Η καθημερινότητα είναι η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης. Ένα όμορφο ή θλιβερό τοπίο, ένα εκφραστικό πρόσωπο ή ένα βλέμμα, μια βροχή, μια ευχάριστη ή δυσάρεστη κατάσταση, ένας τυχαίος διάλογος… όλα μπορούν να αποτελέσουν πηγές έμπνευσης αρκεί να έχουμε τις κεραίες μας έτοιμες να δεχτούν τα ποικίλα μηνύματα. Όσο γι’ αυτό που με κάνει να ελπίζω και να ονειρεύομαι είναι όταν βλέπω νέα παιδιά με όνειρα και ενθουσιασμό, να παίρνουν φόρα για να ζήσουν τη ζωή.
Παρ’ ότι δεν νομίζω ότι είμαι ο κατάλληλος για να δώσω συμβουλές σε νέους συγγραφείς, καθώς ούτε κι εγώ έχω αποδεχτεί ακόμη τον τίτλο του συγγραφέα, θα συμβούλευα τους νέους ανθρώπους που γράφουν, να ακολουθήσουν το ένστικτο και την καρδιά τους. Να γράφουν με μοναδικό στόχο να εκφραστούν και όχι να διακριθούν, απροσποίητα και χωρίς να προσπαθούν να μιμηθούν κανέναν. Μόνο όταν καταφέρουν να βγάλουν την αλήθεια τους στο χαρτί, τότε θα είναι επιτυχημένοι. Και φυσικά να διαβάζουν και οι ίδιοι…
Τον τελευταίο καιρό διάβασα το βιβλίο «Την Κυριακή έχουμε γάμο» του Γιάννη Ξανθούλη. Το βρήκα εξαιρετικό βιβλίο όχι μόνο επειδή αγαπώ ιδιαίτερα την γραφή του συγκεκριμένου συγγραφέα. Βρήκα εντυπωσιακό τον χειρισμό του χρόνου, την διαπλοκή παρόντος και παρελθόντος που και τα δύο παρουσιάζονται εν εξελίξει και φυσικά την λεπτή ειρωνεία και το χιούμορ με τα οποία ο συγγραφέας λέει τα πιο σοβαρά πράγματα. Επίσης, «Το φαράγγι», της Ιωάννας Καρυστιάνη, το αγάπησα εξαιτίας της αμεσότητας του λόγου του που είναι αλλού στιβαρός και δωρικός κι αλλού έντονα λυρικός και συναισθηματικός. Θαύμασα την άρτια επεξεργασία των χαρακτήρων του έργου και τα πήγαιν’ έλα στον χρόνο… Δεν είναι ένα εύκολο βιβλίο, αντιθέτως παιδεύει (και με τις δύο έννοιες τις λέξεις) τον αναγνώστη. Και ξαναδιάβασα και το όνομα του Ρόδου, του Έκο και διαπίστωσα εκ νέου πόσο βαθύ βιβλίο είναι, πόσες διαφορετικές αναγνώσεις και ερμηνείες επιτρέπει, όσες φορές κι αν διαβαστεί.
Η ερώτηση που θα ήθελα να μου κάνουν, ίσως γιατί κι εγώ αναζητώ την απάντηση, είναι: τι είναι για μένα η συγγραφή και αν με ολοκληρώνει. Πιστεύω πως η συγγραφή είναι μια διαδικασία λυτρωτική και βασανιστική μαζί. Ξεκινάς να γράψεις ένα μύθο και καταλήγεις να εξομολογείσαι ο ίδιος μέσα από άλλα στόματα κι από άλλους χαρακτήρες, λες τις μεγαλύτερες αλήθειες την στιγμή που νομίζεις ότι ασχολείσαι με μυθεύματα, νομίζεις πως κινείς τα νήματα αλλά τελικά αποδεικνύεσαι πως είσαι αναπόσπαστο μέρος αυτού που γράφεις… Προσωπικά αισθάνομαι να βρίσκομαι σε φάση ολοκλήρωσης μόνο κατά την διάρκεια συγγραφής ενός βιβλίου, αλλά μόλις μπει η στερνή τελεία, τότε αισθάνομαι και πάλι ανολοκλήρωτος και λειψός…
*Βρείτε τον Χρήστο Φλουρή στο Facebook. Tο νέο του βιβλίο «Χάρτινες Μνήμες» είναι ένα συγκινητικό μυθιστόρημα, με ηρωίδα μια νέα γυναίκα που έρχεται αντιμέτωπη με το επώδυνο παρελθόν της και τολμά να διεκδικήσει την ευτυχία.