Έμπνευση μπορώ να αντλήσω από οτιδήποτε θα μιλήσει μέσα στην ψυχή μου. Μπορεί να είναι ακόμα και ένα ζώο ή ένα φυτό, αλλά η ύπαρξή του να ενεργοποιήσει μέσα μου σκέψεις που με τη σειρά τους θα δημιουργήσουν μια ιστορία. Τα πάντα πάνω σε αυτόν τον πλανήτη έχουν κάτι να διηγηθούν. Αρκεί να έχουμε ανοιχτές τις αντένες μας για να αφουγκραζόμαστε τα μηνύματα τους. Επίσης, η μουσική και η τέχνη μπορούν να μου ξυπνήσουν πλήθος συναισθημάτων και να με κάνουν να ονειρεύομαι.
Σε έναν νέο συγγραφέα θα πρότεινα να διαβάζει πολύ, να κρατάει σημειώσεις και να βλέπει την καθημερινότητα και την κάθε του κίνηση σαν να γράφει ένα βιβλίο. Να πλάθει συνεχώς την πιθανή εξέλιξη μιας υποτιθέμενης ιστορίας που στην πραγματικότητα είναι η ίδια του η ζωή. Θα του πρότεινα δηλαδή να παρατηρεί περισσότερο. Τον εαυτό του και τους γύρω του. Και όταν πια θα έχει γράψει το πρώτο του βιβλίο, να συνεχίσει να εξελίσσεται ως συγγραφέας. Να μην εγκλωβιστεί στην ευκολία της επανάληψης της συνταγής που χρησιμοποίησε για να γράψει το πρώτο του βιβλίο. Και πάντα, όσα βιβλία και αν γράψει στο μέλλον, να παραμείνει τόσο σεμνός και ευαίσθητος όσο ήταν όταν ξεκίνησε.
Διάβασα πολλά βιβλία τον τελευταίο χρόνο και δεν θα ήθελα να αδικήσω κανένα διότι ήταν όλα αξιόλογα. Θα μιλήσω μόνο για κάποια που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση λόγω της πρωτοτυπίας τους. Όπως για παράδειγμα το «Γκιακ» του Δημοσθένη Παπαμάρκου. Παρά το γεγονός ότι δεν είναι ένα ενιαίο μυθιστόρημα αλλά μια συλλογή διηγημάτων, όταν τελειώνει, έχεις την αίσθηση πως διάβασες μια ολοκληρωμένη ιστορία, με βασικούς και δευτερεύοντες ήρωες. Η ιδιαίτερη γλώσσα, οι συγκλονιστικές περιγραφές και τα ανθρώπινα πάθη αποτυπώνονται τόσο αρμονικά και τόσο δεμένα μεταξύ τους που νιώθεις σαν να ακούς τον αφηγητή να σου ψιθυρίζει στο αφτί τις ιστορίες του, όπως θα σου τις έλεγε ένας συγγενής σου. Με αμεσότητα και ειλικρίνεια.
Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε επίσης το «Μάρτυς μου ο Θεός» του Μάκη Τσίτα. Ο μονόλογος ενός ανθρώπου που προσπαθεί να συνθέσει μέσα στο μυαλό του τα κομμάτια του εαυτού του που «έσπασαν» κατά τη διάρκεια της πενηντάχρονης ζωής του. Η συγκλονιστική αφήγηση του Χρυσοβαλάντη που περνά από το χιούμορ στον ψυχικό πόνο, ενεργοποιώντας αβίαστα τα συναισθήματα συγκίνησης και συμπόνιας στον αναγνώστη. Ένα ζωντανό κείμενο που εισχωρεί κατευθείαν στην ψυχή του αναγνώστη.
Για το τέλος άφησα το βιβλίο που με έκανε να ξενυχτήσω για να διαβάσω τη συνέχεια. Το βιβλίο «Την Κυριακή έχουμε γάμο» του Γιάννη Ξανθούλη. Ιδιαίτερη ιστορία με πολύ χιούμορ και σασπένς μέχρι το τέλος. Ένα ταξίδι κι ένας ξαφνικός γάμος είναι η αφορμή για να ξεκινήσει μια ιστορία για τις μνήμες που στιγματίζονται από τις εμπειρίες μας , από τα παιδικά μας χρόνια, από κάτι φαινομενικά ασήμαντο που όμως δεν είναι και από τα ήθη και τα έθιμά μας έτσι όπως αυτά έχουν καταγραφεί στη σκέψη μας. Η πλοκή απολαυστική και πλούσια σε εικόνες, είναι ένα ταξίδι στα χρόνια της αθωότητας και ταυτοχρόνως ένα ταξίδι στο χρόνο(;).
Κλείνοντας, θα ήθελα να πω ότι ένα μυθιστόρημα μπορεί, αναλόγως με το θέμα το οποίο πραγματεύεται, να αφυπνίσει τον αναγνώστη παρακινώντας τον να ερευνήσει τον εαυτό του και τη ζωή. Θα έλεγα πως ένα μυθιστόρημα μπορεί να διδάξει αν θέτει προβληματισμούς. Η αρχή της γνώσης άλλωστε είναι ο προβληματισμός.
*Βρείτε τη Βάσια Ακαρέπη στο Facebook. Tο νέο της βιβλίο «Το αίνιγμα της κερασόπιτας» είναι ένα μυθιστόρημα για μια κληρονομιά, ένα τετράδιο με συνταγές γλυκών και ένα παράδοξο παιχνίδι κρυμμένου θησαυρού, τα οποία πλέκουν μια πρωτότυπη ιστορία με γεύση γλυκόπικρη.