Γράφει ο συγγραφέας Βαγγέλης Γιαννίσης
Όλα ξεκίνησαν ως πλάκα από φίλους που μου έκαναν καζούρα επειδή πιθανότατα ήμουν ο μόνος Έλληνας συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας που δεν ήξερε τίποτα (ή έστω ελάχιστα) για τον τρόπο λειτουργίας του εγχώριου Ανθρωποκτονιών.
Έπειτα από σχεδόν μία δεκαετία ενασχόλησης με τη συγγραφή Σκανδιναβικών αστυνομικών είμαι σε θέση να γνωρίζω τον τρόπο λειτουργίας της Σουηδικής αστυνομίας (και της Νορβηγικής τη δεκαετία του ’70), αλλά η αλήθεια είναι πως οι γνώσεις μου για την Ελληνική ήταν zero.
Μία συνάντηση με τον τμηματάρχη του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής (για τους φίλους, Ανθρωποκτονιών) έμελλε να το αλλάξει αυτό. Πάνω που συζητούσαμε για μία επίκαιρη υπόθεση, θυμήθηκα το πρώτο true crime βιβλίο που είχα διαβάσει πριν από ένας Θεός ξέρει πόσα χρόνια, το Homicide του David Simon. Πολύ πριν γίνει ο συνδημιουργός του The Wire, ο Simon είχε παρακολουθήσει από κοντά για έναν χρόνο τον τρόπο λειτουργίας του Ανθρωποκτονιών στη Βαλτιμόρη —και όταν λέμε από κοντά, εννοούμε πως βοήθησε μέχρι και σε σύλληψη κακοποιού, σύμφωνα με τον θρύλο τουλάχιστον— και αργότερα μετέφερε τις εμπειρίες του σε βιβλίο.
Άραγε, θα μπορούσα να κάνω κι εγώ κάτι ανάλογο; Μετά την πρώτη αρχικά θετική απάντηση του τμηματάρχη, ήρθε και η επίσημη απάντηση από τα κεντρικά της αστυνομίας: ναι, αλλά όχι ακριβώς. Θα υπήρχαν κάποιοι περιορισμοί εξαιτίας του απόρρητου της προανακριτικής διαδικασίας, όπως μου εξήγησαν, παρόλα αυτά είχα την άδεια να μιλήσω και να συνεργαστώ με μία ομάδα αξιωματικών που εργάζονται στο Ανθρωποκτονιών, προκειμένου να μάθω περισσότερα για την καθημερινότητά τους, τις υποθέσεις που σκέφτονται ακόμα, αλλά και για τη ζωή τους. Ήθελα να μάθω ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, όπως ήθελα να μάθω και ποια ήταν τα θύματα. Βλέπετε, πολλές φορές κεντράρουμε υπερβολικά στο έγκλημα ή τον δράστη και τείνουμε να ξεχνάμε αυτούς που έφυγαν ή αυτούς που έμειναν πίσω, δίχως τους αγαπημένους τους. Αυτό ήταν κάτι που δεν ήθελα.
Οι μήνες περνούσαν. Οι επισκέψεις στον ενδέκατο όροφο στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας 173 γίνονταν ολοένα και πιο συχνές. Οι ιστορίες διαδέχονταν η μία την άλλη, πολλές φορές μέχρι αργά το βράδυ. Οι σελίδες γέμιζαν. Το αποτέλεσμα ήταν ένα βιβλίο που στο εξωτερικό θα έπαιρνε την ταμπέλα του creative non-fiction. Με άλλα λόγια, ένα δοκιμιακό έργο γραμμένο σε φόρμα μυθιστορήματος, όχι “δημοσιογραφικά”. Ένα true crime, το οποίο ωστόσο δεν επικεντρώνεται στο έγκλημα, αλλά στον άνθρωπο. Και, φυσικά, το πρώτο και μοναδικό εγχώριο αστυνομικό που βγαίνει με τη σφραγίδα του Ανθρωποκτονιών: εδώ θα διαβάσετε ιστορίες πραγματικές, μέσα από τα μάτια των πρωταγωνιστών τους, με τις όποιες ελάχιστες αλλαγές να έχουν γίνει προκειμένου να προστατευτεί η ταυτότητα όλων των εμπλεκομένων.
Με αυτά τα λίγα, λοιπόν, σας καλωσορίζω στον κόσμο μου.
Ένας τοξικοεξαρτημένος βρίσκεται σταυρωμένος σε ένα δάσος.
Ένας εισοδηματίας δολοφονείται βίαια στο διαμέρισμά του.
Άγνωστοι πυροβολούν έναν Ολλανδό σε μια γειτονιά της Αθήνας.
Ένα κοριτσάκι εξαφανίζεται από το σπίτι του.
Μια φωτιά σε ένα δώμα αποκαλύπτει ένα πτώμα δεμένο στο κρεβάτι.
Πέντε εγκλήματα και πέντε αξιωματικοί της αστυνομίας με έναν και μοναδικό στόχο: Να τα εξιχνιάσουν.
Ο Βαγγέλης Γιαννίσης γίνεται ο πρώτος Έλληνας συγγραφέας που συνεργάζεται στενά με τους αξιωματικούς του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας για να παρουσιάσει πέντε αληθινές ιστορίες βγαλμένες από τα αρχεία του Ανθρωποκτονιών. Ειδεχθή εγκλήματα ζωντανεύουν στα μάτια του αναγνώστη, σε ένα ταξίδι στα άδυτα πέντε υποθέσεων που συγκλόνισαν τη χώρα.
Υ.Γ. Βρείτε εδώ όλα τα βιβλία του Βαγγέλη Γιαννίση