Μιλάει η συγγραφέας Βάσια Ακαρέπη
Όταν ήρθε η ώρα να αναζητήσουμε μαζί με τον εκδοτικό οίκο Διόπτρα το ιδανικό εξώφυλλο για «Το αίνιγμα της κερασόπιτας» βρεθήκαμε μπροστά σε έναν προβληματισμό. Επιθυμούσαμε μια εικόνα καλαίσθητη και δυνατή, μια εικόνα που να αντικατοπτρίζει την αινιγματική ιστορία και ταυτοχρόνως να συμβολίζει το ταξίδι προς τις απωθημένες μνήμες και την αυτογνωσία. Και φυσικά, να έχει κόκκινο σαν τα κεράσια αλλά να μην έχει κεράσια ή κερασόπιτα, κάτι που θα ήταν απλώς η πεπατημένη οδός.
Στην προσπάθεια μου να συμμετέχω κι εγώ σε όλη αυτή τη δημιουργική διαδικασία άρχισα να ψάχνω για εικόνες. Εικόνες που θα είχαν κάτι να πουν, που θα μετέδιδαν το συναίσθημα που οι ηρωίδες μου βιώνουν. Το μαγικό με την τέχνη είναι ότι γίνεται σχεδία για να ταξιδεύουν οι άνθρωποι, να συναντιούνται σε μια κοινή χώρα και να επικοινωνούν σε μια άγνωστη γλώσσα. Σε αυτή την κοινή χώρα συναντηθήκαμε ένα βράδυ, εγώ και η Jen Kiaba η φωτογράφος της εικόνας που στολίζει τώρα το βιβλίο μου. Κι όταν λέω «συναντηθήκαμε» εννοώ συναντήθηκαν τα δημιουργήματά μας. Οι καταθέσεις της ψυχής μας.
Καμιά δεν γνώριζε την ύπαρξη της άλλης μέχρι εκείνη τη στιγμή. Βλέποντας όμως την εικόνα που δημιούργησε είπα μέσα μου «Αυτό είναι! Αυτή η εικόνα είναι σαν να φτιάχτηκε για το βιβλίο μου».
Έτσι, έγινε εξώφυλλο!
Μα η ιστορία έχει και συνέχεια. Βλέπετε, ήθελα να μάθω περισσότερα για την Jen και το έργο της. Η Jen Kiaba είναι μια νέα γυναίκα, που κατοικεί στο Κίνγκστον των Ηνωμένων Πολιτειών, επαγγελματίας φωτογράφος με πολλές διακρίσεις σε διαγωνισμούς φωτογραφίας και πλούσιο καλλιτεχνικό έργο. Όπως λέει η ίδια στην σελίδα της στο Facebook:
Η δουλειά μου είναι να δημιουργώ ιερούς-μυστικούς χώρους οι οποίοι αντικατοπτρίζουν και τιμούν βαθιά την εσωτερική φωνή. Τα μέρη των πιο σκοτεινών μας πόνων είναι συχνά τα σημεία που μπορεί να συμβεί η πιο βαθιά και «φωτεινή» θεραπεία.
Ένα ταξίδι στα μέρη των σκοτεινών πόνων τους κάνουν και οι γυναίκες της ιστορίας μου. Και αυτό το ταξίδι βρήκε στην φωτογραφία της Jen – η οποία είναι αυτοπορτρέτο – τον συμβολισμό του.
Πρέπει να σας πω ακόμα ότι η συγκεκριμένη φωτογραφία, είναι μία από τις αγαπημένες της δημιουργού αφού μαζί με τη σειρά φωτογραφιών με τον γενικό τίτλο «Burdens of a White Dress», έχει εκτεθεί στη LightBox Photographic Gallery, και έχει γίνει εξώφυλλο στο άλμπουμ της συγκεκριμένης έκθεσης με αποκλειστικά δικά της έργα.
Νομίζω ότι έχετε καταλάβει τώρα πόσο μαγικά λειτούργησαν όλα αυτά μέσα μου. Η ιστορία μου υπήρχε. Το δικό της έργο υπήρχε. Και αυτά τα δύο συναντήθηκαν, σαν να έψαχναν το ένα για το άλλο για να ολοκληρωθούν. Εντάξει, γίνομαι ίσως λίγο ρομαντική όταν μιλώ για την τέχνη, μα ζητώ την κατανόησή σας. Με αφορμή την εικόνα του εξωφύλλου θαύμασα το πλούσιο φωτογραφικό έργο της Jen γιατί ακούμπησε στις ευαισθησίες μου και ήθελα να μοιραστώ μαζί σας αυτή την εμπειρία.
Βλέπετε τώρα κι εσείς ότι δεν είναι απλώς μια γυναίκα στο εξώφυλλο, μα είναι κάτι παραπάνω…
Είναι η ίδια η Jen και τα μηνύματα που θέλει να περάσει. Είναι η Μάρθα και η πορεία της στη ζωή. Είναι η Έλλη και το ταξίδι της προς το άγνωστο παρελθόν της. Είμαι ίσως κι εγώ που με την ιστορία μου ξεκινώ μαζί σας ένα ταξίδι…
Για το τέλος, σας έχω φυλάξει μια αινιγματική έκπληξη.
Υπάρχει και ένας άλλος λόγος που αυτό το εξώφυλλο είναι το ιδανικό για το βιβλίο μου κατά μια… συμπαντική σύμπτωση! Ο λόγος βρίσκεται επάνω στην εικόνα αλλά είμαι σίγουρη ότι θα δυσκολευτείτε να τον δείτε. Γιαυτό σας δίνω ένα αίνιγμα έτσι ακριβώς όπως θα το έλεγε και η θεία Μάρθα:
«Για να φτιάξεις μια εικόνα, αν καιρός δεν σε βοηθά
ίσως θέλεις κάτι άλλο, κάτι, κι ας μην είν” μεγάλο.
Είναι μπρος στα δυο σου μάτια, είναι πίσω από τα πιάτα.
Το γεμίζεις με γλυκό… Κερασόπιτα θαρρώ.
Αν του βρεις και άλλες χρήσεις, ίσως το φωτογραφίσεις.
Κι έτσι, εικόνα και γλυκό ταξιδεύουν και τα δυο».
Αν αναζητήσετε τη λύση στις σελίδες της Jen Kiaba και αν είστε παρατηρητικοί ίσως να βρείτε την απάντηση… Και βέβαια, αν έχετε διαβάσει «Το αίνιγμα της κερασόπιτας»!
ΥΓ: Περισσότερα για το έργο της Jen Kiaba: https://www.facebook.com/jenkiaba.photo/