Το τηλέφωνο βρίσκεται εκεί για τη δική σου εξυπηρέτηση, όχι για την εξυπηρέτηση εκείνων που σε καλούν. Κι όμως, αμέσως μόλις ακούμε τον ήχο κλήσης, αντιδρούμε σαν πυροσβέστες που ακούν τον συναγερμό πυρκαγιάς. Τρέχουμε να το σηκώσουμε λες και εξαρτάται η ζωή μας από την ταχύτητα με την οποία θα απαντήσουμε. Έχω δει ανθρώπους να διακόπτουν ήρεμα οικογενειακά γεύματα ή τον χρόνο τους που είναι αφιερωμένος στο διάβασμα ή ακόμη και τον διαλογισμό τους, προκειμένου να απαντήσουν σε αυτά τα υποτιθέμενα επείγοντα τηλεφωνήματα.
Κι όμως, όπως αποδεικνύεται αμέσως, τόσα και τόσα από αυτά τα τηλεφωνήματα θα μπορούσαν να είχαν αναβληθεί για αργότερα. Όπως γνωρίζω κι εγώ από προσωπική πείρα, είναι πολύ δύσκολο να ξεπεράσει κανείς τη συνήθεια να σηκώνει το τηλέφωνο κάθε φορά που χτυπά (ή να κοιτά κάθε ειδοποίηση από το Facebook). Συχνά, απαντάμε αμέσως μόνο και μόνο επειδή θέλουμε να μάθουμε γιατί μας καλούν. Πολλές φορές, όμως, η επιθυμία να απαντήσεις στο τηλέφωνο είναι απλώς ένας ακόμα τρόπος για να αναβάλεις κάτι που στην πραγματικότητα δεν θέλεις να κάνεις.
Από τη στιγμή που θα μάθεις να αφήνεις το τηλέφωνο να χτυπά και να παραμένεις εστιασμένος στην εκάστοτε δραστηριότητά σου, είτε πρόκειται για την ανάγνωση ενός καλού βιβλίου, είτε για μια ζεστή κουβέντα με τον σύντροφό σου, είτε για το παιχνίδι με τα παιδιά σου, θα αναρωτιέσαι για ποιον λόγο βιαζόσουν τόσο πολύ κάποτε να απαντήσεις στο τηλέφωνο.
*το απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Robin Sharma Ποιος θα κλάψει όταν πεθάνεις