Το νέο ντοκιμαντέρ του Άρη Χατζηστεφάνου, με τίτλο «Τελευταίο Ταξίδι» κυκλοφορεί από 24 Μαρτίου στους κινηματογράφους.
Ο δημοσιογράφος Άρης Χατζηστεφάνου συναντά τον Γιάννη Αγγελάκα και την Όλια Λαζαρίδου, και μαζί ακολουθούν τα βήματα του Νίκου Καζαντζάκη σε δυο ταξίδια, που πραγματοποίησε στην Ιαπωνία πριν και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (1935 και 1957) και τα οποία καθόρισαν τη σκέψη του και τελικά στοίχισαν τη ζωή του.
To Τελευταίο Ταξίδι θα κάνει την πρεμιέρα του στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και θα προβάλλεται σε κινηματογράφους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη από 24 του μηνός.
Εξήντα πέντε χρόνια μετά το θάνατο του μεγάλου συγγραφέα, ο Γ. Αγγελάκας και η Ό. Λαζαρίδου διαβάζουν αποσπάσματα από τις σημειώσεις του Νίκου Καζαντζάκη, ενώ η κάμερα «σχολιάζει» με πολιτική ματιά τον κόσμο που θα συναντούσε σήμερα στα ταξίδια του.
Οι εικόνες από τη σύγχρονη και την παλιά Ιαπωνία εμπλουτίζονται με anime, video games και manga.
Οι παλιοί αχθοφόροι αφήνουν τις χειράμαξες και γίνονται ντελιβεράδες της διαμοιραστικής οικονομίας ενώ ιερόδουλες στέκονται στα ίδια πεζοδρόμια του Τόκιο που κάποτε ενέπνευσαν τον σκηνοθέτη Φριτς Λανγκ στην ταινία Metropolis.
Η ιστορία εκτυλίσσεται με φόντο τη σύγκρουση υπερδυνάμεων για την κυριαρχία στην Ασία, αλλά και μια πανδημία που –τότε όπως και τώρα– ανατρέπει τις βεβαιότητες για τον κόσμο γύρω μας.
Πρόγραμμα προβολών:
17/3, Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, Παύλος Ζάνας, (παρουσία των συντελεστών)
Από 24/3 Μαρτίου, Αθήνα, Τριανόν, Κοδριγκτώνος 21 & Πατησίων 101 (Μετρό Βικτώρια), παρουσία των συντελεστών
Από 24/3 Μαρτίου, Θεσσαλονίκη, αίθουσα «Τζον Κασσαβέτης» (Αποθήκη 1, Λιμάνι)
Το trailer του ντοκιμαντέρ:
Γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης, στο βιβλίο του «Ταξιδεύοντας Ιαπωνία-Κίνα»:
Ξεκίνησα για την Ιαπωνία, ξέροντας μονάχα δυο γιαπωνέζικες λέξεις για να συνεννοηθώ μαζί της: «Σακουρά», που θα πει: Άνθος της κερασιάς, και «Κοκορό», που θα πει: Καρδιά.
Ποιός ξέρει! έλεγα με το νου μου, μπορεί οι δυο αυτές, απλότατες λέξεις να φτάνουν.
Στη φαντασία μας, ίσα με τα τελευταία χρόνια, πρι να πετάξει το κιμονό της και να φανούν πίσω από τις ανθισμένες κερασιές τα κανόνια της κι οι λόγχες, η Ιαπωνία έλαμπε με τα κόκκινα γυαλιστερά τσόκαρά της, με τα κίτρινα χρυσάνθεμα στο κιμονό της, με τις φιλντισένιες χτένες της στα φουσκωμένα γαλαζόμαυρα μαλλιά και με το μεταξωτό ρεπίδι, όπου ήταν γραμμένο ένα αισθηματικό χαϊ-κάι: «Ω γλυκά λουλούδια της κερασιάς, που καθρεφτίζεστε κάθε άνοιξη στα νερά, ανασηκώθηκα να σας κόψω — μα μούσκεψα μονάχα τα κεντημένα μου μανίκια!».
