Η πολυγραφότατη Αλκυόνη Παπαδάκη είναι μια από τις πιο αγαπητές συγγραφείς, χάρη στο αυθεντικό της ύφος και τη γεμάτη ευαισθησία συγγραφική της πένα. Το νέο της βιβλίο Το χαμόγελο του δράκου είναι ένα λυρικό μυθιστόρημα για την αέναη αναμέτρηση μάνας-κόρης και τον προδότη έρωτα, αυτόν που διαλέγουμε εμείς…
Οι ήρωες της Αλκυόνης Παπαδάκη, σαν μοναχικοί γλάροι, περπατούν μέσα στη βροχή και ζωγραφίζουν εικόνες στην ψυχή μας. Εικόνες από εκείνες που δεν ξεχνάμε, που γίνονται φυλαχτά που τα κουβαλάμε πάντα μαζί μας. Αυτή είναι η δύναμη της πένας της Αλκυόνης.
Όλοι γνωρίζουμε τη συγγραφέα Αλκυόνη Παπαδάκη που τρέφει τις ψυχές μας εδώ και δεκαετίες. Υπάρχουν, όμως, κάποια πράγματα που μάθαμε για εκείνη, τα οποία τη φέρνουν ακόμα πιο κοντά μας και την κάνουν «τη δική μας Αλκυόνη»:
-Το πρώτο της μυθιστόρημα Το Κόκκινο Σπίτι, που κυκλοφόρησε το 1988, είναι εμπνευσμένο από τα παιδικά της χρόνια στο πατρικό της σπίτι στην Κρήτη. «Από αυτό το σπίτι όπου πέρασε όλη η ιστορία της νεότερης Ελλάδας ήθελα πάντα να φύγω γιατί ήταν βαριά η σκιά του», όπως λέει η ίδια.
-Από τη μητέρα της, που της διηγούνταν δικές της ιστορίες και της διάβαζε κάθε λογής συγγραφικά έργα ‒από νουβέλες μέχρι θεατρικά‒, πήρε αυτή τη μοναδική συγγραφική ματιά στις ψυχές των ανθρώπων.
-Ξεκίνησε την καριέρα της ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα Η Αυγή, όπου την είχαν επιλέξει για το κοινωνικό ρεπορτάζ χάρη στην ευαισθησία που χαρακτηρίζει τη γραφή της.
-Οφείλει το όνομά της σε έναν θείο της Αλκιβιάδη που είχε σκοτωθεί στην Αλβανία. Κάπως έτσι το «Άλκι-» έγινε «Αλκυόνη».
Σταχυολογήσαμε μερικές πολύ όμορφες σκέψεις που αγαπήσαμε στο Χαμόγελο του Δράκου:
«Ποιος σου είπε πως δεν έδωσε ο Θεός φτερά στους ανθρώπους; Μόνο που… τα δικά τους φτερά είναι κρυμμένα βαθιά μέσα στην ψυχή τους. Πρέπει μόνοι τους να ψάξουν, να τ’ ανακαλύψουν, να τα ξεδιπλώσουν και να πετάξουν στην ομορφιά».
«Πάντα ένα μικρό κομματάκι λείπει από την ευτυχία. Έτσι, για να μην παίρνουν πολύ αέρα τα μυαλά των ανθρώπων». «Έτσι συμβαίνει συνήθως. Μια μικρή τρυπίτσα, έστω και μια κουμπότρυπα, καραδοκεί να βρει το αλυσοδεμένο πάθος για να ξεχυθεί σαν λάβα και να κατακάψει ό,τι τύχει μπροστά της».
«Της έλειπε εκείνη η πλατιά, η άπατη, η χωρίς όρια αγάπη που μόνο η μάνα μπορεί να προσφέρει στο παιδί της. Εκείνη η αγάπη που γίνεται το κουκούλι της ψυχής, για να βγει από μέσα του μια πεταλούδα. Εκείνη η αγάπη που μοιάζει με ανθισμένο περιβόλι. Κι είναι δικό σου. Καταδικό σου. Μέσα του μπορείς να χοροπηδάς, να τρέχεις, να κυλιέσαι, να φωνάζεις, να κλαις, να κρύβεις ανάμεσα στ’ άνθη του τους φόβους και τα χτυποκάρδια σου».
«Το σ’ αγαπώ δεν είναι λέξη, είπαμε. Δεν έχει γράμματα. Είναι η ανάσα του Θεού που γλυκαίνει τις ψυχές μας και τους δίνει δύναμη».
«Αυτό που έχει σημασία στη ζωή μας είναι να συναντάμε ανθρώπους που θα μας χαρίσουν ένα λαμπερό σαν τον ήλιο σ’ αγαπώ. Το κρατάμε μέσα στην ψυχή μας, σαν φυλαχτό, και προχωράμε».
«Είναι κάτι νύχτες μόνο δικές σου. Ολότελα δικές σου. Χάρισμά σου. Ζήσε τις… Μη σκέφτεσαι το ξημέρωμα. Πες μια φορά επιτέλους… μια φορά μόνο… «Δεν με αφορά!».
«Η ζωή, αν δεν έχει οδηγό ένα όνειρο, είναι μια χαμένη, μια άχρηστη ζωή».
«Τον πόνο πρέπει να τον σπέρνουμε στον αέρα. Γιατί αλλιώς πιάνει ρίζες στην ψυχή μας».
«Ξεκίνα. Πάρε φόρα και ξεκίνα. Μην αφήνεις τα φτερά σου να τσαλακώνονται. Ο ουρανός είναι δικός σου. Όλα τ’ αστέρια περιμένουν ένα νεύμα σου για να στολίσουν τ’ όνειρό σου…».
ΥΓ: Ανακαλύψτε το Χαμόγελο του Δράκου, το νέο μυθιστόρημα της Αλκυόνης.
