Το βιβλίο του Λάκη Λαζόπουλου

Πριν από μερικούς μήνες τον είδαμε στα γραφεία μας. Ήταν ο Λάκης Λαζόπουλος. Φεύγοντας μας εμπιστεύτηκε ένα μεγάλο βιβλίο, που από τον τίτλο και μόνο ξέραμε ότι είναι η κατάθεση ψυχής του.

Η πρώτη σελίδα έγραφε: ΑΛΛΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΦΟΡΑΝΕ ΤΑ ΦΟΥΣΤΑΝΙΑ ΣΟΥ.

Και μέσα από το λόγια του αντικρίζουμε ένα μεγάλο βιβλίο:

Όσο τα πράγματα δυσκόλευαν, οι μέρες που είχαμε περάσει όμορφα έμοιαζαν σαν πολύτιμοι λίθοι στο περιδέραιο που μας είχε χαρίσει ο χρόνος.

Η αισιοδοξία είχε ντυθεί καρναβάλι και δεν έλεγε να βγάλει τα αποκριάτικα.

Είναι μια βιωματική ιστορία. Όλα είναι αληθινά. Πώς η ζωή ενός ανθρώπου που δεν ξέρεις, φωτίζει τη ζωή ενός ανθρώπου που νομίζεις ότι ξέρεις. Πόσα δάκρυα είναι κρυμμένα πίσω από ένα γέλιο. Βραδιές, ταξίδια, παραστάσεις, χειροκροτήματα, γέλια, ανάσες, απιστίες, γιατροί-σωτήρες που εμφανίζονται από το πουθενά σε μια διαδρομή που σου κόβει την ανάσα. Ακριβώς όπως μια μελωδία λίγο πριν γίνει το μουσικό μοτίβο της πιο σκληρής σκηνής!

Ακριβώς όπως ένα σκοινί γίνεται απότομα θηλιά. Όλα ήταν αλήθεια και ψέματα μαζί. Ένα σχιζοφρενικό ασανσέρ συναισθημάτων.

Μέχρι εκείνο το καλοκαίρι που έμεινε μόνο η αλήθεια να σε κοιτάει κατάματα. Και εκείνη είχε πια φύγει. Έμειναν μόνο τα γράμματά της να μιλούν για όλα τα ανείπωτα μιας ζωής.

Και τα φουστάνια της, που άλλες γυναίκες πια θα φοράνε.

Η πάλη με τον καρκίνο είναι μια πάλη με ένα θηρίο που δεν μπορείς να του κάνεις τον μάγκα. Μία ελπίδα έχεις μόνο. Να σε λυπηθεί το θηρίο και να σε αφήσει.

Ο Λάκης Λαζόπουλος γίνεται διάφανος, μοιράζεται τις αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής με έναν άνθρωπο που αγάπησε βαθιά και μαζί μας αναψηλαφεί το χρονικό της καταραμένης ασθένειας. Με τα χέρια του σκάβει στην ψυχή του για όλα όσα δεν είπε. Για την παραδοχή και την εξομολόγηση για αυτά που έκανε και κανείς δεν έμαθε. Για τη ζωή που συνέχεια ξεφεύγει από το άγγιγμά μας. Για τα παιχνίδια του μυαλού. Για τον έρωτα.

Τι είναι έρωτας; Έρωτας είναι δυο άλογα που σέρνουν ένα κάρο μαζί και έτσι τρέχει γρήγορα το κάρο. Κι αγάπη τι είναι;

Αγάπη είναι όταν φύγουν τα άλογα και πρέπει να κουβαλήσετε το κάρο οι δυο σας, μόνοι σας.

Λοιπόν, το κουβαλήσαμε μαζί το κάρο. Ίσως η ίδια κουράστηκε, αλλά τώρα με βλέπει να κουβαλάω μόνος μου το κάρο της αγάπης μας.

ΥΓ: Το «Άλλες γυναίκες φοράνε τα φουστάνια σου» μας κάνει να νιώσουμε και να σκεφτούμε. Θα το βρείτε σε όλα τα βιβλιοπωλεία. Μπορείτε να διαβάσετε και ένα ξεχωριστό απόσπασμα εδώ.