να θωπεύει τις ανήλικες κόρες της, έψαξε τρόπους διαφυγής χωρίς αποτέλεσμα.
Η Ζαχαρώ που ήταν ήδη στην εφηβεία έπρεπε να μην πλένεται, να ντύνεται άκομψα, να τυλίγει το στήθος της με πανί, να μην υπάρχει κανένα ίχνος θηλυκότητας. Από τα πρώτα χρόνια της ζωής της, αναγκάστηκε να μεταλλάσσεται, να ελίσσεται και να παίζει αμέτρητους ρόλους προκειμένου να επιβιώσει. Να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον γεμάτο εχθρικά προς το φύλο της στερεότυπα. Ένα διπλό φονικό στην οικογένειά της, η αυτοκτονία της μητέρας της, πόλεμος, κατοχή, πορνεία.
Η Ζαχαρώ πέρασε πολύ γρήγορα από την αθωότητα στην επίγνωση της κοινωνικής ανισότητας, της διάψευσης των προσδοκιών της και του δικαιώματός της στην ελευθερία και το όνειρο. Η βία καθορίζει τις μοίρες των γυναικών κάθε εποχής και απλώς αναπροσαρμόζεται στα δεδομένα. Η Ζαχαρώ δεν είναι η ηρωίδα της διπλανής πόρτας. Αναμφίβολα, όμως, είναι το σύμβολο της καταπιεσμένης γυναικείας φύσης που ψάχνει απεγνωσμένα διεξόδους από τα στεγανά, τις προκαταλήψεις και τον αναπόδραστο εντέλει κοινωνικό ιστό που απαιτεί από τη γυναίκα να μην εξελίσσεται και να περιορίζεται μόνο στα βολικά και τα απαραίτητα.
Η Ζαχαρώ είναι η κάθε γυναίκα μαχήτρια της ζωής. Εκείνη που ψάχνει να βρει τον εαυτό της μέσα από αντίξοες συνθήκες. Εκείνη που αντιστέκεται όταν χρειάζεται, προσαρμόζεται και παλεύει αδιάκοπα, έχει χίλια διαφορετικά πρόσωπα, και εκείνη που ανοίγει το στόμα της. Γιατί μόνο όταν τα στόματα ανοίγουν μπορεί να σταματήσει το κακό.
Μια ιστορία κολάζ από πραγματικά ακούσματα, μια ιστορία για όσα συμβαίνουν πίσω από πόρτες κλειστές και διαιωνίζονται από στόματα σφαλισμένα.
Μετά τη Γιατρίνα, η Πασχαλία Τραυλού επιστρέφει με την ιστορία της Ζαχαρώς και μέσα από τη δυνατή της πένα για ακόμη μια φορά μας συγκινεί και μας προβληματίζει.
Υ.Γ. Ανακαλύψτε εδώ όλα τα βιβλία της Πασχαλίας Τραυλού.